Afgelopen dagen gaan we het terrein niet af. We hebben geen boodschappen nodig -tot vandaag-, verwachten geen post en de enige die we zien is Nadine die de betonmixer komt lenen voor het voegen van de onderkant van haar schuur. Ze bleef even plakken en vluchten met een glas limonade naar binnen, want het gaat een beetje spetteren, alweer. Als een fransman -of francaise- vraagt om water en je zet er siroop naast in diverse smaken, drinken ze bijna allemaal hun water met één van de aangeboden smaakjes. Ik houd deze gewoonte er dus maar in om altijd de flessen siroop erbij te pakken als onze gasten om water vragen.
Ik mis door haar bezoekje wel yoga, maar kan ons overschot aan eieren kwijt en maak het goed met haar. Ik heb die keer dat ik haar hielp met maaien een in het gras overgroeit plantje salie weggemaait en die in onze tuin zijn prachtig, groot en sterk. Daar kan ik er makkelijk één van missen.
Vorig jaar juni zijn we hier spreekwoordelijk verzopen. Deze juni is het minder nat, maar nog steeds koud, veel bewolking en heel vaak regen, met en zonder onweer. Dus een t-shirt, een trui en een vest is geen overbodige luxe en we stoken afval hout van het schuurdak.
Marc ging gisteren ook op bosaarbeitjesjacht en komt terug met een kilo van deze wilde delicatesse. Dat is erg veel als je weet hoe klein de vruchtjes zijn. Vandaag zie ik tijdens het maaien weer een hoeveelheid staan, terwijl Marc daar toch echt geplukt heeft gisteren. Potjes pure bosaardbeienjam is een erg dure delicatesse als je omrekent wat het kost om dit goedje te maken. Maar we maken er geen handeltje van, ook de regels van de voedsel en warenwet zijn hier streng. Heel veel kleintjes maken één grote pot bosaardbeienjam die wij iedere avond op een zelf gebakken suikerboterham verorberen.
Op de markt gaat het hetzelfde als met bosaardbeitjes. Niet gezien vanuit hun perspectief (http://opennaarfrankrijk.blogspot.com/2011/05/het-perspectief-van-bosaardbeitjes.html), wat een vreemd schouwspel zou zijn geworden, maar wat indrukken betreft. Het stadje is weer vol geparkeerde auto's die er buiten het zomerseizoen niet zijn. Ook de straat en het plein is weer één grote menigte gemaakt door al die winkelende, kletsende, kopende en kijkende mensen. Het verschil voor mij zit hem in het groeten en praatjes maken met jan en alleman. Dat worden er elke keer meer en even snel boodschapjes doen zit er niet meer in. De man met de kleurige gebreide vestjes voor jong en oud groet me zelfs, dat hij me nog herkend van vorige jaren? De slager-met-ziekteverlof staat te kletsen met Rene de knoflookman en zo maak ik weer officieel kennis met een dorpsgenoot die ik in het vervolg dus niet meer zomaar voorbij kan lopen met enkel een knik van het hoofd en een b'jour. (Stil staan, hand en twee of drie zoenen en een oprechter 'ca va?' dan het snelle b'jour staat nu vast, pffff. En dit maal zoveel!)
Ik heb het hier en daar nog heel even over het ongeval van anderhalve week terug en Arlette biedt aan om ons te bellen in het vervolg als er zoiets gebeurd of als we iets moeten weten dat er speelt. Dit vind ik attent en stelt me gerust. Ook de dame van de soort marskramer herkent me wel en helpt me met het vinden van een nieuwe cafétière, gisteren viel de oude van het rechautje af en de volle pot stroomde leeg in de schouw, over de rand zo de kamer in. Ach ja, alles van steen en die glazen pot zal alle stootjes wel een beetje zat zijn geweest.
Ik ga jonge preitjes kopen, zelf opkweken lukt maar niet en het kost haast niets, 10 cent per plantje. Terwijl ik daar sta te neuzen tussen al het kleine spul, zie ik de vrouw van Felix ook plantjes kopen. Vertederend haast hoe de oude dame haar knip opent en losse muntstukjes zoekt, ik krijg er zo'n weemoedig ouderwets gevoel van. De knoflookman is weer allervriendelijkst als ik een mooie streng uitzoek om als kado naar NL te sturen en geeft me een gewoon bosje erbij voor dezelfde prijs. De forellenman zwaait naar me terwijl de olijven- en wijnman van achter zijn kraam komt om een hand te schudden. Mijn indrukkendoosje is al weer vol en ik besluit geen koffie te gaan drinken of even gedag te zeggen bij Nadine en haar man, die ik ook niet ergens rond zie struinen op de markt. Een vriend van hen schiet me aan. Hij had belooft te bellen over het knippen van zijn haag nu het steeds zo bewolkt en koel is. Maar hij heeft een week niets laten horen en als het weer opknapt zal hij toch echt tot het najaar moeten wachten. Het is een aardige man, maar nu even geen zin in.
Ursula van het biologische winkeltje schiet ik wel even aan om te vragen wat ze van ons brood vond. Ik heb haar destijds een brood gegeven, gebakken van haar peperdure biomeel. Ook zij roemt het M&M brood om de smaak, dat het zo lang zacht en geurig blijft en de voedingswaarde. En passant vraag ik of ik groente bij haar mag verkopen, als wij teveel hebben. En dat mag! Dit zou voor de komende pompoenen en de snijbonen wel eens een oplossing kunnen zijn. Ik kan de vriezer niet voller doen als dat hij inhoud heeft.
Moe ga ik naar huis, veel kleine indrukken maken mij goed onder de indruk van gewoon even boodschappen doen.
Thuis wacht me een verrassing; Marc heeft 'het kot' geisoleerd en een extra brede plank gemaakt. Met hier gevonden rollen glaswol en bamboestokjes was het in een paar uurtjes gefixt. 's Winters bevriest de melk bijna en hard de olie uit. 's Zomers is het er tegen de 17 graden en dat is voor voorraden -ook melk- echt veels te warm. Probleem opgelost en daar zag hij zo tegenop?!
Om mijn hoofd leeg te maken ga ik de berm langs het bospad ter hoogte van ons huis maaien. Eén a twee keer per jaar doe ik dit om te voorkomen dat de enorme maaibalk van de gemeente ons hek niet meemaait. Verder blijft het fris, maar eens een dag helemaal droog. Geen pijl op te trekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten