Bedrukt

"Hé Pierre, kom je ff mee. Ik wil je wat laten zien." Pierre denkt dat het gaaf moet zijn, want Jean ziet er gespannen uit zo net na z'n 14e verjaardag. Samen gaan ze het grote huis in van zijn vader die aan het werk is. Maman is er ook niet, want die moest naar de stad voor iets. Zus is naar een vriendinnetje, dus kan hij met rode konen op z'n gemak het jachtgeweer van pa uit de kast halen. Z'n vriendje kijkt met vochtige handen toe en glundert net als z'n grootste vriend als ze samen naar een afgelegen veldje lopen via de achtertuin die grenst aan een bossage met daarachter de velden. Met een doos kogels in een tasje en het zware geweer aan een riem zoeken de twee vrienden een goede plek. Jean laadt het geweer, hij heeft het zijn pa zo vaak zien doen. Hij zal ontzettend op z'n lazer krijgen als zijn pa dit te weten komt. Maar hij weet er al alles van, hij mag tijdens het jagen altijd mee om het geweer te dragen als er wat geschoten is. Het wapen lijkt nu veel zwaarder als van de winter en hij geeft het aan zijn vriendje om ook eens te voelen. Die legt aan, voor de grap, maar ook al een beetje voor het echie. Knal! Zegt het geweer. De kogel ketst onzichtbaar snel af op een steen, dringt via de onderkin van één van de jongens het hoofd in, om er boven de ogen van de jongen pas weer uit te komen."

Jullie begrijpen dat onze gemeente afgelopen week diep geschokt is geweest door dit ongeval. Een verkeersongeval op het grote kruispunt datzelfde weekend is veroorzaakt door drank achter het stuur. Of dit verband houdt met het omgekomen ventje weet ik niet.
Ik denk steeds terug aan het Nederlandse gezin dat omkwam op de franse wegen vorig jaar met in datzelfde weekend de drie franse jongeren uit het dorp waar wij ook veel komen. Dan vallen onze persoonlijke drama's in het niet en ben ik dankbaar dat we het zo goed hebben, hier en nu!


Dit bedrukte gevoel wat het een ieder gaf hier, wordt in mij versterkt door het onweer-weer dat weer gestart is. Dagelijkse onweersbuien, vaak vanuit het niets lijken ze te komen, met rollende donders of juist alleen de flitsen, maar altijd met een plensbui waar je u tegen zegt. Gelukkig voor de moestuin, maar opfrissen doet het nauwelijks. Vanuit de extreme kou van een paar dagen terug, in een drukkende sombere atmosfeer.
Geen enkel nieuws uit Nederland maakt ook nerveus en zeker als er dan een verontrust telefoontje komt van iemand die de tuin zo af en toe komt doen; overvolle brievenbus -en tis zo'n groene box, daar kan best veel in- en erg hoog gras? Geen communicatie met de nieuwe eigenaren van m'n liefs oude bedrijven, al vraagt hij er al 2.5 jaar geregeld naar. Zoethoudertjes krijgt hij te horen en een advocaat bevestigd dat we met onze rug tegen de muur staan. SL gaat per juli iets nieuws introduceren waardoor onze 'business' waarschijnlijk over de kop zal gaan. Want ook al is het niet je-van-het, als er een 'NIEUW'-label op dingen geplakt wordt, is het al snel een hit. We hebben het steeds moeilijker saampjes, met deze hele bende. Het is allemaal oud nieuws, nederlandse restjes die we niet los kunnen laten. Maar het drukt zwaar. Ik wil er eigenlijk niet meer over schrijven, maar het beinvloedt ons leven dagelijks, of ook snachts, en dit drukt z'n stempel op alles.
Het kan teveel zijn, maar we leven nu en dus kom ik m'n afspraak na om na yoga toch door te rijden naar Nadine die me vroeg te komen eten. Ik dacht nog met haar man en weekend-familie, maar -gelukkig- helemaal saampjes.
Ik ben in alle emotie te laat weggegaan thuis, dus de deuren van de zaal zijn al dicht. Normaal ga ik echt niet meer naar binnen. Te laat is voor mij te laat, eigen schuld. Maar ik heb zo'n behoefte de dingen even van me af te zetten, dat ik toch op m'n tenen de zaal in glip, een matje pak en gewoon plaats neem tussen de al in meditatie verzonken dames.
Dit is RUST. Ik voel van alles wegvloeien, via de dunne blauwe mat, door de houten vloer naar het zwembad beneden en veel via m'n kruin de kosmos in. Veel keren dwalen m'n gedachten weer weg naar al die rommel, maar de oefeningen doen me toch goed.

Nadine heeft echt op me gerekend; salade, heerlijk brood, gevulde courgettes en aubergines (die lust ik niet, ook al zijn ze erg lekker klaar gemaakt) een koel wit wijntje -altijd alles topkwaliteit- met een desert van de jongste geitenkaas ooit (net slagroom) met eigen aardbeitjes uit haar moestuin. De tafel had ze al gedekt voor ze naar yoga ging, de groenteschaal staat in de oven, het houtgestookte fornuis brandt al de hele dag en de woonkeuken is behaaglijk. Buiten blijft het regenen. Het is heel snel donker nadat we een onweerslucht zien uit het keukenraam beschenen door een late zonnestraal die een perzikkleurige lucht tovert naast een antraciet grijze wolkenpartij met wat blauwe gaten erin, bijzonder.
We kletsen, beide bedrukt door het ongeluk met de jongen, mijn toestanden en haar leven. Zij verteld haar levensverhaal, niet makkelijk. Ik lucht mijn hart voor zover gaat in het engels, ze kan niet zo goed luisteren. Plots staat ze op, trekt een enorme lade open van de grote eettafel en legt de uitgetypte brief voor me neer; het bezwaarschrift van de huisvuilfactuur direkt geadresseerd aan meneer de burgermeester van het stadje. Ik had een kladje gemaakt met mijn visie en argumenten, evenals Marc en Nadine heeft ze samengevoegd en in net frans geschreven uitgeprint; de schat!
Als ik naar huis rijd rond 11 uur, kan ik niet om alle padjes en escargots heen die de wegen oversteken in de nattigheid. Er moeten ook kikkers tussen zitten die ik nog nooit van dichtbij heb kunnen bekijken, want een padje van 5 cm dat 60 cm ver kan springen ken ik niet. Dus rijd ik langzaam op de pikdonkere weggetjes met de vele bochten en kronkels, nul tegenliggers, dat scheelt. Altijd met groot licht rijden is hier een must in het donker. Met die paar meter zicht met gewoon licht ben ik te bang voor wild voor de auto, wat niet alleen het dier schaadt of erger, maar mij ook na 4 keer over de kop in het weiland of ravijn kan doen belanden. Raar, in Nederland gebruikte ik zelden groot licht en hier altijd. Maar ik rijd zeer zelden in het donker.
Op het geasfalteerde bospad zie ik geen padden en geen vuursalamanders meer, niks anders dan een handvol slakken die de tocht over de scherpe steentjes toch maar aangaan.
Bedrukt voel ik me nog steeds. Het drukkende onweer-weer blijft voorlopig ook nog even hangen.

Het enige dat echt super gaat is de moestuin... Misschien dat een filmpje-frietjes-avond iets verbetert? Zelfgemaakte friet, zelfgemaakte kroketten met zelfgemaakte mayonaise....
Errug lekker, maar minder bedrukt worden we er niet van.