Ik wil er wel tien!

"Ik wil er wel tien!" is een gedachte van mijn moeder na mijn geboorte zoveel jaren geleden. (Een soepele bevalling dus, maar daar gaat deze log niet over)
Dit geldt voor mij voor poezen. Ik wilde er wel tien, of meer.
Niet meer na afgelopen weken. De vete tussen Aai en Joppie is wel bekend, daarover heb ik vele malen geschreven. Dat Aai de stress niet meer de baas kan en uitermate gefrustreerd raakt is wel redelijk nieuw. Joppie terroriseert haar altijd als wij niet in de buurt zijn of 's nachts. Hij drijft haar in een hoek om haar dan aan te vallen. Nu is Aai geen watje en heeft ze een 10 kilo om in de strijd te gooien, maar toch is ze als poes de rode kater niet de baas. Door de stress van het moment laat ze alles lopen; plas en poep. Zo troffen we een kussen van de bank aan volledig doordrenkt met haar plas. De hoes krijgen we er niet af en er zit plastic tussen stof en kussen, dus de spuit erop en laten drogen gaat niet werken of we hebben een incomplete bank voor lange duur. Als Aai al in een hoekje gedreven is bevuilt ze zichzelf, wat vieze plakken stront in haar lange dichte vacht veroorzaakt die ze er zelf niet uit kan wassen. Daar een schaar in de vacht zetten zal bij de freule niet lukken. Een paar weken geleden maken we een Aai-hotel boven in de schuur. Lastig om te bereiken voor andere katten en Aai kan eruit als ze echt moet. Een oud velours gordijn in een overzichtelijke hoek moet haar een rustig plekje bieden. Eten en drinken dichtbij en rust. Nu komt het goed, dachten we. Maar Cros vindt de bak met brokjes in een dag, Joppie gaat voor de schuurdeur op de loer liggen en als Castel de kans krijgt, zijn haar brokjes op. We doen ons best de katten overdag er gewoon uit te zetten. Ze hebben ruimte zat te poepen en te plassen, in de schaduw te liggen, te jagen en te schuilen. Dus deuren en ramen dicht -dan blijft het binnen ook koel- kattenluikje dicht en brokjes op het achterterras buiten met vers water in de schaduw. Castel komt daar niet, dus brokjes lijken een veilige plek te hebben.
Even tussendoor;
We hebben ook kippen! Die vinden zelfs een blok zeep lekker, dus kattenbrokjes gaan erin als koek. Na 1 dag horen we geregeld "tikketik tikketik tik tok", kippen die de kattenbrokjes aan het eten zijn, gezellig met z'n drieën! Het pluimvee wordt steeds brutaler. Ze duiken ook een paar maal per dag op in de moestuin. Dus het hekje heb ik al dichtgemaakt met gaas en als we er een rondje doen, moet het hek dicht, want ze lopen altijd achter je aan. Nu doet Castel het redelijk goed, maar ze heeft haar luie momenten waarin ze het gevederde spul laat gaan waar ze willen. Nu ook het achterterras te vaak bezocht wordt is het klaar!
Aai kreeg drie dagen geleden een andere B&B aangeboden; het washok. Ze mag de cave in, het toilet en badkamer en het hele washok staat tot haar beschikking. Het luikje staat op 'eruit', om erin te kunnen moet ze achter ons aanlopen, maar ze is zo snel als water, als het moet. Ze heeft haar kattenbak daar en de gebruikelijke versnaperingen. Ze krijgt vele keren per dag een tijdje aandacht en lijkt het best goed te hebben in de koele rust in de grote zachte mand. Gisteravond besloot ze boven te vertoeven, toen ik al naar bed was. Ze kiest mijn gestoffeerde bureaustoel uit als slaapplek waar drie kussentjes op liggen. Anders zit ik te laag om te kunnen werken. Deze ochtend neem ik plaats in een schone kamerjas om de dag te starten. Ik denk wel iets te ruiken, maar ik zie niets. Niet op de bank, op de vloer niet en ook op de kussentjes onder mijn zitvlak niet. Na een uurtje voel ik wat; vocht. Ze heeft vannacht vakkundig drie kussentjes opzij geschoven om er haar behoeften te doen, om daarna de kussens weer terug te flappen en gaat slapen op een stoel aan tafel. HET IS KLAAR! roep ik uit met vochtige stinkende kamerjas. Aai wordt verbannen naar het washok, nog steeds een luxe B&B en het luikje gaat dicht. Niet erin en niet eruit. Dat bepalen wij voortaan wel. De andere katten gaan ook naar buiten, waar Marc druk doende is om het oude houten hekje te renoveren om zo het terras af te sluiten voor de kippen. De bureaustoel sleep ik naar buiten, het zware kreng. Ik spuit het stof eraf en de bekleding nat, sop het ruim in, ga aan het af- en uitspoelen en zet hem te drogen. Dat dit twee dagen duurt kan me even weinig schelen. TIS KLAAR!
Met een vol hoofd zit ik dus nu op een heel lage stoel met weer veel kussentjes, in een rothouding toch te schrijven... Een beetje op verzoek, maar verstandig is het ook wel.
De katten wonen overdag buiten, Aai woont in een B&B, de kippen weten zo hun grenzen terwijl Castel op beide terrassen haar werk goed doet, iedereen tevree....
Ik wilde er wel tien, maar nu is 5 er net één teveel.

ps
De kippen springen gewoon over de muur heen om toch de brokjes op het achterterras te kunnen bereiken, zucht! Dus de muur wordt in de toekomst verhoogd. Ook gaat Marc er een plantenbak maken door stenen te stapelen en dit vak te vullen met aarde. We proberen het zo af te graven dat de rotsen bloot komen te liggen, want deze kattenbak begint ons echt te vervelen. We eten er zo graag. Beesten hebben is leuk, maar soms is het een last.