Condoleances

Zaterdagavond hoor ik dat de omgekomen jongen de zoon is van de eigenaresse van het buurtsupertje van onze gemeente. Ik ken haar, een beetje, maar goed genoeg me nog meer aangegrepen te voelen door de tragiek van deze gebeurtenis. 'Hoe dat toch kon gebeuren? Er zijn toch wetten voor om dit te voorkomen!' De rationele kant van het geheel leeft hier nu nog niet. Er is geen plaats voor redenatie en zicht op de gevolgen. Maar hoe dichter bij hoe minder plek is voor de koude kant van de zaak. En ik voel me rot dat ik de begrafenis gemist heb, doordat we van niemand hebben gehoord wanneer deze plaats zou hebben. Ik voel dat ik in deze superkleine gemeente erbij had moeten zijn, maar ik kan niet dagelijks naar boven gaan rijden voor het nieuws en we zijn drie keer 'boven' geweest, dit is ons niet ter ore gekomen, vreemd genoeg. Dus denk ik na wat te doen. Niets meer doen, kan ik echt niet. Daar is ook mijn betrokkenheid bij de gemeente na 2,5 jaar te groot voor. Dus probeer ik namen en een adres te achterhalen, maar dat lukt tijdens het weekend niet. Ik maak een heel mooie condoleancekaart met eigen tekst erop. Print de kaart uit op fotopapier en snijd hem bij. Er ligt nog een stapel gefrankeerde post klaar voor de brievenbus.

Ik herinner me dat ik een gesublimeerd aluminium plaatje van A4-formaat heb verhuisd. Het was 'afkeur' of gewoon een extra exemplaar. Het is een gedicht over een overleden dochtertje aan haar ouders, om hen te troosten met haar laatste boodschap. Een zachte pastelkleurige tekening met zachte randen van een sterrenhemel met daarin een cirkel-maan met een meisje erin. Ik weet niet wat ouders voelen als hen een kind ontvalt, maar dit gedicht heeft me daar veel over geleerd en laten zien. Ik kon het niet in NL laten, of weggooien.

Dus belandde het hier in de keukenkast met voorraden en tupperware. Een rare plaats om dit te bewaren, erg vreemd. En ik heb nooit begrepen waarom ik het verhuisde of juist daar heb bewaard. Maar na het dichtvouwen van de enveloppe met kaart, weet ik het ineens. Het gedicht, het aluminium plaatje roept me. Ik weet het nu; ik breng de kaart naar hun huis, nadat ik hun naam en adres aan de dame in het café heb gevraagd en waag me sinds heel erg veel jaren, op een begraafplaats om gericht een laatste rustplaats te bezoeken.

Ik kan niet typen wat er daar 'aanwezig' was, daar kan en wil ik niet over schrijven. Wel dat ik het gedicht tussen de bloemen verscholen neer heb gezet tegen het graf aan. Het gedicht is in het nederlands, het is niet zo even te vertalen. Ik heb het gedicht ook niet overgeschreven of bewaard. Het staat in geen enkel bestand of map, het is alleen dáár...

De rest van de dag blijf ik in een basale stemming en doe zo verder m'n ding. Ik ben opgelucht dat ik ons getoond heb en gedaan wat ik voelde, en kon. Het is beter dan niets.