175 jaar

Het is wonderbaarlijk te zien hoe de traditionele gebouwen hier gemaakt zijn. De schuur is op zijn minst 175 jaar oud en alleen wat kleine hoognodige reparaties zijn uitgevoerd en nu al zeker ouder dan 30 jaar. Marc sloopt natuurlijk het dak aan de noordkant en hij komt van alles tegen tussen lauzes en dakplanken.
Ten eerste is het kastanjehout, gebruikt voor de steunbalken en dakplanken, onbewerkt.Al die geavanceerde spulletjes hadden ze toen nog niet. Iedere lauze is op maat gehakt met de hand, dat gaat nu nog steeds zo, daarom zijn deze daken zo duur om te laten maken of te renoveren. Ze hebben allemaal een gat waar een houten pen in past. Alle pennen moeten door het harde hout van de dakplanken en dus is er voor ieder lauze een vierkant gat gemaakt. Hoe hoger je komt op zulke daken, hoe kleiner de lauzes, maar de pennen worden niet kleiner. Aan de binnenkant van deze oude daken ziet zo'n dak er dus heel kunstig uit. De planken zetten zich in elkaar, maar na zovele jaren, gaan ze hier en daar toch scheuren, vallen er knoesten uit en na lekkages rot het toch eens weg.

De draagbalken steunen alleen elkaar en de dakplanken zorgen voor enig verband. Er is geen nokbalk aanwezig. Sommige van de balken zijn weggerot -mede door houtworm- tot het kernhout. Het spint is gewoon op en kun je met de hand eraf pulken. Marc komt bosjes gras tegen, ze zijn in elkaar gedraait, opgebost. Een rare vonst, zonder doel, een grapje?
Verder komen we geen spijkers tegen, alles is met houten pennen bevestigd, zelfs de dakplanken zelf; Het is haast jammer dat hij het dak renoveert met schroeven en bouten en de lauzes vast gaat zetten met spijkers. Maar de kunst van de pennen is een verloren vak, er is geen tijd meer voor, het moet snel & vakkundig, goedkoper, want het is al zo duur. En duurzamer met het asfaltpapier... Jammer.
Terwijl ik hem help met slopen komen we steeds dichter bij de nok. Daar hangen wat wespennesten. We zien geen leven, maar tijdens het wrikken en kloppen, blijken ze toch geirriteerd en beginnen al onrustig over hun prachtige papieren nestbol te scharrelen. Ze moeten verwijderd worden, anders kan hij niet verder. Ik blijf een beetje uit de buurt, want ik heb geen zin in de drie dagen dat ik last heb van een wespensteek. Marc tikt ze er met een lange bamboestok af en we kijken naar de commotie. Zodra de wespen die al wel kunnen vliegen de gescheurde bollen hebben verlaten en terug vliegen naar de nok op zoek naar hun nest, rapen wij de bolletjes van de grond en bekijken ze van dichtbij. prachtig hoe wespen papier maken, ingenieus!
Toch gaan de nog niet uitgekomen larven als lekker hapje naar de kippen.
175 Jaar, droog gestapelde stenen muren, houten pennen, onbewerkt hout, versleten en verweerde lauzestenen, insecten, weer en wind en geen nokbalk, maar die schuur staat nog als een huis!