Update

Hollandse ergernissen over het franse leven: Het is weer boodschappen(maandag) en met alle kratten, grof vuil en boodschappentassen aangevuld met een koelbox vol met koude elementen, vertrek ik rond 9:15 richting de stad. Marc mag eens niet mee, niet omdat ik een afspraak heb met mijn vriendje -dit met knipoog-, maar omdat hij alles dat ik in het karretje deponeer ter discussie stelt. Deze vrouw zorgt voor de boodschappen, de man zorgt voor de middelen om boodschappen mee te doen en beide voelen we ons prettig bij deze rolverdeling, hoe ouderwets dit ook mag klinken. Omdat de super tussen de middag open is, ga ik eerst naar de Doe-het-alles-maar-zelf-winkel en het postkantoor. Ik twijfel of de eerst genoemde wel open is op maandagochtend. Het bordje op het hek zegt het zelf; Zondag gesloten en de maandagochtenden in juli en augustus. Toch sta ik voor een gesloten hek een maandagochtend in juNi om 10 uur. Dan maar naar het postkantoor. Ook daar hangt een openingstijdenkaart; maandag tot en met vrijdagochtend geopend van 8;45 tot 12 uur. Maar de rolijzeren hekken zijn omlaag en ook het postkantoor is potdicht. Zucht! Is dit typisch frans of niet? Dan maar naar de super om eerst te tanken en daarna de klus weer aan te gaan van het boodschappen doen en proberen niets te vergeten. Het tanken wordt een belevenis want mijn verbleekte rode beest van een auto wil flirten met een beauty van een bosgroene Lotus -met nederlands kenteken- die volgetankt wordt door een voor mij knappe vijftiger die duidelijk contact met me staat te zoeken.... Ben ik preuts of een angsthaas dat ik de LaRo volgas geef en wegstuif om balend een parkeerplek te zoeken bij de ingang van de super? Marc lacht me uit en toe, deze situatie kent hij goed, alleen heeft hij meer lef dan de eigenaar van de beauty!

Dankbetuiging Met het hoofd op stand 'frivool' ga ik zondag met een prachtig stuk drijfhout richting Nadine om advies te vragen over hoe ik dit stuk hout om kan toveren in een kunststukje. Zij renoveert oude meubels en weet als geen ander de beste technieken om hout en textiel mooi te combineren. Ik leeg even de brievenbus en een franse enveloppe maak ik direct open. Het is een kaart met foto van de omgekomen jongen, een dankbetuiging van de familie voor ons medeleven en condoleances. De franse taal maakt meer indruk dan het nederlands! Een foto van hem erbij geeft me de rillingen. Frivool kan ik altijd nog zijn en met hem en zijn familie in gedachten rijd ik door naar haar en krijg m'n advies. De kaart bewaren we, de nagedachtenis blijft leven. We zijn blij met deze kaart, het zegt ons dat het goed was wat ik deed om het een plekje te kunnen geven in ons leven in een zeer kleine gemeenschap.

Vliegenseizoen Juni = Vliegentijd. Iedere week vervang ik de drie vliegenstrippen in huis. Ik was na het eten direkt af. Ik zuig wat vaker de woonkamer en dweil eens grondig. We houden ramen en deuren gesloten en de twee vliegenmeppers draaien overuren. Maar ook buiten is het een gezoem van jewelste. Of de terrassen nu kippen- en kattenstront vrij zijn of niet. Of de zon schijnt of het is bewolkt. het maakt de vliegen niet uit. Ze landen waar het ze uitkomt en sommige lijken te steken, maar ze steken niet. Irritant zijn ze, met hun gezoem en gekriebel. Met de schijnbewegingen alsof ze in je neus en je oren willen landen of alleen daar verkenningsvluchten houden. Tijdens deze 4e keer juni die we hier meemaken weten we het nu wel; juni is vliegenmaand. Net als oktober/november wanneer ze een droog en rustig onderkomen zoeken voor de winter en velen van hen hun toevlucht in gebouwen vinden. Het enige dat we kunnen doen, doen we al. Marc denkt tijdens het maken van het hek op het achterterras tegen de kippen daar, dat hij geplaagd wordt door deze onschuldige zoemers. Niets is minder waar; het zijn wat dazen die honger hebben. Na het eten verschijnen de wit uitgeslagen bultjes op zijn enkels en kuiten. Tien keer wordt hij genuttigd en dient als voortreffelijk maaltje. Ben ik even blij dat ik stond te koken, een shirt met lange mouwen draag en een lange broek!


Ik zie, ik zie, wat zij niet zien De bermen langs het asfalt dat vorig jaar gelegd is (leg je dat??) is deels weer begroeit. Elke keer dat ik erlangs rij verbaas ik mij over de kleurenpracht. Er is dus hoop tussen het harde grijze gemaakte spul dat strak door een prachtige gorges loopt. (loopt dit?) En elke keer dat ik mijn vieze diesel eroverheen jaag heb ik geen camera bij me om de kleurenpracht vast te leggen. Ik ben ook niet creatief met kleurpotloden, dus ontstaat er behoefte er toch eens heen te wandelen, zo ver is het nu ook weer niet. Maandagmiddag is er een 'leeg' moment. De dreigende bewolking wordt door de wind door de kloof gejaagd en voorspelt niets goeds, maar het zonnetje geeft hoop en maakt het warm benauwt als hij door de wolken het asfalt verhit. Castel zeg ik te blijven waar ze is, maar voorbij de 3e bocht in het pad loopt ze toch met vragende hondeogen een 40 meter achter me. Vooruit dan maar. Het is een echt vlindermoment. Op de blauwe bloemetjes zit er op iedere bloem één. het fladdert maar raak en ze zijn ontelbaar!
Marc heeft besloten toch maar met me mee te gaan, maar ik ben al 800 meter verder. Dus kan hij me inhalen met het gebruikelijke marstempo dat hij tijdens het wandelen gebruikt. Castel is heel blij dat we met z'n drieën 'uit' zijn. We komen een jong gezin tegen, papa vraagt aan de kleuter of Castel soms een sanglier (wild zwijn) is? "Ja" zegt de dreumes.
Net nadat we elkaar in tegenovergstelde richting gepasseerd zijn zie ik een joekel van een slang langs het pad in het hoge gras. Een mooie dikke muisgrijze slang met zwarte vlekken ligt daar roerloos in de hoop dat al die grote wezens hem niet zien. Marc, Castel en het gezin zijn de slang al gepasseerd. Maar ik zie hem wel. Het dier is alleen niet gecharmeerd van wezens die hem aandacht schenken, camera of niet. Het beest glijdt snel verder de struiken in, helaas. Het was een mooi plaatje geweest. Ik zie continu dingen die een ander niet ziet, bloemen, planten, insecten of de smaragdhagedis. Voor Marc irritant als ik langzaam loop en steeds stop om te fotograferen. Maar ik heb eindelijk een doel met alle foto's; m'n website: https://sites.google.com/a/opennaarfrankrijk.com/photographie-nature-aveyronnais/ Die ik nu ook aanvul met insecten en misschien ooit dieren. Maar die laatsten zijn zo moeilijk te fotograferen en ik doe dit voor mijn plezier. Het contrast asfalt-begroeiing is prachtig! De heide die bloeit, de tijm die geurt, de eenvoudige zuring met de vlammende kleuren, het blauw van de bloemen, het geel, het groen, de witte bloempjes van grassen en de schermbloemen van het duizendblad. Ook mijn camera kan het niet vastleggen zoals mijn ogen het waarnemen.
Klusjes die de dag vullen Rookbak schoonmaken = 1 uur Kot herinrichten en schoonmaken = 2 uur Terrein opruimen van rondzwervende troep = 2 uur Zoeken naar vernis = 1 uur Vuurwantsen verwijderen = 1 uur per dag Vliegenbestrijding = 1 uur per dag Zaden uitzoeken = 30 minuten Administratie = 30 minuten Virtuele werelden Klantenservice = 1 tot 2 uur per dag

En dit alles hoort er gewoon bij, maar maakt wel dat we ons afvragen waar de dagen blijven. Toch maar gaanlobbyen voor 48 uur per etmaal.....