Sexual Being

Ik had al eerder willen loggen over mijn ‘Sexual Being’. Deze term eens in het engels, want het klinkt niet in mijn eigen taal. Mijn vrouw-zijn is niet correct uitgedrukt, het gaat juist om het geen me sexueel aantrekkelijk maakt, of juist niet. Het heeft niets met uiterlijk te maken.
Als meisje was ik meer, als een onvervalste Janneke, met Jip het buurjongetje aan het spelen, dan met de meisjes uit de buurt. Kort haar was met het vele zwemmen wel zo makkelijk, want dat lange sprieterige klithaar was erg lastig en dat getut heeft me nooit gelegen. Met Jip kroop ik door het gat in de heg, pestte ik mieren in de achtertuin, klommen we in de jonge bomen in de nog nieuwe buitenwijk en speelden we in de zandbak. Later, zonder Jip, ging ik mountainbiken met m’n broer en de stoere gasten uit de buurt. Ik kon zeuren om een barbie of opmaakpop, maar beide heb ik nooit gekregen. Ik heb een redelijk lompe motoriek, ben grof gebouwd maar niet minder handig met fijn friemelwerk. Door dat korte haar ben ik vaak als jongetje versleten, wat in mijn pubertijd al lesbisch gevonden werd. Ik heb nooit vriendinnen gehad die me leerden me op te tutten en met wie ik uitging om te flirten. Ik mocht wel uit, maar voor twaalf uur thuis en de disco werd pas gezellig als ik al op de fiets naar huis zat. Dus mijn experimentele fase is vrij laat op gang gekomen, tot grote zorg van mijn ouders, want naïef kon ik wel genoemd worden.
Ik heb niet vaak en lang zonder vriendjes gezeten, maar het grensde aan het onschuldige wat ertoe leidde dat mijn eerste huwelijk meer met het verstand te maken had dan met de liefde of enige vorm van echte aantrekkingskracht.
Aantrekkingskracht, één die de rede niet bevatten kan, is iets dat niet is uit te leggen. Later, veel later besefte ik dat ook ik een stukje Sexual Being ben, dat dat onveranderlijk in iedereen aanwezig is. Een stukje van mensen dat niet aangepast kan worden, iets dat er gewoon is, dat je niet kunt leren en niet ontvankelijk is voor opsmuk van buitenaf. Mijn sexual being wordt niet beïnvloed door TV of andere media en het is niet zichtbaar, voor de meeste mannen dan. Ook mijn lief ziet het nog niet. Hier, zo geisoleerd, wel steeds een stukje meer door het ontbreken van de bekende prikkels om zich heen en in de media.
Ik zelf zie het ook niet, ik voel alleen dat het er is door de reactie van de ander. Het gaat ook niet meer weg als iemand het ziet, al verbrak ik de relaties en gingen we ieder ons weegs.
Gaste M was ervan overtuigd dat het wel goed zou komen als ik mijn oude slobber BH’s weg zou gooien, me vaker op zou maken, mijn haar dagelijks in de krul zou fohnen en mijn nagels eens zou lakken. (Om dan na een half uurtje toch dat rondje moestuin te doen en mijn nagels geruineerd terug te zien na het wassen van die twee in een bronbak..) Maar dat heeft nog niks van doen met mijn Sexual Being. Dat is mijn vrouw-zijn en het past me beter als ik me sportief kleed en dat haar nu juist laat zijn voor wat het is. Puur natuur, dat past me en daar zien sommige mannen nu juist mijn Sexual Being in.Marc en ik zijn niet getrouwd omdat we elkaar nu zo aantrekkelijk vonden. “Onze zielen ervaren elkaar” was de reden om samen verder te gaan, niet die mooie billen of de brede lach met mooie blauwe ogen.
Hier, verstoken van prikkels, van media, van een hippe omgeving, van opsmuk (ze zien me al aankomen in het dorp in rok, mooie blouse, make-up en haar in de mooiste slag. Men zou zich afvragen of hetwel goed gaat met M&M.) is er niets dat mijn sexual being aantipt, aanspreekt, niemand die laat blijken dat stukje van mij te zien. Ik word niet geprikkeld om eens aandacht te besteden aan mijn drive tot het intiem zijn. Natuurlijk is alles wel voorhanden; we hebben de tijd en elkaar, maar toch. Het gedijt hier niet en die plaats wordt geleidelijk ingenomen door de aardse dagelijkse zaken, de basis, eten, moestuin, gebouwen opknappen, integreren en werken voor de niet kweekbare kost.
Ik begin in te zien, ook dankzij de feedback van m’n lief, dat dat stukje van deze vrouw het onderspit aan het delven is. Dat ik dat niet wil is het volgende dat mijn aandacht verdient. Maar hoe kan ik iets wakker schudden, dat hier zo weinig nut heeft? Als het nog niet wordt gezien door die ene persoon die toch m’n maatje is? Het groeit wel, want ook hij heeft de bekende prikkels niet. Zet ons een week in een grote stad of Nederland, en het is allemaal weer helemaal terug en voelbaar, maar ten koste van wat? Ten koste van veel dat juist zo essentieel is en wij niet kunnen beleven in de drukte van dat moderne leven. Maar mijn Sexual Being is er nog steeds, wordt soms gezien of krijgt een sprankelend compliment van m’n lief. Toch blijven de werkkleren vooraan in de kast, draag ik vaker werkschoenen dan fijne pumps, heb ik een breed scala aan leuke zomer-kleren (alsof mijn Sexual Being zich iets van seizoenen aan zou trekken) en hoeft mijn haar niet in de krul voor het weghalen van vuurwantsen. Toch trek ik dat lelijke vest aan over m’n top omdat het binnen maar 18 graden is als ik er even ga zitten en ziet Marc me niet zitten achter de pc, omdat er een beeldscherm en een bureau tussen zit. Het blijft onpraktisch om in een leuk jurkje dakplanken aan te geven en lauzes op te vangen voor op de stapel en is het allerminst aan te raden om een rokje te dragen als ik ga wandelen met een speelse en uitgelaten hond. Ook haren in de krul hebben weinig zin als ik even het acacia-opschot weg ga snoeien, over kousen dragen ga ik het al helemaal niet hebben.
Dit hebben we ons niet kunnen beseffen voordat we ons terugtrokken in dit isolement. Dat dit belangrijke stukje dat innerlijk vorm geeft aan ons sexuele bewustzijn hier niet relevant is, minder leeft en minder aangesproken wordt. Het wordt door niets gestimuleerd zich te laten zien en het heeft geen concurrentie van andere sexuele wezens. Wat alleen maar benadrukt wordt door de overwegend 60 plussers die de bevolking maken in praktische kleding gestoken, allen levend in een essentie die uitdrukking geeft aan de essentie van het leven.
Ach, en kinderen hebben we niet, dus voor dat stukje van het leven is Sexual Being ook niet relevant. Maar het is er wel en is toch de basis voor mijn vrouw-zijn. Misschien is dit bewustzijn de trigger om het aanwezig te houden en wat aan de oppervlakte te brengen. Ik blijf nog wel even in het duister tasten. De volle maan van gisteren maakt het ‘in het duister tasten’ belachelijk en ik geniet van dit stukje terwijl ik op het buitenbed lig met een drankje en kijk naar mijzelf, naar diep binnen in mij. Ik ben een vrouw met een sexueel wezen dat mij vrouw maakt. Ik heb geen angst dat het verloren gaat of verschrompeld, nee het IS er!