De troost van de filosofie

De troost van de Filosofie is een boek van Alain de Botton, die niet komt met nieuwe wijsheden, maar de oude filosofen aanhaalt om met hun wijsheid in het heden ten dage troost te bieden. Echte troost gevonden in woorden zonder dooddoeners, zonder overdreven hoopvol te zijn, maar realistisch met voorbeelden vanuit het verre verleden die nu net zo aan de orde zijn als toen, kenmerkend voor het mens zijn.
Met hoofdstukken troostend voor 'Impopulariteit', 'Geldzorgen', 'Frustratie', 'Onmacht', 'Liefdesverdriet' en 'Moeilijkheden'.
Als eeuwige vreemdelinge met geldzorgen, die onmachtig en gefrustreerd haar moeilijkheden te lijf gaat door toch te doen wat ze wil doen, neem ik plaats achter mijn kraampje in de al warme ochtendzon op zonderdagochtend rond een uur of 9. Amper klandizie zo vroeg, schenk ik mijn eerste bakje koffie in uit de thermoskan en kijk wat om me heen. Wat nu, want deze dagen duren normaal tot een uur of 4, 5 in de middag en ik kan niet even weg in mijn up. Dat ook de kraampjes met honing, biologische zuivel en vlees en het antieke linnengoed al rond 12 uur inpakken kan ik dan nog niet weten, dus pak ik 'De troost van de filosofie' er maar bij en start vooraan met lezen. Het is zo rustig en mijn conversatie-capaciteit nog zo gering, dat ik tegen het middaguur bijna op de helft van het boek ben. Met stekende pijn naast mijn schouderblad en in mijn nek besef ik me dat de gelezen woorden warempel troosten. Niet alleen een mens als mij, maar deze woorden zouden voor zovele om mij heen het lijden letterlijk verlichten.
Hoe meer troost ik tot me neem, hoe erger de pijn in rug en nek, maar hoe rustiger ik word. Marc belt me om te vragen hoe het gaat en om te zeggen dat mijn pc een goede beurt krijgt. Tot mijn eigen verbazing merk en zeg ik hoe rustig ik word van deze rustdag. Van de troostende woorden die maar zijdelings mijn realiteit raken, wat een rust het me geeft me niet opgejut te voelen om buiten wat te werken (onmogelijk), wat een verademing het is niet achter de pc te hoeven voor de virtuele werelden (werk dat me al sinds eind april verschrikkelijk tegenstaat) en dat dit met recht een rustdag is, vakantie. Ook al zit ik in de hitte op een plek die minder dan gezellig genoemd kan worden. Een dorpsplein met een verse wond die alleen de handelaren die van niks weten ongemoeid laat. Een geruststelling dat mijn lief binnen zich bezig houdt met het verlichten van mijn irritatie (een trage pc die zwaar vervuild is) om me te helpen om de frustratie tegen te gaan.
Ondanks de fysieke pijn ervaar ik geen lijden en last, ben ik niet gefrustreerd om geldzorgen en andere ongemakken, weet ik dat we het goed hebben en het goed doen, wat ons bestaansrecht bevestigd.
Wat een simpel boek toch al niet kan doen.....
Nu het mijne nog!