schrikken

We hebben het Cros al vele malen in de pluisoortjes gefluistert;

"Zal je voorzichtig zijn, kleine draak"

"Sorry dat we je doodknuffelen, lieve pluis"

"Je bent onze oogappel, niet doorvermiauwen hoor"

We hebben het ook al zovele malen tegen elkaar uitgesproken dat dit katje zo ondernemend is, zo zonder vrees voor wat dan ook, dat hij het grootste risico loopt eens door een flinke adder gebeten te worden.

Al zetten we een olifant op het terrein, dan nog zal het geslurfde dier als een magneet op Cros werken. Het enige waar Cros van schrikt zijn onverwachte geluiden. Maar verder is alles dat beweegt of lijkt te leven zeeer interessant.

Ik sta te koken, eenvoudige snelle hap, als Cros even om het gordijn heen de keuken binnen loopt om te kijken of er nog wat te bikken valt. Ik aai Cros, en miauwende opa Shadow, en zet ze daarna de keuken uit. Nog geen 3 minuutjes later loop ik met onderzetters naar de buitentafel (weer buiten-eet-weer) als ik Joppie onderzoekend Cros's z'n kop zie besnuffelen voor de schouw. Ik loop terug richting keuken en Cros zit daar maar wat suf op de grond met anderhalf toegeknepen oogjes en fronsende wenkbrauwen. Ja, deze kat kan heel goed fronsen en heeft heuse slaaprimpels in z'n koppie als hij net wakker is.

Ik til hem op en gelijk druipt het kwijl uit z'n bek als een niet te stoppen vloed.

Marc en ik proberen Cros te onderzoeken, maar het is niet te doen. Sterk is hij, zo sterk! Ook hem in een handdoek wikkelen in twee gedeelten zodat we zijn lijfje na kunnen kijken waar die beet dan zou moeten zitten lukt niet. Des duivels wordt ie, wild, bek open, klaar om je aan flarden te scheuren. Even laten we hem los. Ik raak een beetje in paniek, onze pluis, onze oogappel, het balans-katje, zo sterk, onverstoorbaar en lief, onkats....

We geven hem buiten wat melk, dat gifstoffen neutraliseert. Daarna gaat katerdier zich wassen en in de schaduw in de buurt liggen. Terwijl we hem in de gaten houden eten we ons maal.

Tijdens het toetje zien we Cros alweer jagen op de helling, hagedissen mag ik hopen! Niks aan de hand dus.

Enkel een rood dik oogje dat schoon en droog eruitziet rest er van zijn avontuur. Het is dus geen adder geweest, misschien een sproeikever of wants? Het zal een mysterie blijven.

Wel heb ik geleerd dat ik in paniek raak als hem iets overkomt, ook al weet ik dat het gaat gebeuren, ooit!

Cros heeft ons flink laten schrikken. De ondeugd, het draakje....

Naschrift:
Net als veel andere insecten en dieren, heeft de wants (zie foto) een heel slimme manier hun belagers te verjagen. Heel groot of klein, het maakt de wants niet uit. Hij verspreidt een wel heel kwalijke bittere geurstof die ook mensen terug doet deinzen. Voor zover ons bekend doet de wants dit alleen met een geurtje. De wantsen hebben bij tientallen overwintert in de woonkeuken. Maar dat Cros er zo'n heftige reactie van zou hebben, hadden we niet verwacht. Het blijft dus een raadsel wat er is gebeurd.

Onderstaande kever doet dit niet alleen met geur, maar sproeit ook een vloeistof omhoog, richting bedreiging. Deze kever, 3 cm lang ongeveer, heeft Cros, Castel en mij verrast met deze tactiek. De vloeistof ruikt een beetje bitter-zoet en had iets weg van Purol. Het prikt in je ogen, dus zal het goedje in de neuzen en ogen van Castel en Cros ook wel geirriteert hebben.

Onze hond is al heel bang voor slangen, zeker de volwassen slangen, daar blijft ze een eind van weg. De tip om pauwen te nemen, die alles in de moestuin aanvreten lijkt ons een minder geslaagd plan. Ook mag Castel de moestuin niet in... (Zou ze wel willen)
We kunnen de katten niet beschermen tegen een adderbeet. Misschien door in het verre noorden van Europa te gaan wonen. We hebben ons echter wel goed gerealiseerd dat het hier gaan wonen andere risico's met zich mee brengt, als het wonen in bebouwd gebied waar de natuur geen ruimte meer kan hebben. Dat is een andere vorm van veiligheid.
Hier ervaren we een veiligheid op een ander nivo die ons meer waard is dan het zeker weten dat onze huisdieren niet gebeten kunnen worden door insecten of slangen. Dat klinkt misschien vreemd, maar hier kunnen we beter voor onszelf zorgen, zodat onze huisdieren ook betere zorg krijgen.