Naaizoweinigmogelijkine

Met moeite krijg ik mezelf bijtijds het bed uit. Het is nog even somber en nat buiten, dus spendeer ik deze tijd weer binnen.

De kipjes ga ik wel uitgebreid begroeten. Het scharrelt nog op de grond, graven naar beestjes en steentjes en eten goed. Haan de Kok, of andersom, heeft in het kleine raamkozijntje geslapen. 's Avonds maken ze ruzie om deze plek bij het enige raampje.

Hommel zit na de regenachtige nacht nog steeds op de leuning van de stoel, die heeft zich niet meer kunnen verplaatsen om te schuilen. Het zijn geen teken, maar mijten in zijn nek, dit met dank aan Herman, want ik had geen idee. Ik weet eigenlijk nog niet wat het verschil tussen een teek en een mijt is. Mijten blijven klein? Het is een triest gezicht, het hommeltje is doorweekt van het regenwater, met hier en daar nog een drup in z'n geheel. Eind van de middag is hommel verdwenen, of opgepeuzeld door een vogel en anders gevallen en verwaait.

Ik ga de naaiklusjes maar weer eens ter hand nemen. Ik spaar een stapeltje op en sjouw alles naar beneden op de eettafel om met beter licht bij de schouw te kunnen werken.

De naaimisschiene is een E&R Classic, klinkt goed toch? Eerst de zomen van een nieuwe broek van m'n lief inkorten. Ik stel alles goed in, draai aan drie knoppen, check of er genoeg draad op de spoel zit en druk zachtjes het voetpedaal in. Na 15 cm zegt de draad 'knap'. Dus broekspijp onder de voet vandaan, draadje afknippen, door het oog van de naald, broekspijp er weer onder, voetje laten zakken en nogmaals zet ik voorzichtig druk op het pedaal. Na 1.5 cm zegt het draadje 'knap'. Dus broekspijp onder de voet vandaan, draadje afknippen, door het oog van de naald, broekspijp er weer onder, voetje laten zakken en nogmaals zet ik voorzichtig druk op het pedaal. Ok, volgende poging. Na 5 cm zegt niet alleen het draadje 'knap', maar ook de naald zegt 'knak' en het gebroken puntje verdwijnt via het naaigaatje in het spoelhuis. Dus broekspijp onder de voet vandaan, naaldhouder eraf halen, terug naar boven om een nieuwe naald te halen, gepruts en gepeuter. Ook techneut Marc wil nou wel eens weten waar mijn ergernis vandaan komt. Na veel gepeuter met alle lichten aan en een koplampje op krijg ik het oog van de naald uit het spoelhuis. Met nog veel naaiklusjes te gaan, haal ik weer de draad door het oog, schuif ik de broekspijp onder de voet, laat deze zakken en ga weer voorzichtig aan de slag. Het draadje doet nog een keer of wat 'knap'. Ook breek ik nog een naald, die gaan hard zo. De bovendraad blijkt in de machine ergens steeds half vast te zitten, waardoor de draad ergens anders in de machine tegen een scherp randje schuurt en zo bij de naald knapt. Ik kan het apparaat niet open schroeven om zo'n foutje te vinden, dus oefen ik mezelf in geduld.

Ik heb wel geleerd dat met oud dun draad lastiger te werken is als met dikker nieuw draad, dat hier niet al 30 jaar of langer in een laadje lag. Dus van naaimachine door naar naaimisschiene en nu toch echt naaizoweinigmogelijkine. M'n lief grapt dat ik ook geen fingerspitzegefuhl heb voor kleine fijne zaakjes. Dat klopt, maar ik kan wel zagen in bomen en stenen sjouwen, dat zie ik dan die hele fijne vingertjes weer niet doen.

Eind van de middag zijn wel de naaiklusjes weg, was opgeruimd en gaan we de kippen eten geven en de deur dichtdoen. Het spul is niet schichtig meer, ze eten, drinken -veel- en graven alsof ze nooit iets anders te doen hebben. Wel zijn ze gewend aan lekker buiten zijn, want ze willen niets liever dan zo dichtbij mogelijk het daglicht vertoeven.