Moe en bang

Niet ik hoor, maar die kipjes en jonge haan.
De haan was toch maar drie keer zo duur ineens, want de prijs die mij gegeven werd, zou voor een jong haantje zijn.
Dit exemplaar is al aardig groot, wel jong en onervaren. De drie kipjes zijn gewoon zo rood als de Barnevelders, de naam van het ras wisten ze niet.
Keurig in een kippendoos die zwaar weegt, dus het zijn grote kippen. De echte kippenstrontgeur komt me tegemoed als ik met de doos op schoot in de auto zit. Ik weet niet hoe lang ze er al in zitten, maar ik zal blij zijn als ze thuis de rustige ruimte van hun hok krijgen.
Daar ruikt Castel me van verre, en terwijl Marc doorrijdt terwijl ik het hek sluit, besnuffelt ze me alsof ik heel de dag in een hondenhotel heb gewerkt. Ze is niet weg te slaan van de doos en wij, die bedenken hoe we de diertjes eens in het hok gaan plaatsen.
We besluiten ze de vuurdoop door de 'kippen guillotine' heen te bezorgen. Om vanuit de hoogte zich te kunnen oriënteren en met een veilige afstand op de met gaas bekleedde muur gadeslaan dat we eten voor ze neerzetten en het water.
Maar niks hoor!
In de doos in de auto tokken ze terug als ik probeer een ontspannen gesprekje met de kippen te starten. De dames kijken me wat suf aan. Jongeheer Haan heeft het al helemaal gehad na de rit, doos volgepoept, zit hij steeds met zijn oogjes dicht met de kop in een hoekje.
Zodra we de kippen het hok in willen laten gaan, verroeren ze zich niet. Ik probeer ze via de brede spleten in de doos richting sluisje te duwen, maar ik krijg er geen beweging in.
Na een paar pogingen, besluit ik ze eruit te halen en ze gewoon in de opening te zetten en ze door het luik te duwen. Het gaat, maar niet van harte; de kipjes zijn gewoon moe en gestrest. Dus krijgen ze eten en drinken terwijl Castel als een kind zo blij enthousiast piept en wil weten wat daar gaande is. Meer dieren is verlies van aandacht, dus doet ze zo blij mogelijk om ook wat van de beleving mee te pikken. Dus mag ze bij ons in het hok naast het gaas ruiken en snuffelen.
Zodra wij het voor ons o zo waardevolle pluimvee tot rust laten komen, zien we de hond dus nog opgewonden van het hoge luikje naar het deurtje van het hok rennen en onder de drempel door kijken in de hoop dat ze wat ziet.
Dat wordt wat als we de kippen voor het eerst naar buiten laten.
Als we even later het licht uit gaan doen voor de nacht, zit de haan alweer te knikkenbollen. Eén kip scharrelt en tokt op de grond. Zij kan bij het eten en drinken. Een foto maken van het vermoeide weggekropen spul vond ik even zinloos. Ook kippen en een haan zijn voor mij geliefde beelden als ik door mijn camera lens kijk.