Bedankt

Bedankt voor al het meeduimen. Zijn lift avontuur was ook echt een avontuur. Het kostte hem twee hele dagen, veel staan en wachten en op van de indrukken komt hij rond 19 uur aan, waar hij bij zijn broer blijft pitten.
Ik ben gelukkig goed op de hoogte gehouden, geniet van zijn stem aan de telefoon en zijn verhalen.

Ik rommel en werk, relax en lees een boek in de zon zonder kleren aan. Boven op de markt is het nog fris door de wind die daar bijna altijd waait, maar wat wil je op zo'n 500 meter hoger als waar wij wonen. Ik kroel weer een kip, geen ei vandaag en geen kraai-oefeningen.
Op de markt loop ik Nadine tegen het lijf, alsof ze een verklikdienst heeft. Ze wil graag betalen, met een cheque natuurlijk, en trekt me haar atelier annex kantoortje in. Tussen verschillende enorme naaimachines, tafels vol met spullen, een oude klein aandoende schouw, boeken, draad, stoffen en nog te restaureren meubeltjes moet ze een stoel zoeken en kruipt zelf achter het kleinste bureautje ooit gezien. Het is er stoffig, donker en muf, maar haar aanwezigheid laat me dat alles snel vergeten. Haar franse geratel wisselt ze af met engels, wat niet meer zo nodig is, maar soms wel handig, omdat ik dan ook wat dieper in kan gaan op de dingen.
Ze spreekt zich vol lof uit over het werk wat we deden, zo snel, vakkundig en netjes en vraagt zich af waarom ze voor de vorige tuinman zoveel betaalde voor weinig. We zijn een echte 'biome' en dat ze dat zo goed ziet is tof. Ik zit halverwege een franse volzin, wat me tijd en concentratie kost, als er een man binnenkomt die er oud uitziet, zich wat traag beweegt en enge half fijngeknepen ogen heeft met een gemaakte voorzichtige glimlach op de lippen. De nieuwe canton president. Zo een man waar ze hier nog voor knippen en buigen, een mens dat zeer hoog in de regionale hierarchie staat en zo ook bejegend wordt. Ik herken hem gelijk van alle foto's in extra bulletins, de krantjes van de verkiezingstijd van afgelopen maanden en de twijfel die we hadden om te regelen dat we hadden kunnen stemmen, door de papieren die we in de bus kregen met zijn foto en verhaal erbij over de toekomst van de regio. Ik herken de strenge hierarchische samenleving niet, weet dat zij er hier wel is, maar kan me er niet op instellen en ook vol egards me daarin voegen en mijn plek kennen. Zo ouderwets, in mijn ogen, zo strict met de eigen onbeschreven communicatieve wetjes. Dus stamel ik dat ik meneer natuurlijk herken van alle berichten van afgelopen tijd, geen woord van gelogen, en schenk hem mijn breedste glimlach om zijn namen al kwijt te zijn voor hij zich omdraait. Een vriend van haar man die met nog een vriend staat te praten moet zich ook aan me voor komen stellen, weer een naam te onthouden.... Hij kijkt me stug aan en met moeite krijg ik een snelle onzorgvuldige hand. Nadine schreeuwt het bijna van de daken dat ik zo goed bomen kan snoeien, ze lijkt bijna trots, maar maakt gewoon reclame voor me. We nemen de tijd, krijgen een bak koffie bij de bistro en gaan onsweegs.
Mijn ochtend is al op als ik thuiskom en ik heb even tijd nodig de indrukken te verwerken.
Deze nieuwe dag begint net zo stralend als de afgelopen week. Huis en haard krijgen deze dagen de grote schoonmaak en daar gaat veel tijd inzitten. De haan is om half 8 al aan het oefenen, de kipjes zitten nog keurig op stok en castel is blij met de nieuwe dag.
Nederland buiten beschouwing gelaten, hebben we een prachtig leven vol mooie beloftes!