Een zee van blauw.De lente gaat hier erg hard door de regen. Sinds kerstmis is het droog geweest, dus ondanks het afzien, de kou en alle nattigheid, zijn we toch blij met de regen. De kipjes moeten nog wel naar buiten en naar binnen geholpen worden. Ze snappen het nog niet helemaal. Ik ben verrukt over het gescharrel op het erf en Castel die het stel wel heel goed in de gaten houdt. Het zal het Border-Collie bloed wel zijn dat door haar aderen stroomt. Ik zag de opperkip -de donkerste- aan de verkeerde kant van het kippenhok schuilen, in haar up. Ik ga er rustig bijzitten op mijn hurken, maar opperkip doet of ik er niet ben. Ik aai de kip en ze vindt het allemaal prima, terwijl ze zachtjes door tokt. Castel komt ook kijken, vies en nat maar met opgetogen koppie besnuffelt ze de kip alsof het haar pup is. Kip vindt ook dit allemaal goed. Twee kippen vinden de stok zelf 's avonds. Het zijn dezelfde twee als die 's ochtends al boven voor het luikje zitten. Haan de Kok -of was het andersom?- is een angsthaas en niet mans genoeg te waken over zijn kippetjes. Het dier is nog heel jong en we vertrouwen erop dat dat wel goed komt.
Lady Vagebond en Freule Miska na een wandeling naar de rivier en een zwempartij. De halsband van Miska is droog, die wilde het water niet in in dit toch al natte weer. Castel draaft door de bossen als een wildebeest en duikt het water in zonder te twijfelen om alles wat ze drijvend aantreft eruit te trekken. Miska kan hier binnen maar niet wennen aan het feit dat ze niet op de bank mag, de katten haar verafschuwen en ze er dus niet bang voor hoeft te zijn en dat ze niet met haar voorpoten op tafel mag bedelen. Haar baas vindt het moeilijk mijn hondenhuisregels te accepteren en laat het continue gebedel om eten, piepen en blaffen gewoon toe. (Even nuanceren; als je niets meer hebt dan je trouwe viervoeter, maakt het allemaal niet zo uit.) Om gezeur van mijn kant te voorkomen draagt hij zijn ene gehoorapparaat wel, maar laat hem uitstaan. Zo hoort hij ook het gepiep van zijn viervoeter niet. Maar het brengt wel gezelligheid mee, extra handen, goede gesprekken (na het aanzetten van dat ene apparaatje) en een andere daginvulling voor ons driëen. 
Het natte koude weer is vorige week zondag begonnen. De kunst is dus weer vuur aan de gang te houden, wat eigenlijk niet lukt met nat hout. De woonkeuken is een modderbende, maar ook daar kan ik niks aan veranderen. Pipo heeft het niet zo op vreemde mannen en spendeert zijn tijd in de schuur op een oude deken of gewoon pontificaal buiten op een hoog plekje in de regen. Hij laat zich wel aanhalen door Harry en is bereid 's avonds in een handdoek gewikkeld op schoot te komen zitten terwijl we een filmpje kijken. Ik val bijna flauw van de stank die om hem heenhangt, veroorzaakt door zijn open kapotte weggevreten oortje. Maar de warmte en het zachte knorren van het dier, het 'op z'n gemak zijn' in deze onrustige nieuwe situatie, doet me teveel goed het beest op de grond te zetten. Eigenlijk -of eindelijk- zijn alle katten heel relaxt in het gezelschap van een hond en extra man in huis. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten