even wennen

De ochtend na aankomst ligt er een wit teer ei in het hok op het zand, naast de drinkbak. Er wordt niet meer naar om gekeken, dus leg ik dat eitje in een legbak, misschien dat het stimuleert. De dames blijven op de bodem van het hok, drinken veel en pikken lusteloos af en toe naar een zaadje of graantje. Het restje pasta gaat in de loop van de dag wel op, want Castel liet het staan uit enthousiasme voor het gedoe in dat kippenhok. Cros blijft een zekere drie meter uit de buurt, hij is wel geboeit, maar is niet zo'n held als dat we dachten en de rest van de katten is kippen natuurlijk gewend, die tanen er niet naar.Vandaag ging het ietsjes beter met het stel. Ze zitten nog steeds beneden op de grond en 1 kippetje heeft het gewaagd de loopplank te gebruiken helemaal naar boven waar de stokken en het luikje zijn. Ze kijkt nieuwsgierig door de spleet naar buiten, die Marc heeft geregeld om ze zich wat beter te laten orienteren op de nog onbekende omgeving.
Het witte ei is opeens stuk en blijkt een heel dun schaaltje te hebben en smoezelig eiwit, niet goed dus. We hebben geduld, we denken dat ze echt even de tijd nodig hebben te wennen, voor ze naar buiten kunnen.
We hakken, sjouwen stenen en ruimen brandnetels en steeds als we even boven zijn, gaan we even kletsen met de dames.

Ik spot een trage hommel die op een stoelleuning lijkt te ontwaken na een lange winter. Als ik dichter bij kom gaat er een achterpootje omhoog, niet voor een 'high five', maar omdat het diertje in doodsnood verkeert. Achter de ogen in de nek van de hommel zie ik een hele bos kleine teekjes. Dichterbij wil ik niet komen met de camera. Het is triest om te zien, gewoon de natuur, vies en toch ook weer heel bijzonder. Maar ja, de lente zal aanvangen zonder deze mooie bestuiver.