De duim omhoog

Aanstaande zaterdag is het Open Huizen Dag in Nederland en wij doen hier aan mee. Advertentie in het AD, van 11 tot 15 aanwezig zijn en de koper alvast signalen via de kosmos sturen dat het deze zaterdag toch echt gaat gebeuren. Al weten ze het zelf nog niet, we gaan er natuurlijk vanuit dat dit het laatste loodje is van de verkoop van ons huis. Het is nog permanent in de aanbieding ook, wat willen de aanstaande nieuwe eigenaren nog meer?

Maar de huisoppas zag het niet zitten er aanwezig te zijn. Stel dat het dorp uitloopt om te neuzen in hun spullen? Dus die kiezen voor die dag het hazenpad. De makelaar heeft nog meer huizen waar jij de kijkers moet ontvangen en die man kan zich ook niet in zovele splitsen, dus zit er niets anders op dat Marc, m'n schat, zichzelf over de torenhoge drempel duwt om helemaal naar Nederland te reizen om 4 uurtjes te wachten op DE koper.... M'n schoonvader zou wel even een grote bus lenen om de allerlaatse spullen te verhuizen, de laatste keer dat één van ons gedwongen naar Nederland moet om daar iets aan te gaan waar we naar verlangen het achter ons te kunnen laten. Maar helaas, het is hem niet gelukt. Huren is net even te duur, dus zuchten we eens diep en het was afgelopen dagen te kort dag iets anders te regelen. Weer een lesje 'loslaten'.

Nu is m'n lief snel uitgekeken op de dingen en nu het lente is, is hij erg toe aan een uitdaging. Iets doen wat hij niet kent, iets voor zichzelf, alleen. Hij heeft nog nooit een eind gelift, duim omhoog bij parkeerplaatsen, benzinestations of gewoon langs de snelweg. Ik maak de printjes met NL en een getekende hand-met-duim en één met NORD erop. In plastic verpakt gaan ze met een koordje op een karton op de rugzak met spullen voor een paar dagen. Heen, kijkdag en weer naar huis in het gezelschap van zijn vader en zijn broer. Ik heb me er overdreven zorgen over gemaakt, waarschijnlijk veels te veel films gezien in mijn leven. Plus de spanning in hem om voor 4 uur naar Nederland te moeten en het niet kunnen combineren met de allerlaatste verhuizing, die we ook los zouden kunnen laten, want wat er in NL is en te koop, is hier ook te vinden. Alleen zijn immigranten nu eenmaal veel langer bezig om dezelfde wegen te bewandelen als de autochtonen, je blijft jaren, zoniet je hele leven, nieuwe dingen ontdekken als je uit je vaderland weg bent.

Vanochtend staan we om half 6 op, zijn spullen zijn gepakt, het weer is prachtig, we hebben goed geslapen, dus een topdag voor die duim omhoog.

8 Uur zet ik hem af voorbij St.Flour, de oprit loopt hij zelf waar hij ruim een uur moet wachten tot hij een lift krijgt van 20 km naar het eerste benzinestation. Ik had hem daar eigenlijk af willen zetten, maar dat hoefde niet. Zijn feestje, helemaal. Veiligheidsvest aan, strohoed op en verzorgde liftbordjes op de rug. Een relatief opvallende maar toch nette verschijning langs de weg. We drinken nog een bak koffie uit een thermoskan en ik rijd weg richting het viaduct na een claxon of drie. Ik ga nog niet naar huis, want ik waag de gok dat het bedrijf van de vorige eigenaar van ons huis open is, of gaat, dus rij ik door naar de zuiderlijker gelegen afslag. Can't Affaire is nog dicht, hè jammer. Geen idee hoe laat het is, dus rijd ik door naar het centrum in de hoop een grote supermarkt te vinden voor een boodschap en dan naar huis te gaan. Maar via tanken bij een gesloten super en bij de Lidl eens veel geld uitgeven (jaren geleden dat ik daar geweest ben na jaren iedere week, mag ik zeker een gemis-in-de-buurt van maken.) , kom ik toch weer terug bij zijn bedrijf. Half 10 open is waarschijnlijker, dan de 8.20 uur die ik eerder probeerde.

Can't Affaire is een mix tussen een knakenzaak, doe-het-zelf, tuinspulletjes, kringloop, marskramer, dump-shop en enige broccante. Als je een bus of vrachtauto'tje nodig hebt, kom je maar. En hier en daar een verkoopje regelen, of een inkoopje natuurlijk. Loopt al jaren als een trein en de twee keer dat ik er alleen even ben aangewipt, is er altijd klandizie te over, geregel en geklus en volle mandjes bij de kassa. Het lijkt hem elke keer weer te verrassen als ik er zomaar sta. Dat even langs gaan bij hem kost me een dagdeel zoniet meer. Maar aangenaam is het altijd en een zacht prijsje voor alle troepjes die ik koop. (Ik schrijf het wel als bedrijfsonkosten, ideaal.) Maar hij heeft een grote bus en een mini-vrachtwagen die te huur zijn en ooit heeft hij het toegezegd dat we die zouden kunnen huren. Tussendoor drinken we koffie in het kantoortjeDus vraag ik het en passant en hij rent gauw met me naar achteren, drukke baas. Precies het formaat wat we nodig hebben, t.z.t. We vertrokken van huis om half 7 en pas om kwart voor 2 ben ik thuis van het mijn lief afzetten.

De eerste etappe verloopt goed;

De volgende lift is van twee Marokkanen die vriendelijk willen zijn en hem 15 kilometer verder afzetten. Dat schiet niet echt op. Een 'dametje' brengt hem later naar Clermond Fd. om daarna een lift te krijgen tot en met Orléans van een gepensioneerde vrachtwagenchauffeur en die gaan traaaaaag, want altijd het limiet van 80-90 en veel naars gezien op de wegen, leren zij het wel af om harder te rijden dan nodig. Tot in Parijs krijgt hij een lift van een koerier en voor het donker wordt, is het zaak voorbij Parijs langs de goede snelweg een hotelletje te vinden, om morgen fris en vroeg aan de tweëede etappe te starten.

Hij vindt het leuk, missie van het NL-moeten is al deels opgeleukt door de manier waarop hij naar Nederland reist.

Ik ruim 's middags de boodschappen en wat rommel op. Ik kijk een film af, die ik van de week heb stopgezet, even te zwaar voor dat moment.

Vanochtend vroeg doe ik eens als eerste het kippenhok open en tref ze alle vier nog op de stokken, geweldig! 's Middags vind ik weer een mooi eitje, klein nog, maar met een diepere schaalkleur en het voelt al stevig aan. Ik leg het trots in een legbak. Ik verwen ze met eten, fris water uit een verzorgde bron en kruip er weer even bij. Castel krijgt een lange kroel-sessie en gaat bijkans in katzwijm, en ja! dat kan ze heel goed, dat heeft ze vakkundig afgekeken met jaloerse hondenogen.

Ik blog, ik heb natuurlijk weer een lange lijst doe-dingen, omdat ik zondagavond drie heren uit hetzelfde gezin in mijn huisje krijg. Ga er maar aanstaan, toch een beetje mijn echtgenoot x 3, heftig!

Een mooie dag die ik creëerend af ga ronden, omdat m'n lief me heeft achtergelaten met een ontzettend schattig en uitdagend lente object, om van kleur en dessin te voorzien en te presenteren in de virtuele werelden, wat toch nu ook officieel gedeclareerd werk is.

De duim omhoog dan maar, voor ons huis te koop in NL zaterdag, duim omhoog voor m'n lief's 2e etappe morgen, voor mijn daagjes alleen hier en een veilige thuiskomst en reis voor het gezelschap dat er aan werkt te komen voor een weekje.