Het is droog na een regendag als gisteren, het waait niet te hard, het is geen lente of bijna lente, er zitten nog blaadjes aan de boom en de maan vindt het ook goed dat we de noot flink gaan snoeien.
Eerst moet ik de grond eronder maar eens wat opruimen; de bonenranken en de leidraadjes weghalen, verpieterde koolplanten op de composthoop en de tomaten die maar niet willen kleuren maken er een echte hoop van. Ik pluk nog 4 kleine paprika's die ook niet rood willen kleuren en een mini-meloen. De stam van de enorme walnotenboom maak ik vrij van klimop en met de stokzaag zaag ik de onderste takken er vast af, scheelt gedoe in de boom. Gelijk gaan de wondjes notensappen druppelen, maar na 2 uur houdt dit al op.
Na de maaltijd, afwas en was eerst alle spullen bij elkaar zoeken, kettingzaagje schoonmaken en slijpen en dan nog de touwen de boom in krijgen om een goed anker ergens bovenin te bevestigen. De drie toppen die een grote kroon vormen staan wijd uit elkaar en vele kleinere takken maken het me er niet gemakkelijker op.
Marc kijkt beneden mee, legt de takken bij elkaar en ziet vanaf de grond beter waar en welke takken eraf kunnen.
Arme noot, zo'n grote ingreep. Maar geen enkel middag-wondje geeft een druppel sap, dus het is echt het perfecte moment, geen zon die mijn zicht belemmerd.
Alleen de zware te grove werkschoenen en een te grote gordel die in m'n nieren straktrekt is geen succes. Dapper werk ik me door 1 van de kronen heen en het gemak waarmee ik de kettingzaag daarboven hanteer geeft me het gevoel dat ik het nog kan.
Ik verplaats het anker nog naar een andere top, maar houd het daarna voor gezien.
Mijn lijf is dolblij met de zware inspanningen en de klus moet morgen echt af.
Het licht en zicht zal ons belonen voor de moeite.
Misschien de boom zelf ook met over twee jaar veel noten, want dit jaar was het maar een mandje vol en niets vergeleken met het aantal kilo's van vorig jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten