"This makes you..."

Deze dag was mooi. Omdat hij zo gewoon was, heel gewoon.

Ik maak een kerstmarkt in een virtuele wereld, kook lekkere kippenpootjes met rijst, kan de was buiten ophangen en samen gaan we de voortuin van iemand doen. Een winterbeurtje dat zo gedaan is. De schaapjes van een buurboer hebben het weiland netjes kort gehouden dit jaar. Ook het stuk gras naast de schuur en de voortuin, wat minder is voor geinteresseerden in het pand. De twee hekjes zijn erg slecht en erg frans in elkaar gezet met schapengaas, golfplaat(-fragment), prikkeldraad, stukje bedhout, plankjes, spijkers, ijzerdraad in vier soorten, een steen en een bezemsteel. Nog vallen beide hekjes uit elkaar door het gedrang van de schapen. We merken al snel dat er één opperschaap is dat de rest over de dam trekt. Ze zijn heel nieuwsgierig, frisse blonde schone schaapjes die je bijna onder de voet lopen als ik rozentakken op de brandnetels gooi.

Dat vinden ze lekker, roos.

Op de terugweg, voor de brug over de rivier, rijden we een stukje 4x4-pad langs de rivier, Marc om naar de enorme granietblokken te kijken die daar onlangs zijn 'gestort' (altijd handig voor een muur of straatje) en ik voor het kerstgroen voor de decoraties die ik wil gaan maken. Wat staat er en is het in goede staat. De bemoste takjes zijn er in overvloed, rozenbottels ook, maar niet zo stevig en mooi als vorig jaar. De witte glazige pluisjes van de bosrank kleuren de struiken wit. Ze zijn erover heen gewoekerd en die uitgebloeide bloemetjes vormen een sneeuwachtig kleed over de struiken heen. Dus ik weet dat ik ook dit jaar hier kan gaan verzamelen.

In de brievenbus vind ik weer een pakketje van mijn ouders.

De inhoud beurt me op;

2 hele kleine geurkaarsjes, een kinderboekje dat ik volgekrast heb 'De koe die in het water viel', pijnboompitjes (hier 5,50 per ons!!) kerstdecoraties en lint voor m'n handeltje van december, hoe je met risotto om hoort te gaan -mijn experiment was een keer mislukt- en 'Nietzsche & Kant lezen de krant' van Rob Wijnberg.

Als je ook maar enigszins interesse hebt in filosofie is dit boek een must. Het zal je doen lachen, doen inzien, doen denken en doen praten!!! Tis ook nog eens een leuke schrijverskop om naar te kijken en dat gebeurt ook niet veel.

Er staat een wat ijzige wind vandaag, de laatste zonnestralen verwarmen niet meer, maar zetten wel de bergranden in een koperen gloed. Met de wolken die ook een laatste straaltje meepikken is het een prachtgezicht.

Bij de buren staat Grishou naar ons te staren. De ezel is niet moeders mooiste, hij is pas een jaar of 6, maar lief is hij wel. Hij is uiteraard zo genoemd omdat hij grijs is. De ruige wintervacht heeft hij al, hem kan weinig meer gebeuren. Zijn vriendjes zien eruit als bruine Ieoor, de ezel in Whinney de Pooh, en kunnen gemeen zijn, trappen snel en bijten graag. Grishoe staat altijd wat terzijde van die twee.

We zijn weer benieuwd naar de waterstand van dat bergriviertje en rijden door nadat we Castel hebben geroepen met ons mee te rennen.

Die wil best achter stokken aan het water in, maar begint al moeite te hebben met het net te koude water. Blij met de extra aandacht is ze wel en ze mag zich lekker warmrennen op de terugweg. Het water is al flink gezakt, maar aan de sporen zien we dat de brug onder water heeft gestaan, het moet een machtig gezicht zijn geweest!

Vanavond werken we weer, met het schouwvuur en de kachel aan, want het is winterskoud, wat ze in Nederland 'waterkoud' noemen.

Een gewone dag, zo mooi.