drup 'n drup

Eén zonnige zaterdag had een warme winderige bewolkte dag tot gevolg, om op te laden voor een volgend regenweekje.
We gingen zondag eten bij P die een heerlijke zuurkoolstamp op tafel zette, met rookworst en een broccoli-soepje vooraf met een errug lekker wijntje erbij.
Het is erg fijn om samen even ergens anders te zijn, bij een vriend die dezelfde taal spreekt. Hij vraagt Marc's hulp voor het versjouwen van een kast, die mag brandhout worden. Maar de kast vinden we zo leuk en mooi en goed, dat hij 1-2-3 de laadbak van de landrover in mag en een mooi plekje krijgt op de grote slaapkamer. Binnenkort zijn er dus weer wat dozen uit de bar weg en het deklaken gewassen in een kast.
We wilden wel buiten eten, maar het is net even te koud.
Onderweg naar huis begint het weer te spetteren, de watervalletjes die we passeren spuiten nog de hellingen af. En het is weer somber, nat en koud.
Als ik net onder de wol lig en een spannend stuk van mijn boek bereikt heb hoor ik 'drup'..... 'drup'..... 'drup'.
In m'n niksie kruip ik via de schuine smalle latjes over het plafond van de trap richting zolder, om daar mijn adem in te houden en te luisteren waar die 'drup' vandaan komt. Van het dak natuurlijk, maar waar? Tot de 'drup' op mijn warme rug valt en ik bijna van dat hele schuine dakje afglijd. De ontbrekende lauze ligt er al een maandje af, maar de eigenaar van de haakladder had hem al opgehaald, hij had hem nodig. We kunnen er dus nu niet bij om dit te repareren en ik improviseer een anti-drup-geluid oplossing. Weer lig ik te lang wakker in de wetenschap dat ik de dag erop, vandaag, vroeg weg moet voor de maandboodschappen.
Gelukkig viel het opstaan mee en pak ik de kratten en boodschappentassen om me in de regen van het natte terrein op de weg te begeven.
Na 12 uur ben ik pas thuis, dus we doen een keer een boterham om daarna Pipo te verleiden zich vrijwillig te melden voor de dierenarts. Zij kan dan zo lief zijn voor Pipo, de autorit is hem een gruwel.
Maar door hem te laten denken dat ik alleen een kopje wil, komt hij toch op me af buiten en laat zich met lichte dwang in het mandje wurmen.
Hij wurmt zich er net zo snel weer uit in de auto, dus laat ik hem de cabine maar verkennen. Zolang poes niet aan mijn kant komt, vind ik zijn geschuifel in de kleine ruimte best. Net om een bocht, geheel onverwacht, zie ik een gendarmewagen achter me rijden, ik noem het bumperkleven, maar a la, ik rij toch voorzichtig.
Pipo besluit om achter me op mijn schouders en in mijn nek te komen liggen. Met meneer gendarme in mijn zijspiegels vind ik dit minder geslaagd, dus bezoek ik een P om hem toch maar weer op te sluiten met het deurtje naar de rugleuning van de stoel.
Pipo wordt weer vriendelijk bevoeld en bekeken en krijgt het advies de cortison te blijven slikken. Bij een stabiele reactie moeten we hiermee doorgaan, tot de pruimentijd zeg maar. Wisselt de reactie op de medicijnen te sterk, dan moet ik even terugkomen.

Thuis heeft castel door dat de sfeer gezakt is en ze gaat weer enthousiast dingen stuk kauwen die ze niet mag hebben. Een potje met bascilicum mag eraan geloven en ze loopt voor onze voeten. Dat zegt ons alweer genoeg; M&M zit even niet zo lekker.
We praten er maar weer eens over. Lief probeert mij te begrijpen en ik hem. Maar wit zegt dat ie wit is, terwijl zwart het ziet als zwart, leuk, die tegenpolen.
We troosten elkaar met de welbekende dooddoener, werken wat, kijken een film en m'n lief kookt eens eten, want ik heb er even echt de drive niet voor. Voor weinig eigenlijk. Veel van wat ik nu doe is omdat het moet, om rechtop te blijven staan. Emo heeft mij te pakken en m'n lief pakt de ratio. Misschien ook een evenwicht, voor M&M misschien. Voor ons als mens is het als lopen op één been.

Wat me wel enorm goed doet, zijn een paar hele lieve reacties op mijn blog, hele lieve vrienden die we te weinig zien en spreken, maar er wel gewoon zijn en de liefde die gewoon is, op zichzelf staat, altijd daar, dwars door de druppels heen, achter de ratio en onder de emo, altijd :-)