Pipo

19 Jaar geleden werd hij in een oud verlaten pand gevonden, een paar weken oud, vies en ondervoed, een klein wit mauwend bolletje met wat zwarte vlekjes; Pipo.
Katertje lief werd liefdevol geadopteerd, vertroeteld en grootgebracht tot een sterke albinokater. Niet bijster groot van stuk maar hollands stevig en anders als andere katten door gebrek aan kattenmoeder inprenting en een zachtaardig karakter. Beste maatjes met de grootste rotweiler van de regio en graag z'n rust zoekend tussen paarden op stal. Hij is wel schrikkerig, harde geluiden of onverwachte bewegingen van mens of dier jagen hem de hoogste bomen in. Gekwetst door een man heeft hem gemaakt tot wat Pipo nu is; zachtaardig, de mens beter kennend als zijn soortgenoten en bang voor vreemden, met name mannen.
Pipo heeft zijn halve staart eens verloren door een dichtwaaiende deur, botten gebroken zonder dat dit ooit opgemerkt is, alleen een uitstekend schouderbotje is nog voelbaar, zware gevechten overleeft om daarna in een handdoek op onze schoot in slaap te vallen, warm van de koorts en ontstekingen gehad waar hij zich lang niet mee liet zien, om dan uiteindelijk toch maar om hulp te komen vragen. Een kleine incisie en wat anti-biotica-zalf, meer had hij nooit nodig. Pipo is een zonaanbidder, meer buiten dan binnen op de vensterbank. We zagen hem soms weken niet en gezien al op leeftijd, vermoedden we altijd dat het gedaan was met deze witte teddybeer met sprekende ogen. Maar keer op keer was daar Pipo weer.
Eenmaal verhuisd naar het zuiden van Frankrijk wilde hij als vanouds zijn wat zwervende bestaan weer oppakken. De 2e dag dat hij hier woonde verliet Pipo het huis in de regen om niet meer zelf terug te komen. We vonden hem terug op de helling tussen de natte hedera en riep of we hem alsjeblieft weer mee naar huis wilden dragen... De schat. Hij is de enige die we rustig een kilometer van huis in een boom zien zitten met oplichtende ogen als we met koplampjes op 's avonds laat een wandeling maken. We zijn vaak geschrokken van die oogjes die blauw oplichten in kunstlicht. Tijdens één van zijn nachtelijke uitstapjes tijdens een hittegolf is hij groot wild tegen het lijf gelopen en zo geschrokken dat hij een enorme eik in klom en daar zoek bleef een dag of 3. De zware onweersbui heeft hem er niet uitgejaagd en uitgedroogd en hongerig hebben we hem met veel moeite uit die boom kunnen redden.
Pipo kreeg hier wel veel last van zijn oren; zonnebrand. Dat heb je met albino's. Een gezwel van wild vlees ter grootte van een golfballetje was hem tot last. Krabbelen eraan scheelde, want de bal viel er in stukjes af, geen viezigheid, gewoon wild vlees. Tot het oortje toch echt weer helemaal genas.
Afgelopen weken werd de zonnebrand toch wel heel erg, korsterig, rood, stinkend en veel irritatie. Maar Pipo houdt niet van vreemden en een onrustige situatie's, dus we zagen hem alleen 's avonds laat tijdens het bezoek van mijn ouders, Harry en Miska.
Gisteren google ik op oortjes, albino, problemen met kattenoren enzovoorts en vind iets dat eruit ziet als Pipo's oor. Toch een carcinoom, huidkanker; een bekend probleem bij witte katten als ze veel in de zon komen. Pipo al een 19 jaar lijkt ons zo. Maar zijn oor ziet er veel erger uit als op het plaatje op internet, dus bezoeken we vanmiddag de dierenarts die dezelfde conclusie trekt als wij. Arme poes.
Hij krijgt een anti-biotica spuitje, een ontstekingsremmend kuurtje en volgende week wordt er gekeken of de oortjes eraf moeten. Meer of dat nog zin heeft, want misschien is het oor al veel te ver aangetast. Ik zie me al een poezenmutsje naaien, een petje om wat er nog van rest te beschermen tegen de hete zon.....
Wat de dierenarts nog wel bevestigde is dat ze zelden zo'n oude kat heeft gezien die er zo sterk, mooi en gezond uitziet, nog zoveel tanden heeft en zo helder uit de oogjes kijkt.
We hopen er het beste van en vertrouwen op zijn weerstand die echt heel goed is.
Luid krijsend gaat Pipo weer mee naar huis waar hij gedwee een pilletje slikt, de schat. Dat krijsen omdat hij in de auto zit gaat ons door merg en been, maar als dat nu alles is.
Nu ligt hij, als vanouds, naast zijn gebroeders op de bank te slapen in alle rust. Niks aan de hand dus.

Wordt vervolgd.

ps;
een kat in Frankrijk heeft geen 9 levens, maar 7. We zeiden al dat hij toch al met zijn 10e leven bezig is, correctie, zijn 8e leven....