fit

Door dat regenseizoen in november gaan we ons al snel lamlendig voelen. Alleen maar dikke regenplens, dag in, nacht in, nacht uit de dag weer in. Die mooie gele acaciablaadjes liggen na een plasje en het halen van een kruiwagen schouwhout niet alleen meer buiten op het terras. De katten liggen zwaar verveeld op de bank en Castel loopt in de regen te treuren dat we niets buiten doen, doorweekt en wel.
M'n was heeft 5 dagen nodig om te drogen op het rek in het al volle washok en ik krijg dan behoefte aan een Wellness centrum en lichaamsbeweging.
Nu ben ik die enorm luxe centra in Nederland gewend, waar je eerst toch zeker drie kwartier naar toe moet rijden om dan voor 25 euro er een hele (zware) dag gebruik te maken van alle faciliteiten en het dure eten, je wilt toch waar voor je geld.
Toen -vroegah- deed ik de stenensauna aan, de kleurensauna, stoombad, natte sauna en twee andere sauna's met verschillende temperaturen, at een luxe broodje en dronk een cappucino, of twee. Dan een baantje zwemmen en even de ijsgrot in, rondje door de weelderige tuinen van het complex om dan even te drijven in het dode zeebad en me goed af te spoelen onder de warme stralen van de douche. De neveltuin deed er nog een schepje bovenop voor mijn fantasiewereld en dan maar weer die ruimtes af van voor af aan om het geheel zo te plannen dat ik voor de drukte in het verkeer naar huis zou zitten. Wat meestal niet lukte om dan gaar en rozig, licht gestoomd toch in de file te belanden in net zulk donker, nat en guur herfstweer als dat je in Zuid-Frankrijk ook treffen kan. Wat nou 'opgefrist en gelaafd' uit de Thermen thuis komen?
Gisteren was er de stemming naar en het weer om weer naar het centrum hier te rijden, 20 minuten, als ik opschiet en geen wild zie oversteken. Na de jacht van de dag ervoor zal het wel rustig zijn. Eerst naar de fitnessruimte waar van alle soorten toestellen er één staat en wel precies hutje mutje naast elkaar. Een kleine ruimte dus, voor de begrippen hier heel groot en luxe. Het kneuterige gehalte doet me een beetje lachen. Het centrum is net open en het is zondagmiddag, dus alle kinderen komen uit het dorp met pappa of mamma mee en vliegen op de apparaten af om ze allemaal te testen. Ik neem plaats op een roeiapparaat; een vertrouwde beweging dankzij m'n roeiachtergrond bij de Koninklijke Dordtse Roeivereniging. Ik druk op de knopjes om een programma te kiezen, leuk hoor, zo'n display in het frans.... Ik ga maar voor de 30 minuten, even de diesel opstarten en warm laten draaien om zo de kids bezig te zien, de oudere dames die binnenkomen en om zich heen kijken met een blik alsof ze op een andere planeet zijn gezet en een stoere net even te dikke kerel die wil laten zien dat hij het allemaal wel snapt en teveel gewichten plaatst op een laat-je-kuiten-groeien-apparaat. Oma blijft verdwaast op de step-machine stilstaan, ze heeft geen idee wat dit nou zou moeten doen voor je lijf en ik roei nog een kilometer door terwijl ze daar maar blijft staan. Tijdens de 3e kilometer komen de vingers van een ventje bijna tussen de gewichten van het buikspier-apparaat en zijn vader heft een waarschuwende vinger op. De 4e kilometer doe ik maar met mijn ogen dicht terwijl ik me op laat zwepen door de dansmuziek uit de negentiger jaren. Een lange kale man met bril doet netjes z'n oefeningen in serie op alle apparaten en lijkt het geheel in de gaten te houden als een ervaren trainer terwijl de receptioniste ook steeds even naar boven komt om te kijken of het wel ordentelijk verloopt. (Een standje voor het doorlopen op mijn schoenen de kleedkamer in, heb ik al binnen. Maar de zwembad-kleedhokjes zijn dezelfde als die voor de fitness ruimte boven, de yoga-zaal en de squash-ruimtes en ze hebben er maar 10 voor het hele complex. Je kent ze wel, met zo'n klapbankje dat beide deuren sluit, met daarachter de kastjes voor je spullen om dan de rest van je centrum-ervaring met een geel bandje-met-sleutel rond te lopen)
De enige die ik niet verveeld en serieus zie fitnessen is de eigenaar van de motorzaak waar we onze tuinmachines laten maken of de generator. Hij is met zijn dochtertje rustig aan het fietsen. Ik ben de helft van de middenstand hier al tegen gekomen tijdens een bezoekje of vier, dus dat er behoefte is aan deze faciliteit is zeker. Het centrum draait een maandje op proef na de grote langdurige verbouwing en gaat 21 november voor ruim twee maanden gewoon dicht, omdat ze de animo swinters niet hebben het geheel te laten draaien. Daarna komen de vakantiegangers en rijkere mensen weer naar het zuiden om te leven in hun tweëede huis en zal het weer rendabel open kunnen. Dit geldt trouwens ook voor de meeste restaurants, hotels en andere gelegenheden en winkels die alleen recht van bestaan hebben buiten de winter om; een seizoensgebonden arbeidsmarkt dus. Na 5,5 kilometer roeien en zere billen van het harde stoeltje zijn alleen de 'trainer' en de moto-man met zijn dochter nog aanwezig. Omdat het zwembad nu wel heel vol is met mamma's, pappa's, kinderen en een groep verstandelijk gehandicapten met begeleiding, besluit ik mezelf nog wat verder af te matten op een step-machine en kies, onnozel als ik ben met de voorgeprogrammeerde apparaten, program 7 uit. 25 Minuten later stap ik volledig doorgezweet de step af en krijg in het engels van de trainer een compliment over mijn training die gepaard gaat met een mooie brede glimlach. Op naar het zwembad en de sauna!
Eerst zweet ik even uit in de hal waar ik naar de krioelende zwemmende massa kijk. Niets nieuws onder de zon, alleen dat ze zoveel mensen toelaten in zo'n klein zwembad. Alles relatief natuurlijk....
De verstandelijk gehandicapten voegen zich gewoon tussen de ouders, oudjes en kinderen, de sfeer is gewoon ontspannen, er wordt gespeeld, gelachen, gebubbeld en gezwommen. Het water is best koud, zo ook in de twee bubbelbaden. De douches zijn echt te heet en een koude douche voor na de sauna is er niet... Al slalommend trek ik wat baantjes en laat me afkoelen tot ik echt die sauna in wil. Dit is zo'n tuinsauna met drie ligplaatsen en een armatuur met 5 verschillende kleuren tl-balken erin. Maar warm is hij, ehm, vergeleken met buiten of het zwemwater. 'Heerlijke temperatuur vandaag' zegt een yoga-kennis met haar hemelblauwe badmuts me nog, maar die 60 graden vind ik maar lauwig voor een sauna. Zodra ik de ruimte heb giet ik het emmertje water op de lavastenen en laat me in de flinke hitte lekker zakken op de bovenste bank. De volgende dame die binnen komt is gelijk weer vertrokken onder de gemompelde klacht dat het veels te warm is vandaag. Weer moet ik glimlachen.
Ik geniet, ook al blijft het eng om als vreemdelinge gezien en bejegend te worden, nagekeken met oplettende en observerende ogen altijd en overal, gewoon m'n ding te doen. Voor twee tientjes, zes dagen per week, kunnen sporten, zwemmen, stomen en zweten en waarschijnlijk volgend jaar ook iets van yoga erbij. Wat een luxe en veel beter dan die ene dure lange uitputtende dag per half jaar in zo'n net even te groot te luxe centrum in Nederland. Geef mij maar het kneuterige.

Marc haalt wat zwijnenvlees uit de vriezer en bakt wat in een pan om bij het brood te eten. De katten, hij en ik uiteindelijk krijgen een stukje rauw te eten. Om de smaak goed te leren. De katten hoeven het niet, ze kennen het niet, vinden het vreemd. Ik vermaal het stukje vlees goed en proef, proef eens echt.... Het is ontzettend zacht, vol van een onbekende vleessmaak, het smaakt naar echt vlees, mager, mals. Ook het gebakken stukje vlees is heel bijzonder. Ik begrijp de vreugde van de vrouwen als de mannen met sanglier thuis komen, maar toch .....
Zorgen dat ze niet meer op ons terrein mogen jagen, ook al rent het opgejaagde wild van veraf ons terrein op, is vragen om nog meer moeilijkheden dan wat gestolen waar.
We proberen erop te vertrouwen dat ze ons voortaan informeren voor ze in de gorges gaan jagen, werkt dit niet, dan zullen we eens bij de Marie gaan praten wat we het beste kunnen doen.
Eind van de middag ga ik wandelen met Castel, netjes over het bospad. Ze blijft zelf ook op het pad, schiet niet meer de hellingen op en af en op de terugweg verlies ik haar even uit het oog. Voorbij een bocht hoor ik haar blaffen en zie haar naar me toe rennen, blaft weer, gromt, draait zich defensief om naar de richting van 'thuis'. Steeds weer blaft en gromt ze, kijkt de helling op, maar blijft op het bospad. Ik zie niets, geen schaduw, geen jager of quad, niets. Thuis in haar hok bespeur ik verregend bloed op haar dijen en leg haar op haar rug. Ze is voor het eerst gewond!! Een gat van een halve centimeter opzij van haar buik en dij, waar het bloed uitsijpeld.... Heel vreemd, ik heb haar niets zien doen wat het had kunnen veroorzaken. Marc komt ook kijken, geen alarm, maar ze is wel heel tam de rest van de avond. Ik schud haar 'bed' op, geef haar extra brokjes en wrijf haar wat droog. Toch blijft ze voor de voordeur zitten in plaats van haar warme nestje en ik moet haar echt dwingen om in haar hok op de dekens te gaan liggen, zo tam!

Een rare dag, deze maandag, regen, alleen maar regen, een stil telefoontje (waar niets gezegd wordt), een vlakke lief die alleen maar pc-werk doet en ik die zich niet naar het centrum weet te heisen, omdat ik gewoon thuis wil zijn.
Fit voel ik me wel, dus neem ik me voor morgen en overmorgen wel te gaan.