Jacht & veiligheid

Ik kom ook wel eens niet goed uit mijn woorden;
Vanmiddag ga ik een stukje van de oprit schoonzagen. Dode boompjes, takken en het vrijzagen van de mooie bomen. Marc heeft een baaldag en voelt zich al niet lekker. Dus is hij stilletjes en zit maar te studeren achter de pc met oordopjes in om zoveel mogelijk te leren om mee te kunnen in de ontwikkelingen in SecondLife. Ik kijk nog wel een film, maar wil verder buiten, het is even droog en de wolken hangen eens niet in, maar boven de gorges.
De jachthonden hoor ik weer en geroep en geschreeuw met zware schoten en 'yippie'-geroep erna... Ik denk altijd dat het aan de overkant is, maar Marc vertelde me niet dat hij tijdens een korte middagwandeling de jagers juist aan onze kant van de gorges had gezien met een stuk of 6 a 7 kleine 4x4 auto's en 3 keer zoveel jagers met knaloranje petjes op.
De schoten zijn hard, dichtbij en Marc komt even bij mij kijken als er weer drie schoten klinken. We besluiten naar de rivier te lopen, want hij is ervan overtuigd dat ze op ons terrein aan het jagen zijn.
Hij heeft gelijk; precies daar waar ik altijd met castel ga zwemmen, waar we vissen, waar we dromen en wandelen, praten en van het zicht genieten, de stilte, de verlatenheid. Marc is boos en hij kan er geen kant mee op. We zijn niet geinformeerd, kunnen geen hek zetten rond de 4 hectaren of iets anders ondernemen tegen deze eeuwenoude traditie en heilig huisje van de fransen in deze regio.
Het blijft hetzelfde; schouders ophalen, uitgestreken gezichten en het doen-alsof-ze-ons-frans-niet-verstaan. Onveranderbaar en voor m'n lief de reden om afgelegen te gaan wonen en zich terug te trekken in zijn isolement.
Ik daarintegen ga erop uit, ontmoet veel mensen, hoe oppervlakkig het contact ook blijft. Tuurlijk blijven we hier de vreemdelingen. Maar met stroop vang je meer vliegen als met azijn. Twee flinke mannen en een ventje van een jaar of 13 die het geweer mag dragen staan aan de waterkant met een heel klein fel hondje dat de neus van het vrouwtjeszwijn dat geschoten is, als lekkernij mag aanvreten.
Het moet gezegd; het is een walgelijk gezicht.
Ze jagen hier natuurlijk al decennia, geen vreemdeling die daar wat aan kan doen.
Overal bordjes ophangen met 'Chasser Interdit' willen we ook niet. Een hek plaatsen is hier niet te doen net als het omver schoppen van hun heilig huisje; de jacht.
Dus we schudden handen, zeggen bonjour en Marc krijgt nog net over zijn lippen dat hij het te gevaarlijk vindt zo dicht bij ons huis, op ons terrein.
Het ongeveer 40 kilo wegende dier moet nog helemaal naar het bospad gesjouwd worden, maar wij draaien ons om en lopen over ons paadje naar boven. Het zwijn volgt pas een half uur later, opgehaald door een jonge vent die het op zijn schouders naar boven mag sjouwen als wij al een tijdje met Felix staan te praten die de situatie als een echte godfather 'in den minne schikt'.
Uit ons dak gaan werkt niet, de drie geschoten zwijnen incasseren die bij ons geschoten zijn ook niet, boos worden werkt ook niet en vriendelijk ja en amen knikken ook niet.
Marc zegt Felix wat norsig gedag en gaat naar binnen. Ik zeg dat ze ons even moeten bellen voordat ze gaan jagen ter hoogte van ons terrein. Dus ren ik naar binnen, schrijf de vraag op en onze telefoonnummers en ren met een potje zelfgemaakte noten-choco pasta en mijn fototoestel weer naar buiten. Het zwijn is boven, het briefje met onze nummers erop wordt doorgegeven en ik maak drie foto's. (ik kijk nu net naar de drie foto's van de jachtmeute, het geschoten zwijn dat van ver en ver beneden moest komen en van de heren-met-buit. Ik besluit om er geen één te plaatsen. Ik ben een beetje van de kaart door de desinteresse in onze bezorgdheid, het uitblijven van ook maar enig respect voor onze privacy, ons terrein, onze veiligheid en de norse lompe houding van deze jagende boeren. De foto's vind ik alle drie te walgelijk om te plaatsen. Het bevestigd dat ik er niet achter sta dat de mens zo jaagt. Ga met een boog het bos in, zet een strik of bespring deze dieren met een zelfgemaakt mes ofzo.) Ik druk Felix samen met het potje pasta nogmaals op het hart dat ze moeten bellen voordat ze hier komen spelen. (Omdat ze zich anders te pletter vervelen zodra de oogsten binnen zijn.) Dan ga ik eens niet naar de rivier met Castel en zagen we wat hoger op de helling in plaats van op het bospad.
Castel gedroeg zich voorbeeldig. Bij de eerste mens die zichtbaar op ons terrein rond het huis liep, begon ze te blaffen en te grommen en wilde niet meer ophouden, helemaal top dus. Ze had nog een aanvaring met het kleine felle viezige bruine hondje met het bloed nog op de snuit en dat vreselijk tegen haar tekeer ging, ze liet zich niet intimideren op haar terrein. De grote jonge jachthond met de naam 'Espère' vond ze een stuk, het kan verschillen!!
Voorlopig zijn er drie wilde zwijnen minder op een helling van 100 hectare!!
Voor mij een reden om te vloeken, uitzonderlijk....
Marc kan niet lekker in zijn vel zitten sinds gisterenmiddag, maar huize M&M doet in z'n geheel even met hem mee.