Energie

Verhuizen kost energie, emigreren net iets meer. Je zult de gebruiken, taal en cultuur je ook eigen moeten maken, naast het settelen en een leven opbouwen in een nieuwe omgeving.
Je kunt je batterijen niet overvol laden om zo de extra energie te hebben om de verhuizing en emigratie makkelijk te doorlopen. (Je bent er ook niet zo even ‘klaar mee’) Ook al heb je een volle spaarpot en alles jaren van tevoren goed geregeld, dan nog gaan er dingen tegenvallen of zo anders dat het je extra energie kost.
In ons geval was de grootste tegenvaller al snel ter plaatse. Een week na het tekenen van het koopcontract, terwijl we het hier nog aan het vieren waren, brak de crisis los met de grote onzekerheid voor iedereen die een spaarcentje had bij de bank, of een huis te koop, hoe dit af zou lopen, verder zou gaan. Wij hadden beide, nu nog steeds een huis te koop.
We dachten dat we onze handen vrij zouden hebben om onze energie te steken in het een beetje leefbaarder maken van het huis, het aanleggen en onderhouden van de moestuin en het vergaren van haardhout. Maar die crisis woekerde onverminderd voort, de huizenmarkt stortte zo in dat misschien alleen de waardevaste kleine starterwoningen nog wel verkocht wilden worden en wij onze laatste centen zagen verdampen, die voor later moesten zorgen of voor gevalletjes als een kapotte auto of een nieuwe wasmachine.
Voor leerzaam vertier hadden we natuurlijk SecondLife, wat nog wel iets aanvulde voor de tekorten. Maar al die euro’s moesten toch naar een Nederlandse bank met wie m’n lief jaren geleden een verplichting is aangegaan om te wonen.
Dat virtuele spel dat nog wat oplevert, kost ons toch een x aantal uren per dag, we hebben de vrijheid, dus dat varieert.
Het blijft voelen als vechten tegen de bierkaai, het een kant op gedwongen worden die tegen al onze waarden, ideeën indruist.
Ik ken mezelf redelijk goed, mijn alarm gaat pas af als mijn accu en reservetank zover leeg zijn dat de machine eigenlijk al gestopt is met draaien en ik me realiseer dat het op is.
Dat is natuurlijk te laat, maar dat alarm ging maar niet af, dit is nou typisch Tien.
Daar zit ik dan met een lege accu, een lege oplaadbare batterij zonder lader.
Mijn lader is hier opnieuw gevormd. In Nederland had ik een koor, een zwemvereniging, een keuze uit auto’s om eens mee uit te gaan en een luxe badkamer waar ik de kraan van het bad open kon draaien om dan de energieverslindende bubbels en jetstralen aan te zetten.
Tuurlijk was het ook afleiding, je even verzetten, je even op andere dingen en mensen richten dan je realiteit, maar opladen was het toch zeker ook.
Werken zorgde voor wat centen, maar m’n liefs nivo van inkomen had ik nooit kunnen halen, ik had geen twee bedrijven die wel liepen, die hij besloot te verkopen. Soms ben je klaar met de dingen in je leven en volg je je hart.
Ik zit een beetje met die reeds lege accu. Het is zo zinloos de accu op te laden om de energie gelijk weg te zien stromen.
De mensen op de markt, de ca-va?-contacten, de prachtige natuur, m’n lef met beloning om me op nieuwe plekken te wagen, in nieuwe groepen te begeven, het bronwater en de eerlijke houtwarmte laden me op.
Ik voel me dan zo fit als een hoentje als ik tijdens een koude regenperiode 3 keer per week naar het centrum ga om lekker te sporten en een sauna te genieten, maar wat als dit 80 euro per maand kost? Ik ben soms wat onnadenkend en naïef. 20 Euro voor een maandkaart is noppes natuurlijk. Maar de 60 euro om met een gare auto 480 km per maand ermee naartoe te rijden vergeet ik dan subiet. 80 Euro om de batterij op te laden, al is het maar voor even, hebben we gewoon niet. Dat gaat van het boodschappenpotje af. En begrijp me niet verkeerd, -lief dagboek- we hebben een nog warm huis, kleding en eten. In noodgevallen is er nog steeds een rijdende auto die ons naar een supermarkt of dokter kan brengen. Maar die batterij ligt op de lader met het apparaat eraan, dat apparaat staat aan en verbruikt alles wat er via de stekker, door de lader naar die batterij gaat.
Ik voel me gevangen in dit prachtige bos, op deze sprookjesachtige locatie, op een plek waar ik niet weg zou willen. Als je nog wat kanten uitkan, wil je niet. Als je niks meer kunt, wil je maar al te graag. Wat is dat toch?
Natuurlijk komt het allemaal wel goed. Maar ik leef niet dan of in die tijd. Ik leef nu!
Eerlijk is eerlijk, het is me niet in de kouwe kleren gaan zitten. Het regent maar door, het begint echt koud te worden. De droge hout voorraad slinkt zienderogen en het (oplaad)centrum gaat de 21ste voor twee maanden dicht. Er gebeurd even niets, typisch Aveyron-winterseizoen……

Het is menselijk om dan hard te werken aan een oplossing om ‘hier’ uit te komen. Alleen in dit geval is de oplossing gewoon door te gaan met wat we al deden. Energie of geen energie; genieten van de lekkere warme hap tussen de middag en het enige zonnestraaltje in de week opzuigen en dan even alles laten vallen waarmee je bezig was.

Ik troost me met de grootse dooddoener die ik ken; “het komt wel goed.”