Een oude foto van vorig jaar met een nieuwe telling na het berijden en belopen van het bospad in het donker tijdens mist en regen. Voornamelijk op het asfalt met opgeheven kop en bovenlichaam, misschien moet ik voorlichaam zeggen, geen idee. Ze lichten haast op door hun markante tekening van git zwart met fel giftig geel. Weer slalom ik over het pad in z'n één om ze niet plat te rijden. Afgewisseld door de onvoorspelbaar springende padden is het een enerverend ritje naar huis. Geen gerem voor reëen dit keer.
Ik tel zo even 37 vuursalamanders op de ruime kilometer vanaf waar het asfalt begint, ophoudt, tot op het terras van de voordeur en iets minder padden in alle maten die nog meer stuurcorrecties opleveren. We lopen samen even een stukje terug in de regen om ze eens rustig gade te slaan. Ze zijn actief, er zit er niet één zomaar stil en draaien hun kop zodra we er even naast gaan staan.
In de wolken en de vette miezer geeft het ons weer een ireëel gevoel dat we hier wonen, ons plekje, ons zo gewoon aan het worden.
Ik neem het er weer van deze middag om weer naar het fitness-wellness centrum te gaan. 'Le Centre' zoals ze het hier eenvoudig noemen. Hartelijke eigenaren, rustige sfeer en ontspannen. Met een chloor-koppie, zoals ik dat noem, rij ik voorzichtig naar huis om geen wild aan te rijden. Ik zie altijd wel wat en in de mist sta ik nooit op tijd stil, ik geniet extra van de nacht zo zwart, de flarden mist, het kasteeltje dat op een wolk drijft om daarna onder die wolk te rijden en de gorges in te schieten. Mooi hier, ook met dit weer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten