Avis de contravention

De franssprekende bloglezers weten naar aanleiding van de titel al hoe laat het is.
Vijf dagen na de overtreding ligt de enveloppe al in de brievenbus.
Om 5 over 5 's ochtends rijdt m'n lief over de Route National 88 richting huis. De wegen zijn verlaten stil en hij kan door de stilte heerlijk rijden, genietend overschrijdt hij de toegestane snelheid met 8 kilometer per uur als er plots een flits hem opschrikt. Op een onverlichte weg schrik je je te pletter als zo'n irritante paal z'n lampje ontsteekt, zo ook Marc. Hij zal zeker gescholden hebben. In de hoop dat het wel los zou lopen ontviel het hem en passant van de week.
Tot hij vandaag naar boven reed om golfplaten te regelen en de brievenbus van binnen bekeek of er misschien Haut-parleurs** in zaten, was hij het al weer vergeten. Maar die brief met het welbekende briefhoofd (zie afbeelding boven) beloofde dat de Franse overheid nog een strikt beleid voert en deze toch zeker op rolletjes loopt ondanks de burocratie.
De boete kent ook hier een meetcorrectie. Kosten; 68 euro. Als je binnen 15 dagen betaald krijg je een heuse korting en is het slechts 45 euro. Toch zonde. Als je niet binnen 45 dagen betaald wordt de boete gelijk verhoogd tot 180 euro, zo die zit.
Tien wast haar handen in onschuld, de LaRo staat op zijn naam, ook de belastingpapieren gaan automatisch op de naam van de man.... (Dit vindt ze leuk hoor;-)

**De luidsprekertjes waren door de postbode afgetekend en in onze brievenbus gedeponeerd, oef, gelukkig.

Vandaag doen we weinig. Hij regelt golfplaten en ik klets anderhalf uur bij met m'n moeder. Soms is een goed gesprek nodig en de rust was er van twee kanten.
Deze middag wil Marc gaan shoppen. Hij heeft kleding en schoenen nodig en wil neuzen bij Emmaus.OpennaarFrankrijk: Emmaus
Via de altijd prachtige rit door dit landscap komen we in de drukke zaterdagmiddag-stad. De drukte die ons ooit zo vertrouwd was, is weer overweldigend. Gelaten rijden we naar het achterafpandje in een sloeberige straat met vervallen bedrijfspanden aan de rand van kale vuile straat met flatgebouwen waartussen op gezamelijke lijnen de wasgoed droogt en het grasveld onderbreekt met een grote spijkergoedwas.
Je kunt deze winkels zien als dure kringloopwinkels, maar sommige zaken zijn spotgoedkoop waaronder schoenen en kleding.
Voor 28 euro kopen we een aantal broeken, bh's voor mij (die vind ik hier onbetaalbaar), een werkvest, t-shirts, truien en gevoerde bosboots voor mij. (Leren met wol gevoerde lage laarzen met een hele dikke zool) Vaak zijn de kledingstukken nieuw met de labels er nog aan. We hebben ons best gedaan er niet te netjes uit te zien en toch eens netter te zijn dan we er normaal bij lopen thuis. Ons dagelijks tenue is praktisch, aan de temperatuur aangepast en makkelijk met veelal de sporen van het werk duidelijk zichtbaar. Dus eruit, betekend altijd omkleden.
Allochtonen zijn onbekend in onze regio -straatbeeld wilde ik zeggen, maar er is bij ons geen straatbeeld en 'boven' zijn het franse boeren- en we vallen weer eens zwaar uit de toon. De sfeer is rustig, vriendelijk en er werken bijna meer mensen als dat er klanten zijn. Bij de boeken slagen we niet, het is allemaal nog te hoog gegrepen. We lachen om de prijsstickers van enkele artikelen, zo absurd hoog geprijst, alsof ze niet weten hoeveel ze er voor kunnen vragen, redelijkerwijs, onze wijs...
Zodra je, per afdeling zoals meubels, kleding, servies, lampen, schoenen, iets hebt gevonden dat je wilt kopen krijg je van de afdelingsmedewerker een bonnetje met de prijs erop in tweevoud. De medewerker niet het derde idem bonnetje aan je artikel-in-een-recycle-tas en zegt a bientôt. Dan ga je naar de centrale kassa en rekent je bon(netjes) af en loopt met een pog enkel bonnetje terug naar de afdeling waar je je betalingsbewijs overhandigd. Het tas-bonnetje gaat eraf en je krijgt je spullen mee.
Achter het pand van stenen en glas, staat nog een tent, een stevige weliswaar, als een soort barak maar dan van buizen en doek, platen en andere geimproviseerde materialen. Volgestouwt met nog meer meubels en speelgoed waar ik een giraffe-geprint doosje vind dat ik fijn zou vinden voor make-up of andere frutsels. De vriendelijke man met grote snor lacht me toe en noemt zijn prijs voor het doosje. Of 1 euro goed is? Ik knik hem lachend toe en hij schrijft de drie bonnetjes. Hij schrijft drie keer 0,50 uit, en daar schieten we alledrie van in de lach. Grappig moment, naast ons staat een ontzettend mooi diepzwart gezin, ze lachen mee, ze zien wat er gebeurd en kunnen het beter volgen als wij.
Het middagje stad hebben we gehad en op de terugweg zijn we stilletjes onze indrukken aan het verwerken. Thuis maak ik friet en duiken we even achter de PC's voor de achterstand door het heel de dag weg zijn.

Rare avond waarbij Castel drie keer aanslaat als we binnen zitten, drie keer is er niets te zien buiten, waardoor ik vergeet dat ik de warme kraan open heb gezet voor afwaswater en de boiler helemaal leegloopt en m'n lief niet kan gaan douchen. Twee radiatoren doen het niet, die blijven koud en Marc gaat ze even nalopen. Hij kijkt alleen maar, ze doen al drie uren niets. Na het kijken zijn ze beiden opeens gloeiendheet, net als de andere.. En we hebben het niet over iele radiatoren, designdingen met een hoog rendement, maar over de oude logge grote gietijzeren radiatoren. Onze inkopen hangen uit in de kamer, over stoelen en tafel, bank en kastje; leuk!

Eén dag, zo gewoon eigenlijk.