DMCA

Als je veel op internet doet, of grafisch werk met plaatjes, foto's en dergelijke, moet je tegenwoordig goed op je tellen passen.
Wij hebben na 3,5 jaar SecondLife (2e leven) daar erg veel ervaring mee op gedaan. Intellectueel eigendom kan makkelijk gestolen worden. Creaties die je op internet deelt door ze op internet beschikbaar te maken is intellectueel eigendom. Of het nu een gedicht is, een verhaal, tekst op een weblog, een foto, maakt niet uit. Copyright zet je er op of niet, het is en blijft je eigendom. Wat wij maken in die bizarre wereld van bits&bites zijn net zo goed creaties, intellectueel eigendom wat we verkopen met digitale dollars, die omgezet kunnen worden naar echte dollars. We hebben onze verkoopvoorwaarden, die als formulier in iedere verpakking worden meegeleverd. Dat noemen ze een TOS, Terms of Service.
De laatste jaren hard nodig, business in die wereld is geen kattenpis meer. Er gaat gemiddeld zo'n 1.166.000 amerikaanse dollars per 24 uur om in dit 'spelletje', dus het koppie erbij houden is geen overbodige luxe. Onze klantenkring is groot, ook hun loyaliteit. Er wordt daarnaast ook gejat, gekopieert, nagemaakt, valsgespeeld, net als in het echte leven. Het "I'll sue you!!" is een veelgebruikte zin tegenwoordig.
Wij krijgen regelmatig tips van mensen die zien dat onze spullen worden doorverkocht, een schending op ons copyright. Om dit ongedaan te maken moeten we dan een Digital Millennium Copyright Act (DMCA) naar LindenLab sturen. Het bedrijf dat SecondLife is en leidt. Zo'n DMCA is een formulier waarin je aantoont dat je copyright geschonden is, dat er diefstal is gepleegd, je voegt de bewijzen bij (wat niet eenvoudig is en ons een uur of wat kost) en faxt!! dit naar LindenLab in Seattle. Mailen kan blijkbaar niet, wat ons altijd heeft bevreemd, maar a la.

Ik schrik dan ook behoorlijk als ik een mail binnenkrijg met in grote letters in het onderwerp DMCA. Het blijkt van Blogger te komen. Blogger is heel accuraat met het in de gaten houden dat hun gebruikers zich aan de regels houden.
Een DMCA is een amerikaanse wet die zijn tentakels wereldwijd uit heeft staan. Een DMCA is niets anders als een kennisgeving dat je illigaal gebruik hebt gemaakt van andermans intellectueel eigendom.
Ik lees met het rood op de kaken de mail en klik de site aan waar ik blijkbaar een afbeelding van heb gebruikt waar copyright op zit. Ik ben me van geen schuld bewust en schrik natuurlijk dat ik zoets heb gedaan. Ik vergelijk mezelf met de mensen die in SecondLife andermans spullen copieren en te koop aanbieden, helen, hoe je het ook noemen wilt.
In dezelfde mail staat ook de link naar mijn blogbericht dat niet in de haak is. Ik klik het aan en kom uit op een bericht over een restaurant dat bekend staat om hun forel, maar geen forellen serveert. Inderdaad is één van de forellenplaatjes verdwenen en gemarkeerd met een klein rood kruisje. Marc staat inmiddels mee te lezen en te kijken, we schieten alletwee in de lach om zoiets lulligs. Een officiele DMCA indienen naar een particulier weblogje van weinig betekenis, zonder economische waarde (het spaart misschien 2 lezers een abonnement op een krant uit) met geen enkel belang mijnerzijds om de foto of het plaatje te gebruiken, misbruiken of er een winst op te maken.
Dit, terwijl onze spullen door hackers en andere slim maar toch zieke types op sites illigaal te downloaden worden aangeboden!! Daar kun je niets tegen doen, zulke slimme hackers krijgt een bedrijf dat over andermans intellectueel eigendom waakt, niet te pakken. Dit contrast dus, dat ik een kennisgeving en een waarschuwing krijg om zoiets onbenulligs, terwijl hackers die ons bestelen er lachend en vloekend mee wegkomen. (We zijn beiden op deze site, dit forum geweest en zien met eigen ogen hoe wij en collega's in SecondLife daar bestolen worden. Dat is ronduit cru, zonder bourgeois!)
De foto, of het plaatje, ik weet het eigenlijk niet eens meer, was vrij te downloaden, gevonden op google.image, waar mijn foto's ook op staan, ook vrij te downloaden. Datgeen wat ik upload naar het WorldWideWeb, deel ik. Als iemand een foto van me gebruikt, is dat niets anders dan een complimentje. Ik begrijp ook dat er geschaad kan worden. Maar ik weiger mee te gaan in deze gekte van het aantekenen van een particulier, die een dagboek bijhoudt op internet en dat opleukt met foto's en afbeeldingen.

Bedenk me opeens dat ik Het briefhoofd van de Franse regering op mijn weblog heb gecopieerd... Oops.