Plus & Min

Weer thuis, moe en wel erg ongesteld, murw gekletst door onze grote vriend die overloopt van energie en enthousiasme met een vleug italiaans temperament.
Maar even bij het begin beginnen.
Dinsdag gaan we tegen 10 uur pas weg en veronderstelden een rit van ongeveer 5 uurtjes. Ik ben heel vroeg opgestaan en hoopte ook rond 8 uur weg te rijden. Het eerste half uur in de auto laten we onze zorgen en het huis waar het hoort en ik weet weer waar een zonnebril goed voor is; vergeten. Dus kijk ik heel de rit met toegeknepen ogen in de zon. Dat levert me 's avonds heel dikke en vermoeide ogen op.
De rit duurt zeker 7 uur zonder omwegen en alle snelle wegen moeten we gebruiken zonder van het toeren te kunnen genieten.
Maar het laatste uur onder Carcassonne is werkelijk schitterend. De herfstkleuren op de hellingen, de valleien, rotsformaties, luchten, dorpjes en rivieren, adembenemend!
Het 30 huizen tellende gehucht met één in- en uitgang is betoverend in de schemering, de ontvangst warm, de gite onverwacht heel ruim, een bad om m'n vermoeide lijf in te laten rusten met een kruidige Kneipp-olie en de katten die om eten en knuffels komen vragen. Een lichte pasta-maaltijd om 22 uur verwarmde ons nog meer en heerlijk ligt het matras in het stille kamertje naast de kerk.
Het kerkje, moet ik zeggen, is altijd open, onder het stof en oud. Het wordt bij elkaar gehouden door enorme stalen smalle platen die met de grootste moeren en bouten die ik ooit gezien heb bij elkaar gehouden worden en zo voorkomen dat dit gebouwtje instort. De houten preekstoel aan de muur hangt er verzakt bij, evenals het heel smalle trapje naar boven, de 4 enorme schilderijen zijn haast onzichtbaar door het vuil en de wandschilderingen zijn versleten, vocht heeft al decennia langs de gewelven gedropen en geeft karakter aan het traditionele bouwwerkje dat verstild ademt.

Het kleine fonteintje op het pleintje werkt niet meer, het heeft een kathaarse uitstraling door de afwezigheid van versierselen of andere pracht en praal.
Het dorpje is een verstopt juweeltje, de helft is buiten het hoogseizoen onbewoond, een kwart bewoond door voornamelijk Nederlanders en de rest zijn de locals met een sterke binding met de omgeving. Spreeuwen bevolken de kerktoren met de mooie grote klok en als ik de luid-ketting zie hangen binnen, kan ik me nog maar net beheersen. Hoe zou dat klinken hier in dit dal??
Ik mis het geroep van de uilen en de bomen, zo omringd door gebouwen, nee, geen dorpskern zou me zo kunnen boeien dat ik er wonen wil na twee jaren in het bos.
Woensdag laten onze lieve vrienden ons de omgeving zien. Marco verteld honderduit, kent alle weggetjes, gebouwen, bezienswaardigheden, rivieren, rotsen, dolmen, plekjes, restaurants en andere bijzonderheden in de hele regio tot aan de middellandse zee, die we kunnen zien achter de smog van Perpignan.
M'n lief en ik betalen 5 euro voor de zware klim naar een Kathaarse kasteelruine hoog op de top.
Vanaf de toren zien we nog 3 kasteeltjes, althans, wat er nog van rest na de uitroeiing van deze eigenwijze gelovigen die vervolgd zijn door de katholieke kerk en inquisitie. De Haute-Corbière heeft vele schatten, hippies (misschien op zoek naar verlichting of de Heilige Graal) kastelen, waarvan we Chateau de Quéribus van binnen en buiten bewonderen, warm water bronnen met het ziltige ondoorzichtige water waar je moe gelopen voeten in kunt baden tot je weer kilometers verder kunt, zuilvormige coniferen en eindeloze wijnvelden die nu verkleuren in alle tinten van de herfst.
Iedere druivensoort verkleurd anders, een lust voor het oog. De gorges zijn al net zo indrukwekkend, de wegen erdoorheen zo niet nog indrukwekkender gemaakt en de Hermitages verstopt in de rotsen, inmiddels gesloten maar zichtbaar vanaf een parkeerplaats.
Ver in de middag zijn we vergeten te eten, alles is dicht op woensdagmiddag en uit ellende duiken we in Prades een supermarkt in en scharrelen allemaal wat bij elkaar tot we een heuse picknick kunnen gaan houden hoog in de bergen op een stenen picknickplaats. Grove grote stenen vormen 2 zitjes waar ik het '-jes' beter af kan laten, reuzenpicknick met voornamelijk mieren die er hun route hebben.
Het smaakt goed en we praten over globale wereldproblematiek, de 'toestand' in onze landen van herkomst en ons idee hierover in de toekomst.
Dan nu een flink uur naar de gite terugrijden en onze gastheer kletst maar door.... Vermoeiend, leuk, levendig, maar zo vermoeiend!
Zij hebben een echte italiaanse maatijd in gedachten; aardappels, pasta, een grote groene kool en een kilo kaas!!!! Ik had hen en mezelf belooft een monchou-taart te maken maar in plaats van de onvindbare zachte franse roomkaas heeft zij echte topkwaliteit mascarpone meegebracht; dat gaat ook goed. Je begrijpt het al, rond half elf aan de zware kost met middernachterlijke heftige taart toe valt zwaar, maar LEKKER!!!!!!

Dus weer laat naar bed, weer moe en de nacht gaat als een groot zwart gat aan ons voorbij. 's Ochtends koffie met taart en een heerlijk bad.
We vertrekken weer te laat en ik zit me in alle bochten op de weg te verbijten van de pijn, overal, drama. Ik wil thuis zijn, maar ook nog even door avonturieren met Marc, terwijl we rond 6 uur in Aurillac willen zijn voor een noodreparatie aan de auto en zijn pc op willen halen die ook problemen heeft met de zware programma's die we nodig hebben voor ons werk. Geen tijd om ook maar een bakje koffie te zetten, racen tegen de klok, stakingen in twee steden veroorzaken oponthoud, trekkertjes oefenen ons geduld, wegpiraten maken ons wakker terwijl oudjes achter het stuur ons de stuipen op het lijf doen jagen omdat ze met 20 per uur durven in te voegen op de snelweg of op de remmen gaan voor iedere bocht om nog even te wachten tot de wegwerkmannen ons weer doorlaten omdat tweebaans tijdelijk éénbaans is.
Tegen de schemer trappen we bij de landrover garage op de rem en daar neemt de bevlogen man ruim de tijd voor onze auto en ook voor zijn burocratie die Marc tussen twee kantoortjes laat lopen of hij een boodschappenjongen is met een portemonnee. Dan door naar de pc-zaak waar weer een bevlogen knul zijn werk erg goed doet tegen nog betere facturen, maar hoe je het went of keert, ver na sluitingstijd staan we buiten met een opgewaardeerd werkstation; een pleister op de wonde. In het donker rijden we naar huis waar Harry ons opwacht in een opgeruimd huisje-boompjes-beestjes, het vuur in de schouw brandt en ik kijk nog even niet naar alle dingetjes die oudere mannen nu eenmaal doen als ze alleen zijn en voor zichzelf moeten zorgen.
Ik heb pijn, overal in m'n lijf, maar vooral mijn buik, Marc is stuk van het rijden, het racen, voor Harry is het hier wel erg stil zonder het randstedelijk geruis en ik besluit dat ik de vrienden die hier zouden komen eten vandaag af ga bellen, want bruin trekt het even niet.

Deze ochtend ga ik even naar de brievenbus en krijg een heuse stille klapband in de rode landrover. Ik hoor niets en merk het pas op de terugweg omdat ik niet meer kan sturen. (SHIT!!!!!) Dus mijn dag gaat ten onder aan de nawerking van het hectische uitje wat eigenlijk een mini-vakantie had moeten zijn, pech, pure pech (klapband), vrienden mislopen omdat ik het echt niet opbrengen kan, ontzettend vervelend ongesteld zijn en de rommel van een oude man die op ontroerende wijze zichzelf overvraagd en zijn best doet in ons huisje. Met pijn in het hart ruim ik het bakvet op dat langs de muur, over de handdoek op de grond gelekt is van een vergeten-af-te-wassen-pan die aan de haak is opgehangen, de glasscherven die net niet goed genoeg onder de koelkast zijn weggemoffeld, opgeruimd vaatwerk (vergeten of alleen afgespoeld??) en zoek vergeefs naar m'n twee ronde pollepels. Ik zuig het huis, dweil, verschoon bedden, werk een was weg van de grote stapel en doe m'n best lief en aardig te blijven.
Eerlijk; het valt niet mee, maar het is aandoenlijk te zien hoe groot Harry zich houdt, hoe hij nog wel meekan in het zware werk en gewoon doorgaat en zich door niets van de wijs laat brengen.
De dag eindigt met een rustig moment, ieder achter ons eigen pc'tje, even geen geklets, maar toetsenbordgetik dat rustgevend werkt, een borreltje, kado'tje van Harry en een enorme storm buiten die hondje Miska de stuipen op het lijf jaagt, Cros hyperactief maakt en ons buiten laat checken of er niets weg en of kapot kan waaien.