FF rooien

Als vanouds naar de markt vandaag waar ik door een bevroren landschap rijd. Winters koud met boven op het plateau een ijzige wind waar niemand nog op gekleed is en het terras van de bistro leeg houdt.
Ik loop A tegen het lijf en we duiken het cafe in voor een warme kop koffie. Ik krijg een koopje van Rene de knoflookman; 6 kilo voor 5 euro met een gouden tip om de teentjes geschild gewoon in te vriezen, zodat ik ze langer goed kan houden, want hij stopt er mee voor dit seizoen. Met de cabine van de kleine vrachtauto in de wind zit hij te verkleumen achterin tussen de kratten met de laatste restjes knoflook. Hij ruikt er niet naar als ik hem met drie zoenen begroet, de wagen ruikt niet naar knoflook en toch IS deze man een bol knoflook. Een schat, dat moet ik hem nageven. Ik koop een kan wijn onder de 5 graden en het farcou-stalletje wordt in deze kou druk bezocht.
Ik verdoe een half uur met handen schudden, zoenen, 'ca-va?' vragen en antwoorden en rij voor niets langs een gesloten diesel-tank bij de garage. Dat was te verwachten.
Moe en weer sociaal helemaal opgeladen zak ik af naar huis, kook een lekkere hap en na het uitbuiken en de afwas is het toch tijd wat werk te maken voor Harry tijdens de dagen dat we er niet zijn; hout hakken.
De geplande 4 eiken laag op de helling van onze 'camping' mogen om, puur voor het hout. Het zal nog drie jaar moeten drogen, maar uitstellen is zinloos.
Ik vel de twee grootste met de grote kettingzaag. Het blijft me een enorme kick geven om grote eiken om te zagen.
Waarom dat zo gaaf is?
Een vrouw die zo'n enorme kettingzaag soepel hanteert, de kleine subtiele 'krak' die je hoort door je gehoorkappen en het geluid van de kettingzaag heen. Het rustig de zaag uit de velsnede halen, op de rem, stapjes achteruit en rustig achterover leunen om het gevaarte te zien vallen. Heeeeel langzaam, krakje voor kraakje zie je de boom centimeter voor centimeter in beweging komen, om als de vaart er eenmaal in zit, de kolos met een mooie klap om te zien vallen, om nog even op te veren door het stugge hout van de zijtakken.... En een manman die met een brede grijns en een al draaiende kettingzaag staat te kijken, ehm glunderen, om na de val de boom klein te zagen, terwijl ik de stam in mootjes klaarzaag voor de kloofbijl.
Na 2 uur is het wel een beetje 'arme Harry', de chaos is er aardig compleet en nog net werkbaar. Castel laat ik wennen aan oorkappen op haar kop. Na 3 minuten vindt ze het best en met de rode kleppen om haar nek gaat ze besjes staan eten tussen de bramen. Moe maar voldaan laten we het nu donker worden.
Weer een maandje warmte voor 2013.
Ter controle over m'n werk kijk ik de stomp na die als het goed is een heel mooi plaatje laat zien en me verteld of ik het goed heb gedaan.