Passen moet ik thuis maar en kom maar eens terug voor de betaling madame... Dus ermee naar huis, op de pof. Gretig haal ik de broek uit de mooie doos.... Potverdire, die broek weegt 5 kilo of meer, heeft ook op de achterbenen zaagbeveiliging, wat de stof onbuigzaam dik en zwaar maakt en door de knieën gaat niet!
De vuilniszak moet in de container en ik moet boodschappen doen. Ik douche me nog even en fris stap ik in de auto, nagekeken door een trouwe Lady Vagebond met oortjes van 'ik pas wel op de baas'.
Zodra ik ter hoogte van het kasteeldorpje ben besef ik me dat ik èn de zaagbroek èn de vuilniszak vergeten ben.
Na twee regenachtige dagen hebben we hier het allermooiste herfstweer wat je je voor kunt stellen. Ben ik daarvan van de kook dat ik juist die twee dingen vergeet?
Ik denk dus dat ik tijd over heb zodra ik boven ben om half 11 en drink een café creme op het terras. Le patron komt een babbeltje maken en rookt een sigaret en uiteraard flirt meneer zoals alleen de franse mannen dat kunnen. Tot een dame van de yoga-groep de hoek om komt lopen en maar gelijk aan m'n tafeltje plaats neemt na het begroeten van Le patron alsof het een heel goede vriend is.
Na een aantal keren yoga, kende ik de vaste groep wel van gezicht. Geen namen, want het is geen theekransje. Twee dames vallen me op en zijn dat blijven doen. De yoga-docente, die een kwaliteit geeft waar je u tegen zegt, en een dame van net in de 60. (Gokje, dat weet je nooit bij deze yoga-die-hards.) Ze is een beetje een alternatief figuur in geweven hippie-achtige kleding met een chicago-hoedje op, of een malle gebreide muts. Ze maakt grapjes, is los, spontaan en vrij, vrijgevochten misschien. Maar ze misstaat een beetje bij de groep door het vlotte voorkomen, een deken voor de eind-meditatie in plaats van een slaapzak, komt vaak later en sluipt soms eerder weg. Deze twee vrouwen blijven boeien, beide op hun eigen manier, contact krijg ik niet, helemaal niets. Een hobby, 'animation', zoals dansles, een koor of yoga doe je voor jezelf. Het wordt hier niet beleeft als sociale aangelegenheid, je komt naar yoga en zodra het klaar is ga je naar huis.
De zeer jeugdige dame komt de hoek omzetten met ferme tred en strijkt dus na een hand en twee zoenen gelijk aan mijn tafeltje. Na één zin schakelt ze over op het engels en ik sta weer eens paf. Haar engels is zo goed als perfect met het altijd charmante accent waarvan de fransen zich kunnen bedienen. Le patron zie ik alleen nog een kopje koffie voor haar neerzetten. We zijn gelijk diep in gesprek, alsof we elkaar al jaren kennen. Verontrustende onthullingen komen me ter ore, over de aard van de mensen hier. Over haar leukere weetjes; wie ze is, wat ze doet. Ik kan zeggen wat ik wil, op mijn hart heb, me afvraag en ik krijg de tijd niet te betalen voor de koffie, ze troont me al mee naar haar atelier waar ze antieke meubels restaureert en ik haar echtgenoot en een collega of vriend begroet. We kletsen maar door, een aantrekkingskracht van twee kanten, e-mail-adressen wisselen we uit en ze gaat op zoek naar een alternatief voor yoga.
Iedereen van de groep heeft een brief gekregen dat yoga dit jaar niet plaatsvindt, met de reden daarin vermeld. Maar ik heb geen brief gekregen, N. verklaart dit; ons adres. Onbekend maakt onbemind, zeker hier.
Nu ben ik al wat vatbaar voor indrukken, sferen en gevoelens, dus deze heme snelle maar ontzettend indrukwekkende kennismaking na het elkaar zovele malen gezien te hebben met een gepaste franse plattelandsafstand doet me duizelen. Ze woont en werkt om de hoek van het cafe en kent Le patron zeer goed. Als ik nogal onder de indruk weer buitensta, ik heb nu nog een 25 minuten over voor de boodschappen en eten kopen voor alle huisdieren, loop ik terug naar het cafe om mijn koffie te betalen, maar mijn hand met munten wordt weer dichtgedrukt en ik word bedankt en krijg een heel vriendelijk 'au revoir'. Weer de koffie voor niets, ik voel me verwend.
Rennen naar de super en pas als ik naar huis rijd, heb ik tijd om dit te laten bezinken.
Ik zeg het vaak tegen m'n lief. In een isolement wonen dwingt je eruit te gaan en de mensen op te zoeken. Zo leer je toch de mensen kennen die je nodig hebt. De mensen die je pad kruisen omdat ze je wat te leren hebben, een andere vorm van boodschappen doen, een andere manier om uit het leven te halen wat voor jou bestemd is.
Ik weet nog niet goed wat ik met de nadere kennismaking aanmoet. Dat dit een mens is waar ik wat mee deel dat ik hier mis, is zeker.
Thuis heb ik al een e-mail van haar en eerlijk gezegd verheug ik me op een avondje meidenbabbel.
Een andere ontmoeting van een heel andere aard maakt net zoveel indruk. Terwijl ik de was ophang in de warme zon die de kleuren verdiept, hoor ik altijd van alles ritselen. In de nazomer zitten daar ook veel slangetjes bij die de laatste warme stralen opnemen voor ze maanden wegkruipen en interen tot de volgende lente. Net als de mensen hier, het leven zelf zoals N. me vanochtend vertelde. Het is geen slang als ik door het wasgoed op het muurtje achter de lijnen speur naar een bruin gecamoufleerd slangetje of hagedis, het is een bidsprinkhaan. Geen kleintje, het insect is enorm en ik heb er nog nooit één gezien. Op plaatjes en in natuurfilms zijn ze al indrukwekkend. Maar zo voor mijn neus.... Het beestje is schuw en gaat al aan de wandel om aan mijn nieuwsgierige ogen te ontkomen. Snel laat ik het wasgoed voor wat het is om mijn camera te halen. Z'n kopje draait mee als ik beweeg. Het kan mij erg goed waarnemen, maar is traag en wandelt verongelukt over de bladeren en struikelt over takjes. Het gaf mij de gelegenheid er een foto van te maken.
Het blijft hier genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten