maandag 18 oktober 2010

Blaffende hond

Na een relaxt ontbijt met een eitje, een zeldzame gebeurtenis, vertrekken m'n ouders richting Pyreneëen. Een weekend vakantie waarin ik niet werk, helemaal niets. Dat gaat 2 dagen goed maar heeft wel als gevolg dat ik uit m'n ritme ben en alleen een was ophang vandaag.
Het is ijzig koud, vooral de wind maakt het winters, ze blaast niet hard maar wat ze waait is doordringend en we hebben samen heel de dag de bibbers, dus de kachel gaat 's middags al aan en niet meer uit tot laat.
Ik sta al een week rond 7 uur op, in het donker, en dat breekt me op vandaag. Tevens is het restaurant-eten van gisteren niet goed gevallen en mijn buik rommelt en borrelt en laat me ruiken wat er morgen uit moet, bah! Dus verlaat ik na het eten de kamer en ga op bed liggen waar ik na twee bladzijden al wegzak in een bijna-dutje. Aai houdt de wacht.
Heel in de verte hoor ik een hond flink blaffen zoals waakhonden nou eenmaal doen. Weer jagers? Op maandagmiddag??
De telefoon beneden wekt me en ik loop naar beneden waar ik me warm bij de schouw. Als Marc later binnenkomt, die is stenen gaan zoeken langs het bospad voor de muur achter de secadou, vraag ik hem naar de jagers.
"Nee, dat was Castel!" Wauw, wat was er dan voor enorme dreiging of spel waar ze zich zo over opwond? De slager uit Lo Mur met zijn vrouw die om het hoekje van het hek kwamen gelopen, omdat ze dachten dat dit huis misschien het geboorteplekje was van zijn moeder.... Maar van dat complex is al heel lang niets meer over en is overwoekerd door een bamboe-bos en bramen waar de everzwijnen zich verschuilen, ondoordringbaar. Castel ziet het huis en het terrein nu afgeschermd door een hek, wat haar zoveel duidelijkheid verschaft dat ze als een woesteling net zo lang blafte zonder te kwispelen, dat de slager en zijn vrouw terugdeinsden! Gelukkig was Marc ter plekke om hen uit te leggen dat 'ze niks doet', maar de schrik zat er even goed in. Wij blij en het slagersechtpaar blij. Castel ook, want ze kreeg natuurlijk complimentjes, knuffels en na haar maatje die vanochtend vertrok met zijn vrouw, zag ze de bui wel weer hangen dat er even niets zou gebeuren.
Nu maar hopen dat m'n schoonvader deze maand nog komt met zijn hond Miska. Die geeft kwa blaffen het goede voorbeeld. Verder niet hoor, Miska wordt als mens gezien en heeft menseninprenting en gedraagt zich naast het geblaf als mens. Het liefst zou ze schoenen aankrijgen tijdens de wandelingen door het bos over aangeharkte paden.... Maar ja, dit mensje heeft een baas en een leiband. Castel heeft een hondenleven en een mooi hondeleven!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten