Even terug naar deze week, woensdag, boodschappendag. Marc gaat mee, we hebben dinsdag namelijk een brief gehad van de franse belastingdienst, onze eerste. Een lang verhaal hier kort gemaakt; u moet nog aangifte doen over 2009. Marc gaat het lange verhaal vertalen en speurt op het internet naar de juiste registratienummers, DiGiD's, inschrijfnummers, briefcode's en noem het allemaal maar op. Voor alle handelingen met betrekking tot inkomstenbelasting heb je hier een serie nummers nodig, net als in Nederland. deze hebben we nog niet. We willen ze ook niet. We hebben tenslotte geen inkomsten, niet in Frankrijk in ieder geval.
Dus het is een bezoekje aan de belastingdienst waard. 'Des Impots' is gevestigd in een zijstraat, het Trésoir Public is in onze ogen wederom een communistisch aandoend pand met een creatief blokkerig hekwerk voor de ingangen, puur functioneel kwa bouw en inrichting. Een trappenhal met gangen aan je rechterhand met aan weerszijden kantoortjes waar niets, maar dan ook niets teveel staat. Een bedrijvigheid, informeel dat wel. De receptioniste probeert intern de afdeling te bereiken die de brief verstuurt heeft, maar geen gehoor dwingt haar haar post te verlaten en ons voor te gaan dieper het papieren bolwerk in. De trappen op naar de eerste etage, eind van de gang een groot L-vormig kantoor waar een dame alleen achter een bureau zit dat werkelijk helemaal bedekt is met een computer, postbakjes, memo-briefjes en papieren, formulieren, aantekeningen, pennen, een printer en telefoontoestel. Eén vrije stoel wordt bijgeschoven in het loopgedeelte, de andere pluk ik zelf van de gang. Omdat we niet voor de verrassing willen komen te staan dat we ook maar één formuliertje missen, nemen we altijd de gehele order met al onze administratie mee. Later bleek dit weer eens een voltreffer te zijn en kunnen we een eerder ontvangen brief van de bank linken met de gegevens die ze van ons nodig hebben. Ze is zeer behulpzaam en het kost ons geen enkele moeite haar te volgen. Gedrieëen vullen we voor het eerst een franse belastingaangifte in, fluitje van een cent blijkt later.
De dag ervoor bestelt m'n lief twee tweeters, kleine luidsprekertjes voor in de auto, die zijn al een eeuwigheid stuk en de kosten vallen mee. Het franse woord voor een tweetertje is 'haut parleur' letterlijk vertaald hoge prater. Wat een kostelijke taal kan het frans toch zijn!! We vroegen ons af of een subwoofer, die juist voor de lage tonen zorgt dan een 'bas parleur' is. Vandaag traceert Marc deze online-bestelling en ja hoor, de tweeters zijn afgeleverd vandaag, niet bij ons, en er is getekend door ene Grossens... Weer een avontuur, hij betaald voor de haut parleurs en iemand anders ontvangt ze en zet doodleuk onze verkeerd gespelde naam op het ontvangstbewijsje.. Hoe gaan we er nu achter komen wie in de gemeente getekend heeft voor onze tweeters, op een verkeerd adres, foutieve naam, foutieve handtekening. Het logistieke bedrijf vraagt 1 euro en 30 centen voor een belletje en dan maar hopen dat je duidelijk kunt maken wat er verkeert ging. We wachten een dag af en gaan morgen eerst maar eens de brievenbus aan de binnenkant bekijken en bij het Cafe navraag doen, wie weet was de vrachtwagen net even te groot voor ons bospad.
Ik bevestig vandaag de andere bremmat aan het hek en bak weer 4 kleine appeltaartjes, zo ontzettend lekker. Manlief werkt verder aan de zwembadoverkapping. Het is een stoer project aan het worden en de constructie is klaar voor de hoekige golfplaten, die we eerst nog moeten zien te vinden voor een schappelijk prijsje.
Achter het chateau graaft Marc iedere dag wat weg, er is geen drainage aangelegt tijdens de wederopbouw van deze verhuisde ruine en het staat er altijd blank na een bui. Dat moet anders willen we het ooit echt gaan benutten als gastenverblijf of degelijke opslagruimte.
Ik laat Castel uit, aan de rivier, waar ze de eenden opjaagd en natuurlijk geen vleugels heeft, dus ze ziet ze wegvliegen voor ze goed en wel midden op het meer is. Dat koppie met die natte flaporen zo midden op het water blijft een prachtgezicht. Blij zijn we dat W het draadje vakkundig (want dat is ze!!) heeft verwijderd. Dat had de dierenarts moeten doen, maar ze had zelf al een draadje doorgeknaagd, de rest was al in de buik verdwenen en wat gaan ontsteken. Nu is ze echt 100% de oude op de vacht na die de tijd heeft voor de winter weer aan te groeien.
Het is hier verder weer stil, zo stil. Alleen de moestuineekhoorn laat zich weer zien, die is uit op de walnoten en moet snel zijn, ik loop ook iedere dag een rondje met een emmer.
Hij puzzelt, ik werk wat in de virtuele wereld en we dollen met Cros die ook wel puzzelen wil, maar de lol er niet van inziet en zich dus maar op de stukjes uitstrekt om daar met toegeknepen oogjes te gaan liggen soezen. Als ik hem roep vliegen de stukjes alle kanten op, echt kats toch?
Franse muizenissen, op poezenpootjes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten