Ledigheid

"Ledigheid is des duivels oorkussen."
Is het 'ledigheid' om de tijd te hebben na te denken? Is het 'ledig' om te weten wat je voelt?
Is het 'des duivels' om bij tijd en wijle naar buiten te gaan, het bos in te stappen, of het strand op, om eens uit te waaien, al wandelend je gedachten te ordenen? Je dingen af te vragen en wat weerspiegeling te vinden in jezelf door je verbonden te weten met de wereld om je heen? De wereld waarin je verkiest te leven, of het een stad, dorp, een gebergte, vallei of een bos is?
'Vroegah', in Nederland, moest ik de auto pakken, of de fiets, om het dorp uit te gaan, of de stad, en de rust te zoeken in de natuur die ik nodig had. Vaak in die natuur geen 10 minuten rust of stilte, misschien als ik wat langer reisde naar de rust, die uithoek van het strand of de Biesbosch. De één hectare siertuin voldeed al heel snel niet meer met de altijd grasmaaiende buurman, de ventweg aan de andere kant van de sloot met daar tegenover de veel bereden dijk, de industrie en A15 en het altijd maar zich aan me opdringende tuinwerk; snoeien hier, scheuren en splitsen daar, vellen zus of toch maar zo en de kippen die solidair met de slakken de hosta's kopjes kleiner maakten.
Nu sta ik in de stilte als ik de deur uitstap, iedere deur. Het werk is niet zo opdringerig, wat nu niet kan, komt morgen wel en er is niets of niemand die me zegt dat een beetje bedenktijd slecht voor me uitpakt.
Ik ga lopen als ik me niet fijn voel, ergens over in zit of iets moet laten bezinken, zo ook vandaag. Ik ben wat nerveus en ik weet waarom. Het bezoek van mijn ouders zit me niet lekker. Ze hebben niets gepland, maar komen in principe maar 1 dag om de rest van hun weekje wat wandelingen in de Pyreneën te maken. Het is prachtig daar, zeker de moeite van de lange rit waard. Ze brengen ook een enorme lading spullen voor ons mee die niet op de post kunnen, dus een hele klus en geen sinecure op het bospad. (Het vangnet in de vorm van een grote rode 4x4 staat natuurlijk klaar.) Maar 1 dag is te kort om eens bij te praten, om te acclimatiseren, om ze te laten beleven wat we hier doen, hoe ik leef hier en waarom het me zoveel goed doet. We kunnen niets samen doen, geen klusje op maat en ik kan van alles verzinnen, maar het gaat allemaal van die ene dag af, met 2 nachtjes...
Ik weet niet zo goed wat normaal is of wat niet. Als je in Australië woont, komt familie natuurlijk langer langs, de reis is te lang om er een dag, of 2, van te maken. Ik mis het met elkaar meeleven, vergeet dagelijks mijn skype open te zetten, omdat ik dan gebonden ben aan huis en dan alleen het bovenhuis. Een brievenbus is 20 minuten rijden, dus even wat op de post doen is anders als 'aan het einde van de straat'. Onze situatie weerhoudt ons er van om regelmatig naar Nederland te reizen. Samen een weekje weg kan al helemaal niet door het gebrek aan huisoppas in Frankrijk voor de dieren. Nog afgezien van de kosten en de conditie van de auto's.
Ik denk even verder terwijl ik Castel als een woest verscheurend beest een boomstronk zie verscheuren en de zon de ochtendnevels boven het water zie oplossen.
Mijn schoonmoeder was teleurgesteld over onze beslissing te emigreren naar een wel heel simpele oude bedoening, mijn broer laat nooit wat van zich horen, als m'n zwager met zijn gezin deze kant opkomt omdat zijn schoonvader hier 50 kilometer vandaan woont, blijft hij met hangen en wurgen een middagje en gaat met tegenzin terug naar zijn schoonouders. Als hij de dag erop naar de markt gaat in Lo Mur weten wij van niets en loop ik ze tegen het lijf, maar tijd voor een kop koffie is er niet. Van tantes, ooms, nichten of neven verwacht ik niets, misschien zou ik dat van directere familie ook niet moeten doen, maar ik kan het niet helpen.
Misschien heb ik me verheugd op eerdere oude uitspraken van mijn ouders, toen nog in de veronderstelling dat ik natuurlijk wel minimaal drie keer per jaar zelf naar Nederland kan reizen in een LandroverCamper, wat bij nader inzien dus echt niet kan, hoe graag ik misschien ook zou willen. En hun plan om toch ook 3 keer per jaar een weekje langs te komen. Een avond met gekeuvel, een hele dag om me vast klaar te maken voor een vertrek de dag erop valt me gewoon zwaar, ik kan er niets anders van maken, hoe ik ook mijn best doe er blanco in te staan en te zien of we het zo kunnen hebben met elkaar dat ze er een paar dagen van maken. Het lukt me niet om mezelf hier, tijdens de klauter-wandeling, blanco in te zetten en te zien hoe het loopt.
"Maar jij hebt alle tijd om na te denken" hoor ik mams nog zeggen een tijdje geleden aan de telefoon. Ik bespeur de ondertoon dat het niet goed is voor de mens en ik vraag me voor de zoveelste keer af of ze gelijk zou kunnen hebben, die ledigheid. Dat ze daar misschien aan willen ontkomen als ze hier te lang zijn, of ze dan ook hun eigen gedachten horen, die hen van slag kan brengen?
Zijn we dan zo bijzonder dat we er juist van genieten de tijd te hebben onszelf te horen leven, te ervaren met iedere vezel en toch met open ogen de dingen zien zoals ze zijn, ondanks het isolement waarin we ervoor kiezen veel ruis buiten te sluiten? Die ruis die ons meer kwaad dan goed deed?
Ik zou graag een mooie wandeltocht met ze willen maken. Rustig over de markt struinen, een middagje een grotere stad in, eventjes en spontaan een restaurantje pikken tussen de middag voor een menu-du-jour en 's avonds een wijntje teveel in dikke truien rond een open vuur buiten. Een dagje kleine klusjes zoals dat naaiklusje waar ik in vastloop en het maken van kastanje-muffins, eikels roosteren voor de koffie en relaxt een ochtend babbelen in de herfstzon met zelf gebakken appeltaart. Het is net als Edith die zoveel dingen in 2,5 week wilde doen, terwijl ze daar eigenlijk ruim een maand voor nodig had. Ik wil zoveel doen en neig naar het alles-in-1-dag proppen, zo graag zou ik wat meer willen delen dan op één dag kan.
En ik wil ook niet op de zaken vooruit lopen, maar het voelt gewoon niet goed, die ene dag en heel misschien twee.
De andere kant ken ik ook; de weken met mijn schoonvader. Ook geen makkelijke situatie met een hond extra die druk en speels is, als de dood voor katten en de bank confisceert met goedvinden van pa, terwijl wij het beiden eigenlijk helemaaaal niet goed vinden en Castel in d'r up zoals gebruikelijk haar dag leeft. Maar die man neemt zijn 'kind' mee, is verder alleen, tegen de 70 en onverwacht prima ingesteld op het hier zijn en meerommelen. Die man werkt zich een bult, wil wat betekenen en geniet op zijn wijze van de omgeving. Gaat wandelen, doet zijn middagdutje (luid snurkend) en zorgt voor gespreksstof als wij zonder zitten. Als het genoeg is geweest is het ook goed en hoeven we maar een krimp te geven en vertrekt zoals ie kwam. En het is nog niet eens mijn eigen pa!
Ik laat me afleiden door een paddenstoelentuin in een gazon van heldergroen mos dat als een dik kleed op een dode boom groeit en laat het allemaal even los, eventjes maar. Zodra ik weer thuis ben ziet Marc aan me dat ik gewoon nerveus ben en niet weet wat ik ermee aan moet. Dat korte tijdsbestek waarin ik maanden in wil halen. Hij vangt dit lief op, zit me niet op de huid en stimuleert me goede en leuke dingen te doen.
Ik ga het enige vlakke stukje strak en kort maaien voor het nieuwe tentje van m'n ouders. Het is prima kampeerweer en het plekje is uitzonderlijk met een vrij uitzicht over de gorges, een bankje en een vuurplaats in de eerste bocht van het stalpad. Ik hark al het braammaaisel aan de kant, want vloerdoek van kleine tentjes, daar heb ik nooit een hoge pet van op. Gelukkig hebben we de grote kamer over als alles tegenzit met de kampeerkriebels.
Ik haal toch morgen meer boodschappen voor 4 personen voor het hele weekend en maak het hier aangenaam en netjes. Ik kijk enorm naar ze uit, daar veranderd die ene dag niets aan.
Ik ga ze knuffelen, zo leeg mogelijk, zo blanco als ik kan, zonder een oorkussen te zijn voor elke duivelse gedachte!!

ps
Mijn computer is hoogst waarschijnlijk zojuist overleden. Eén van de drie ventilatoren die erin huizen maakt al een tijdje een onbeschrijfelijk kabaal terwijl het hele werkblad meetrilt. De zovele stroomstoringen waardoor het systeem uitvalt zouden daar de reden van kunnen zijn. Mede met 'dank' aan de EDF. Dus even geen of incidenteel nieuws. Ik laat het monster een nachtje afkoelen, maar ik vermoed dat het echt over en uit is met de zwaar belastte machine....