woensdag 13 oktober 2010

mugjes of mitches

Ik ruim het achterterras vandaag op en maak het vrieskot schoon. Marc bevestigd twee bamboestokken voor de stoelkussens, zodat ze niet wegrotten of opgegeten worden. En ach, de muizen krijgen we hier nooit meer weg, dus proberen we het wel te vermijden, maar laten het toch los.
De herfstgeuren zijn verslavend, de ochtendluchten fris, helder, kleurrijk, het licht prachtig en de muggenbulten van een andere planeet.
We worden op de meest vreemde plekken gestoken, de bulten zien er hetzelfde uit en smeren met welk cremetje dan ook baat niet. Als Marc geprikt wordt, of het nu een daas, mug, wesp of erger is, na een klein kwartier zie je er niets meer van en hij heeft geen jeuk.
Ik smeer er een zalfje op en probeer eraf te blijven de week die erop volgt. Het viel ons afgelopen seizoen al mee hoe weinig vervelende steekinsecten ons op zijn komen zoeken.
Maar de kleine mugjes waar we nu mee te maken hebben lijken nog het meest op mitches, eenzame midgets die op eigen initiatief los van hun collectief je huid weten te bereiken, dwars door dikke sokken, sweaters of haargroei heen en prik doen om nog een paar weken op de meest onmogelijke momenten je eraan te herinneren dat ze bestaan. Ook Marc heeft er een week last van en we vragen ons maar weer eens af wat het nu precies zijn, terwijl we 's nachts in het duister naar het nachtkastje grijpen in de hoop dat het licht uit kan blijven en we de bultjes even in kunnen smeren met het één of ander. Ja, de bultjes houden je uit je slaap, verstoren de nachtrust, zoooo vervelend.
Marc is af en toe wat kwijt. We vinden het meestal weer terug, op hele rare plaatsen zoals de lange waterpas in de bar, een schroevendraaier in de kamer boven de broodoven??? of een washandje in de schuur naast de kettingzagen. Some is weg ook echt weg, zoals met de kettingen en de oude ploeg. Dus de eerste gedachte die er in ons opkomt als we iets niet kunnen vinden is 'gestolen!'. Heel vervelend, want onze hersenen bakken daar gelijk een emotie bij die geen rijstijd nodig heeft en die emotie blijft dan net zo lang hangen tot je het weer teruggevonden hebt.
Vandaag was het de grootste zwaarste uitschuifladder die we misten... Die zie je niet over het hoofd en laat je niet zomaar ergens slingeren....
Ehm, wij dus wel. Bij de stal waar we de ladder hebben gebruikt om die zware telefoonpalen de helling op te krijgen. Maar voor me dat weer te binnen schiet hebben we wel al een half uurtje lopen zoeken naar iets heel groots en ons met een rotgevoel afgevraagd of we niet weer bestolen zijn. Ik hoop dat dit zakt in de toekomst.

Marc is een heel eind met de muur achter de secadou, heeft weer wat dragers van de dakconstructie can de schuur vervangen en de muur eronder dichtgemetseld. Ik ruim wat rommel op, we krijgen bezoek van mijn ouders en al die rondslingerende rommel ligt me opeens in de weg.
Het weer blijft komende dagen prachtig, dus een mooie wandeling heb ik al uitgezocht.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten