Heilig Huisje

Ik durf gerust te stellen; altijd als we gasten hebben, die hier echt verblijven, van mijn bordjes eten, uit mijn kopjes drinken, m'n zeepje gebruiken en op mijn losse wc-bril zitten en hun schoenen op m'n mat zetten, heb ik het gevoel, alleen het gevoel, dat er aan mijn heilige koekhuisje gesnoept wordt. Ergens diep in mij voelt dat bedreigend, een angst dat het mijn heilige huisje niet meer is, dat mijn zijn geschaadt wordt door de minimale veranderingen die tijdelijks plaats vinden. De afwas die ik op andere plaatsen terug vind als ik gewend ben, de voorraad die sneller slinkt, vaker de bezem door het huis, de prullenbakzak die opeens weer naar buiten moet en waar is die pen nou ineens gebleven die daar altijd lag?
Het glas dat sneuvelt verlaat mijn kookkunsten en een instelling op mijn pc is plots gewijzigd of er openen zich spontaan programma's die ik nooit geinstalleerd heb.
En mijn ratio weet het natuurlijk glansrijk te passeren als klinkklare onzin dat mijn emoties zich zo aan me opdringen als gasten iets doen (of laten) dat niet in mijn huisje past. Of op mijn terras, de oprit is al te ver weg van m'n huisje.
En elke keer als er gasten zijn, onafhankelijk van wie dat dan ook is!!! loop ik tegen de onhebbelijkheid aan dat mijn emoties sneller en heftiger zijn als mijn verstand, die het wel weet te luwen mits ik de tijd neem de dingen te relativeren.
Ik hecht blijkbaar enorm veel emotionele waarde aan de meest simpele en praktische zaken, die echt niet zo belangrijk zijn als mijn beleving doet voorkomen.
Ik vind het werkelijk belachelijk van mezelf dat ik zo heftig kan reageren op de kleinste verstoring van mijn orde en het lijkt alsof ik voor het eerst mooi speelgoed heb gekregen en op de dag dat ik het voor mijn verjaardag kreeg er mijn broertje ermee vandoor zie gaan en het stuk zie maken. Maar mijn leven en mijn huisje-boompje-beestje is toch zeker geen pas gekregen speelgoed?? Stuk kan hier weinig, het robuuste granieten onderkomen met zijn stenen dak. Al zou je het in de fik willen steken, dan zul je van goede huize moeten komen en een kilo semtex mee moeten nemen. M'n servies is een allegaartje en met 10 hectare bos zitten we niet echt snel zonder warmte. Na een gesprek met m'n lief kan ik heel misschien concluderen dat gasten zich niet kunnen realiseren hoeveel energie het zelf-voorzienende leven mij kost. Liefdevolle energie, dat zeker. Maar als je je schoonpapa verlekkerd ziet kijken naar je laatste restje droog hout en ikea-tas met aanmaak-sprokkelhoutjes en en-passant zegt dat 'dat zeker niet genoeg is voor de drie dagen dat hij hier alleen zal zijn'.... Auw. Ik kan alleen maar zeggen dat wij een maand doen met die ene ikea-tas sprokkelhoutjes en vaak een extra trui aantrekken na één volle verwarmingsketel. Ik zet het met goede bedoelingen 'afgewassen' ontbijtbordje-met-jamresten dat ik tussen de schone vaat heb uitgevist gewoon weer voor hem neer voor de avondboterham, het is van geen enkel belang. Maar toch het gevoel zelf als ik het nog vieze bordje bespeur tussen die schone vaat, maakt van mij op sommige momenten een krampachtig wezen dat niet duldt dat er iemand aan haar peperkoekhuisje zit. Alsof Hans & Grietje hier niet welkom zijn. (Het bewijst weer wel dat ik geen enge heks ben, dat lucht wel wat op.)
Maar feit blijft; ik hecht te veel emotionele waarde aan eenvoudige praktische zaken van geen enkele waarde voor mijn bestaan hier. Misschien wordt er een speldje geprikt in mijn zelf gecreëerde utopia die geen utopia is, maar een harde realiteit die alleen draait om praktische waarde waar weinig plaats is voor emotie.
Ik blijf ertegen knokken. Ik weet dat het verre van reëel is. Dat het me niet lukt de ratio voorrang te geven boven die bliksemsnelle emotie van het moment die met een 10 minuten al weer plaats heeft moeten maken voor de liefde voor mijn gasten, mijn leven, mijn lief en alles dat hier ons leven zo mooi maakt.
Ik denk even terug aan het mailtje dat ik kreeg vandaag. Een ander emotioneel lief mens, een mooi mens dat me laat weten dat ook andere mensen grote zorgen delen, hier ook alleen in staan, maar wel omringd door liefde dat het leven ondanks alles zo mooi en de moeite waard blijft.
Vlak voor dat Marc naar bed gaat moet ik het hem ronduit zeggen; dat ik hem waardeer om wie hij is en zeer zeker ook zijn vader bewonder op wie hij lijkt. Echte mensen om me heen troosten me, want echte mensen zijn vaak onwerkelijk in hun zijn op het extreme af, maar nog steeds echt.
Misschien moet ik niet blijven vechten tegen die prikkels, die Hans & Grietje handjes die van mijn peperkoekhuisje snoepen. Laat ze maar de spekkies van de dakrand eten, want daardoor weet ik dat ik in een peperkoekhuisje woon in een bos waar je broodkruimels nodig hebt om thuis te komen terwijl het hier wemelt van de vogels.

Die vogels hier eten geen broodkruimels, geloof mij nou, die doen zich nu te goed aan bessen en zaden.