Leven met een Bron

Het woord 'Bron' klinkt als 'essentie'. Dat mag water ook genoemd worden. Zonder Water blijkt de natuur, dier en mens nergens. Dit moet gezegd.

Wij wensten ons een huis in de buurt van water. Al was het een stroompje, een rivier, een meer, liefst de zee en anders een bron, dicht bij huis. Dit huis heeft een bron waar alles van afhankelijk is. Het zal de koopprijs misschien aanzienlijk verhoogd hebben, wie zal het zeggen. Maar onbeperkt schoon, levend, niet steriel water tot je beschikking hebben, gratis, is wel een bijzondere zegening. Ik tel deze zegening dan ook meer dan dubbel!

De bron ligt niet op ons terrein, maar het gebruik ervan is wel notarieel vastgelegd aangezien er geen enkel ander gebouw als woonhuis aanwezig is. Dit blijkt belangrijk als er geen enkele andere mogelijkheid is om water te hebben. Misschien een watertank, maar voor dagelijks gebruik zou dit een duur en onzinnige grap zijn geweest. Zeker omdat de kloof c.q. gorges waar we verkozen te wonen zeer rijk is aan waterlopen, smeltwaterrivieren en bronnen.

De vorige eigenaar heeft ons in het kort uitgelegd waar de tyleen leidingen ongeveer lopen, waar de hoofdkraan zit en hoe je het kleine filtertje schoon moet maken. Ook waar de bron zelf zo ongeveer ligt en hoe groot het reservoir is. Aangezien hij dit als vakantiehuis gebruikte had ook hij geen idee of, hoe en wanneer het systeem onderhouden diende te worden. Try & error zogezegd. Maar wij hadden bronwater, en dat deed iets, bijzonders.

We kochten online een drinkwatertest. Met van die strips die je in het water steekt, paar minuutjes wachten en dan aflezen op de kleurenkaart om te zien wat de Ph-waarde is, chloor, nitraat en nitriet, lood en andere verontreinigingen. Cristalclear bleek het water, na diverse keren testen. Schoon ziet het ook.  In de overloopbakken huizen vuursalamander-kleintjes, bloedzuigers en verder ruikt en smaakt het water zoet en levend.

De druk neemt af gedurende de lente. Dan neemt het smeltwater af en bezinken er kleine vuiltjes in het kleine filter net na de hoofdkraan in de secadou. Dat reinigen we eens per jaar. 

Toch hadden we zorgen.

Net onder het reservoir stroomt er steeds meer water over het bijna onbegaanbare steile pad dat steeds verder dichtgroeit. Geen quad, auto of kraan kan daar komen en ook wandelaars houden het voor gezien. Het staat ook op geen enkele kaart of zelfs in het kadaster vermeld. Het paadje aangelegd enkel voor het installeren van het bezinkputje en het reservoir ergens begin 70-er jaren. Een lek? De bron heeft zich door die ingreep destijds gesplitst?

We weten wel dat er niet gerommeld kan worden aan een bron. Water dat vanuit de aarde omhoog borrelt is een levend organisme dat zijn eigen weg volgt. Puur, maar door veranderingen in de eigen omgeving net zo snel van slag. De bron kan stoppen, zich verleggen, zich splitsen en anders meer water gaan geven dan de door de mensen gekanaliseerde loop.

Wij zijn dan ook blij met de wet die het verbiedt ook maar iets te wijzigen rondom de bron, al is de grond niet van ons. Kappen van bomen verboden. Afgraven van grond verboden. Bouwen van iets, verboden. De bron wordt beschermd, door de wet en door ons. We sloten ook het clandestiene pad af dat toegang gaf tot het bereiken van het reservoir. De bron zelf is een klauterpartij langs bramen, omgevallen bomen, sleedoorns en meer groen gespuis waar je je enkel waagt als je grote dorst hebt of gepantserd gekleed bent.

Ergens gaat er zo een bruin vest verdwijnen...

Het reservoir van binnen

Modder en water scheppen

Na het scharrelen komt Castel erbij liggen.

Steil en niet meer begaanbaar voor voertuigen, blij mee, want
waar liggen nou die leidingen? Links, rechts, middenonder?

Ergens in 2010 togen we met emmer en schepje naar het reservoir. Schepte het bezinksel in de rioolput c.q. reservoir leeg en bekeken de bezinkput van dichtbij. (Die kleine bezinkput meet niet meer dan 50x50x30 cm met een drainageslang die in een U gelegd is met een opening aan het einde die het gefilterde water opvangt en naar het reservoir transporteert.) We zagen de bron zijn werk doen. Fascinerend om te zien hoe het meest pure water zomaar uit de aarde opborrelt, te weten dat dit water niet vervuild wordt door landbouw en veeteelt met alle pesticiden die in Frankrijk nog wel gebruikt mogen worden.

Het reservoir is een rioolput kundig ingegraven in een dichtbegroeide helling tussen de bomen. Het stenen deksel heeft een luchtgat dat afgedekt is met een steen. Daaronder een putje waarin 2 kranen zitten waar we toen tig verzopen muizen in aantroffen. Het stonk verschrikkelijk, niet erg, enkel om de kranen open en dicht te kunnen draaien. Een kraan om het reservoir te legen. De ander om de leidingen af te sluiten richting huis. 

Door gebrek aan ervaring en informatie op internet, wie heeft er nog een bron voor drinkwater tegenwoordig, zijn we allemaal, wij twee en alle dieren, wel een week of twee wat ziek geweest van het water dat het half schoongemaakte reservoir gaf. Allemaal aan de diarree en een brak gevoel. Natuurlijk vergeten om water te tappen in flessen voor aanvang werkzaamheden aan het essentiële goedje.

2015 Lichte paniek toen ik gisteren een pan vulde om de rijst in te koken. Weinig druk en bruin water! Dat zegt genoeg. We hadden voor alsnog geen flauw idee hoe vaak we de bezinkput of het reservoir schoon zouden moeten maken.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen, meer inzicht. Dus 9 liter schoon water staat in de keuken te pronken als we deze ochtend de klim wagen met laddertje, emmer, veger en blik, borstel, touw, snelcement voor eventuele scheuren in de put, appel, flesje water voor de dorst, snoeischaren en kaplaarzen.

Nu zetten we thuis eerst de kranen open zodat het reservoir al wat leger is en we boven geen duimen hoeven draaien. Boven eerst de kraan open om het reservoir te legen. Marc schept, ik put de modder en het bezinksel de put uit. 

Na 3 uur is het klusje al geklaard. Ik ga koken, met die flessen schoon water. Marc blijft achter om een aantal keer de kraan open en dicht te draaien voor het laatste beetje modder. 

Onze voorbereiding was voldoende. Nog een kleine 9 liter flessenwater paraat, een hapje eten gekookt met al schoon water door de nazorg van Marc.

De bron blijkt gemiddeld 1000 liter per uur te geven. En niet zo maar water. Maar het meest pure spul waar ook gevoelige diertjes goed op gedijen. 

Later blijkt het kleine filtertje net na de hoofdkraan in de secadou vol te zitten. Dat vraagt komende week nog een paar keer aandacht. 

Het leven met een Bron is blijvend heel bijzonder, waardevol.

Dat er onder die steen toch 2000 liter levensvocht huist...