de dakdekker

 "trapje op, steen passen, past niet, trapje af, hoekje eraf hakken, trapje op, passen, wiebelt, trapje af, slijptol pakken, met slijptol trapje op, slijpen, passen met slijptol tussen knieën, lijkt te passen, trapje af, slijptol wegleggen, trapje op, passen, past nog niet, even hakken met de hamer, passen, grijp in heuptasje, spijker te pakken, spijker valt, trapje af, spijker zoeken in de goot gevuld met steengruis, moed verliezen, trapje op, andere spijker, spijkert steen vast, gloeiende; er glijden 4 oude stenen het dak af, trapje af, stenen rapen in de goot, trapje op, extra gat in de bedekking (betekent extra dag puzzelen), stenen schoon schrapen en borstelen, trapje op, hamer vergeten, trapje af, gelijk steen meenemen, passen, past niet, trapje af, slijptol pakken, trapje op, slijpen, passen, past, hameren... dat was 2...."

het bleek nutteloos

nooit geen ruimte op het noorden

niet volgens de regels der kunst, wel waterdicht voor Castel

Een verkorte weergave van mijn privé-dakdekker die ik gadegeslagen heb op het staldak. Dit gaat al stukken professioneler en sneller als project nummer 1, te weten;

De secadou, nu villa van Castel en tuinhuisje. De gehele nok en de noordkant moest gerenoveerd. Zodoende nummerde Lief alle lauzes om ze na het vervangen van draagbalken en planken niet meer op dezelfde plaats terug te krijgen, want zonder onderhoud maken mossen de stenen broos en kun je ze met de hand verpulveren. Laat staan op maat hakken.

door en door rot

 Project 2 was een stuk dak van het woonhuis. Het keukentje met plat grasdak had eens een nette dakgoot die aansloot op het dak van het woonhuis, maar tijdens regen was de ingang naar de keuken alleen te doen met een regenjack aan. De doorgang te smal voor een paraplu. 

Lief begreep er in het begin niets van. Als die stenen schubsgewijs over elkaar heen liggen als een slangenhuid zo één geheel, hoe kun je dan één steen vervangen? Ra ra, die stenen kun je op hun spijker wegdraaien. Ook hout bewerken voor draagbalken en verbindingen werd een autodidactisch traject. Meten is nooit zijn sterkste kant geweest, u begrijpt; het heeft de vogels in het bos leren vloeken, op z'n Nederlands.

Later op z'n Frans, want Marc ging officieel en betaald in de leer bij Bernard. De uiterst bekwame vakman die het altijd te druk heeft, want hij kan geen personeel vinden. Het jonge spul wil geld verdienen en verlaten en masse de regio zodra ze van college af komen. Vakman of niet, hier verdient iedereen zo ongeveer iets meer dan het minimum loon. Om een couvreur het werk te laten doen kost ongeveer 120 euro per vierkante meter. Dit zonder het houtwerk dat eronder ligt. Met 9 daken te onderhouden zag Marc de bui al hangen.

Als leerling hield hij het 3 maanden vol. Toen was het zomer en gingen zijn hersenen koken op de daken beschenen door de Zuid Franse zon, de blaren bleven open gaan op zijn handen, hij miste de benodigde zeeën aan tijd voor het werk thuis en als ex-directeur had hij moeite de vaak inefficiënte orders op te volgen.

Bernard heeft altijd bewondering gehad voor hoe snel Marc het vak onder de knie kreeg, hoe knap het is om lauzes te kunnen leggen met het gevoel van een geoefend puzzelaar. (Wat Marc ook altijd graag gedaan heeft, maar leg dat maar eens uit in steenkolenFrans.)

Maar de gedane daken waren nieuw. Met strakke nieuwe planken eronder zonder rotte stukken. Met reeds op maat gehakte, gesorteerde nieuwe lauzes, op een nette steiger met vangnet. Niet voor de stenen maar voor de dakdekker! 

Marc nam afscheid als medewerker. Was een vriend rijker. Kreeg een heus certificaat mee naar huis waar hij mee voor de dag kan komen.

vochtig houtloos drama

de aanhouder wint

hoge mannen vangen extra veel wind

Project 3 diende zich aan; de schuur. Een flink gebouw. Aan de noordzijde volledig weggerotte lauzes, draagbalken en de liggers in de muur, de laatste ontbrak, volledig. Geen goot, een gebouw tegen de rotsen aangebouwd. Geen drainage. Geen ruimte om erachter te lopen, maar een rotswand met overhang. 

Helaas hadden we niet voldoende goede lauzes om de soms enorme platen te vervangen. Ook vonden we het wel erg donker in de schuur met aan de zuidzijde maar een klein plexiglas raampje. De oplossing waren niet zo fraaie golfplaten waarvan 1 doorzichtig. Deze klus had 3 jaar nodig, er is nog meer werk te doen.

Project 4 waren wat kleine reparaties aan de broodoven. Ook weer de noordkant waar het mos welig tierde. Nu weer liggen er gescheurde lauzes op een half vergane houtconstructie op de rand van de oven zelf. Je kunt er niet staan, het is weer ladderwerk.

Project 5 was de nok van het bovenhuis. En 1 steen weghalen betekent bij daken in slechte toestand altijd 10 stenen vervangen. Tijdens het wegdraaien breken ze, ze glijden van het dak af omdat de lauze rond het spijkergat verteerd is of de spijkers die de vorige eigenaar gebruikte verroest zijn, niet gegalvaniseerd.

Wel prijkt er een windwijzer op het dak van een vrij wild zwijn dat de wind najaagt. Het ding werkt natuurlijk niet, we wonen in een kloof waar de wind in 2 minuten alle richtingen aangeeft, maar 'soi'.

de stal lente 2008

Dak-Pleisters

Wat moet dat moet!

drainage en goot voltooid

tobben

En toen kwamen er varkens. En ezels. Dus de stal, die natuurlijk ook in de helling is gebouwd en deels ondergronds ligt, mist drainage en was bijna volledig verzwolgen door het groen.

Project 6 werd relevant.

Dus eerst drainage na het handmatig uitgraven. Toen de liggers en draagbalken vervangen. Toen nieuwe planken over de balken heen, asfaltpapier op het aangedane hoekje en wachten op tijd. 

Af en toe hoor ik Lief dus slijpen, timmeren en kan ik de ezels rond hem zien dralen. De werkplek is afgezet met schrikdraad, want varkens wroeten alles stuk dat met bloed zweet en tranen geconstrueerd is.

Van de week zakt Lief somber en stilletjes op de bank. Ik vraag naar de reden, zoals ik (te) vaak doe. Een relaas als waar ik deze log mee startte is het gevolg... Dus hielp ik vanochtend mee.

Hij opperde nog; "Misschien kun je vast wat takken verbranden als as-bad voor de ezels, dan ben je in de buurt."

Ik nam mijn fototoestelletje mee en een aansteker. Maar van fikkie stoken kwam niets. De fotoreportage moest tijdens een korte pauze in scene gezet worden. Verder was ik continu bezig met balanceren op de rand van de muur, over de goot heen de slijptol of hamer of staalborstel of een lauze aan te geven, om te passen, en het zoeken naar een andere, een betere, een dikkere, een rondere, een dunnere, een langere, een gekke qua vorm of de varkens aan het wegjagen en Castel trainen om dat voor ons te doen. Mijn nek brekend over die schrikdraadjes -zonder schrik tijdens werkuren- en de snoeren slijptol en verlengsnoer. 

In 1 ochtend wel 10 lauzes gelegd en naarmate de ochtend vorderde, hoe vrolijker Marc werd. Het getob alleen is van de baan, het kan niet meer. 

Mijn man is couvreur, helemaal privé voor onze gebouwen, voor ons comfort, brood, droge voeten en vloeren en dat van onze dieren.