Franse Bijstand voor Dummies

Daar zaten we dan, om 9 uur in de ochtend, op van die aan elkaar geklonken stoelen die aan de vloer bevestigd zijn. In het lelijkste gebouw in het stadje, omdat men hier geen geld heeft om oude gebouwen in ere te herstellen en ze ook nog eens te laten voldoen aan de regels van brandveiligheid met diverse uitgangen en vluchtroutes, ooit bepaald in Parijs of zelfs nog verder weg; Brussel. Want ook de dependance van het arbeidsbureau is er gevestigd, jeugdzorg, het kinderdagverblijf, de dierenartsenpraktijk naast een klein hok bekleedt met bruin geverfd glasvezelbehang van het dikste soort om eens per week op afspraak de inwoners van het canton te helpen met allerhande uitkeringen.

Hoe meer mensen in een regio, hoe hoger de werkeloosheid, hoe meer mensen die niet aan de bak komen, hoe meer mensen hun hand op moeten houden. Geen pretje en ik heb me ervan weten te verschonen in Nederland.

In een regio die enkel verder leeg loopt dan dat de Aveyron al bekend staat, is de werkeloosheid zo ongeveer net zo groot. Schrijnende toestanden, want al eeuwen bedropen de kleine communes zichzelf wel. Dat noemt men nu heel hip 'zelfvoorzienend' en het klinkt goed, maar wederom vallen velen buiten de boot als er gesproken wordt over een bestaansminimum. Veel kan en mag niet meer en anders zijn er eenvoudigweg te weinig mensen die de juiste kwalificaties hebben, volgens de wetten en regels dan. 

(Er wonen bijvoorbeeld meer Aveyronnais in Parijs dan alle inwoners van dit grote departement bij elkaar.)

Toch blijkt het gezichtsverlies om gebruik te maken van de Franse bijstand. Het is sociaal nog wel één voor allen, allen voor één, maar financieel gaat die vlag niet meer op.

Nu zijn we toch al geaccepteerde vreemdelingen die ook nog eens op de grens van het canton ergens verstopt in een bos wonen, dus die schaamte gaat aan ons voorbij. Men wenst ons niets dan goeds en ook aan de hulp van de dependance van het arbeidsbureau zal het niet liggen.

Toch die zenuwen op de vroege ochtend in het halletje op die massa geproduceerde stoelen. De dame komt enkel op afspraak van een kantoor een uurtje rijden verderop, voor ons. Het afsprakenbureau zei 9 uur, maar er hangt een briefje dat de consulent vanaf half 10 zitting heeft. Dan eerst maar zenuwen afblazen op de markt. We vertonen ons er zelden samen, dus is men genegen om een praatje; Er speelt wat, anders vertonen M&M zich er niet. Dat moet uitgezocht worden...

Om half 10, geen consulente. Ik blijf zenuwachtig naar de tijd op mijn mobieltje kijken, doe nog maar eens een plas, Marc gaat er nog maar 1 roken buiten en bestudeert het vluchtplan in geval van nood dat pal naast de ingang hangt tegenover een vrolijk beplakte deur met raam van het gevulde kinderdagverblijf. Gevuld; drie volwassenen en 5 kinderen.

Aurelie komt om kwart voor 10 luid babbelend binnen met een knullerige stagiaire van, wat zal ik hem geven, 19 jaar. Het ventje kent zijn plek, maakt zich onzichtbaar. Wijs, wat weet hij nu van het leven om 2 buitenlanders te helpen het systeem binnen te halen. Ik ben opgelucht dat onze consulente een leuke jonge meid is. In geval van een 'zure tang' die ons wantrouwend aan zou horen en enkel de maren en verplichtingen zou benadrukken, was Lief na enkele momenten naar buiten gestoven om nooit meer ook maar één stap richting hulp van de overheid te zetten. Dan eet ie nog liever bonen uit pot en bekwaamt hij zich in de stroperij.

Aurelie was te laat en heeft maar 30 minuten per cliënt. Ze inventariseert onze informatie op sublieme wijze, vat op tijd samen en bekent dat ze niet goed op de hoogte is van RSA. Ze heeft weer een ander specialisme, maar kan ons wel als vaste consulente verder helpen zodat we niet zo ver hoeven rijden voor a-l-l-e afspraken om ten kantore te verschijnen.

Dat is nog eens een voordeel, 1 consulent die half-wijs in zo'n uithoek ons gaat helpen. Ander voordeel is dat Marc in dienst is geweest van de dakdekker en dat ik al ruim 2 jaar werk voor ADEL. (Een bureau dat personeel verschaft voor eenvoudig werk voor particulieren; schilder- of verhuisklussen, babysitten, eenvoudig tuinwerk, schoonmaken, gezelschap of boodschappen doen.) Het lijntje met de meiden van ADEL en Aurelie is net zo kort als de trap die beide kantoren verbindt.

Ze spelt ons de lijst uit met papieren die we nodig hebben. Daar zit ook de verplichte inschrijving bij als werkzoekende bij het Pole d'Emploi, te Rodez. "Dat wil Julie wel voor jullie regelen, de afspraak en voorlopige inschrijving. Dat scheelt weer een berg tijd voor jullie in Rodez."

Aurelie nam 3 kwartier om ons traject op te starten, een vervolgafspraak gemaakt. De inschrijving via internet als voorbereiding voor de officiële inschrijving in Rodez kost ook 3 kwartier, per persoon. Van rustig 'markten' kwam dus niets.

Volledig van alle energie voor die dag ontdaan gaan we naar huis na het haastig boodschappen doen. 

We zijn de rest van de middag stilletjes. Ik ben bang dat Marc z'n kont in de krib gooit nu hij de lange lijst met benodigde paperassen heeft om te laten beoordelen of we überhaupt ergens recht op hebben.

Loonbriefjes, 3 maanden bankafschriften van alle rekeningen die we hebben, belastingopgaven van 2 jaar, bedrijfspapieren van M&M Creations, kopieën van paspoorten en de carte vitale (Met misschien het drama-traject van het aanvragen van een kaart voor Marc die nu bijgeschreven staat op de mijne. Een carte vitale is de Franse Sociale Verzekeringspas.), contracten van werkgever(s), de toekomstige inschrijvingen als werkzoekende en nog wat papier, papier, papier.

U mag weten, Marc gooit het liefst alle post na lezen de schouw in. Opgeruimd staat netjes en wat heb je eraan? Ik weet dat dat not done is in dit land en ben zeer georganiseerd om problemen te vermijden. Ik heb de stress gezien van mijn vader die 2 keer per jaar een week moest gaan zitten om de post eens op te ruimen. Deze eigenschap komt me goed van pas.

Maar afgelopen donderdag deed ik niets. Een siësta mondde ook uit in het 30 minuten Donald Duck's lezen en verder bij de ezels zijn. Beetje babbelen met de jongens terwijl Marc een wandeling maakt met de hond. 

Nog even over het werkzoekende zijn.

Onze kansen op een baan zijn nihil. Dit niet omdat we niets kunnen of vreemdeling zijn, alhoewel dat laatste wel meespeelt, maar meer omdat de werkeloosheid in het canton erg hoog is. Part-time banen zouden wel kunnen. Die heb ik dus al en zeker meer van de zomer. Strijken en poetsen, misschien 'iets' in het toerisme. Maar ik ben de enige niet die dit kan en wil doen en ik sta onderop de lijst. Marc wil die tijd niet missen en kosten maken om elders het werk te doen dat hij thuis zou moeten doen. En dat weten de dames op de dependance. Alle begrip is reeds ontvangen en zo worden dus ook de voorlopige inschrijvingen als werkzoekende voor ons ingevuld. Onmogelijke beroepen, naar waarheid, die hier niet te krijgen zijn. Wil wel, kan niet. Op voorhand voel ik me niet gecriminaliseert als anderen bijdragen aan een paar honderd euro per maand, meer zal het niet worden.

We worden hier niet gezien als uitkeringstrekkers die niet willen. Maar erkennen wel dat we wat terug moeten doen. Meer poetsadressen in de buurt zijn altijd welkom. Voor Marc ziet het werk vinden er somber uit en dat stelt gerust. Zij handen zijn schuurpapier en niet meer schoon te boenen. 24/7 werkt hij, 's nachts noemt hij dat 'ver'werken. Gelijk heeft hij.

Toch voelt het voor hem als een gevang. Dat hele gestructureerde overgeregelde systeem van sociale 'zekerheid'. Zekerheid wordt met een bedrag per maand dichtgetimmerd, maar bevat nogal wat gaten.

Om de rompslomp compleet te maken moet ik me ook nog wentelen in hoe ik mijn rijbewijs verlengd en omgezet krijg naar een Frans rijbewijs. Ik heb het roze papiertje nooit nodig gehad afgelopen jaren en vergat dat het ding geldig was tot juni vorig jaar. Papieren uitdraaien van internet. De printer bij de dependance draait komende tijd overuren. Ik mag sinds een jaar niet meer betalen voor mijn printjes, één voor allen en allen voor één. De boel opsturen naar de prefectuur. De boel weer terug krijgen na een telefoontje van de prefectuur dat ik een 'avis medicale' nodig heb om te beoordelen of ik fysiek nog wel in staat ben auto te rijden. Deze medische keuring moet gebeuren bij een onafhankelijke huisarts en ik begrijp waarom. De mijne is goed en bevriend met JP, de man van mijn vriendin. Dus die vullen alles in zonder naar me te kijken, te luisteren of de test met de pollepel. Ook moet er bloed geprikt worden, dus afspraak maken met de verpleegkundige. Dan de factuur thuis krijgen en apart betalen, van het laboratorium dat mijn bloed onderzocht. Terug naar de arts om die test verklaard te krijgen. Mijn bloed blijkt op alle fronten keurig in orde. Dan een afspraak maken bij die arts die pas ergens in april de 'avis medicale' doet. Onderwijl rijd ik rond met een kopietje bestempeld en getekend door de secretaresse van de burgemeester. (Kunt u het nog volgen?) Daarna kan het dossier weer naar de prefectuur en dan is het afwachten...

Onderwijl de afspraken van Franse bijstand. Ergens die zure appel en is het het allemaal wel waard?