de elevage

Onze kleine beestenbende kent nu haar voorlopig hoogtepunt.

We hebben namelijk weer 2 kleine biggen van 26 kg stuk gekocht. Gewone gecastreerde vleesbiggen met klein oormerk wat ik eraf haal zodra ze tam genoeg zijn. 

Voor de grap heten ze Fritton & Saucisse, maar ervaring wijst uit dat ze zo slim zijn enkel op het hard geroepen 'ETEN' te reageren.

Ze zagen in hun prille leven nog geen daglicht en hadden nooit meer ruimte dan een box van 4 bij 4 met zo'n 28 broertjes. De overgang is groot.

Fritton heeft al 2 bijnamen, te weten Streep en Sufferd. Een groene brede merkstift markeerde het dier op de rug tijdens het uitzoeken. Hardnekkig spul, na ruim 2 weken is de streep nog zichtbaar. Sufferd omdat hij na zijn eerste week in het nazomerzonnetje wat suf gedrag vertoonde. Hij haalde zwaar adem en stond te knikkebollen, althans, zo ziet dat eruit. Net voor hij om zal vallen lijkt hij wakker te schrikken. En Fritton eet niet.

Heel de week zien we het dier nauwelijks wroeten en zeker niks naar binnen smakken. Eikels, kastanjes, geweekt brood, supersnelgroeikorrels en zelfs met liefde bereidde restjesprut -waar alle varkens zich op storten of ze een week niks te eten hebben gehad- laat hij aan zich voorbij gaan. Echt mager voelt hij niet aan, staat wel wat te rillen in de ochtendmist. 

Marc hangt 2 pallets op in de stal, op ezelhoogte. Sarko begint namelijk de grote jongen uit te hangen en maakt ze vroeg in de ochtend wakker om te gaan grazen. De varkens weten niet beter of ze zijn aan de kudde toegevoegd en passen zich razendsnel aan. Maar varkens zijn ook langslapers om de rest van de korte dagen toch een maal bij elkaar te scharrelen. Zeker nu Fritton toch echt ziek is.

Hij staat af en toe met het schuim op de bek, geeft speeksel over met wat sprietjes hooi erin en doet een beetje suf. Wel volgt hij steeds in de achterhoede, nooit wijkt hij van de zijde van broertje Saucisse of de ezels. 

Zo'n vleesbig heeft nog nooit zo'n keur aan natuurlijk groenvoer gehad natuurlijk en er hangen hier en daar prachtige sappige zwarte en rode bessen naast de vergeten weg te trekken uiterst giftige wolfsmelk. Van beide planten groeit er op beide hectare bos die ze tot hun beschikking hebben her en der wel wat. .... Varkens eten alles. 

We vermoeden algehele zware malaise, inwendige aanpassingsproblemen, vergiftiging, uitputting door Sarko's voorliefde voor 'hoe meer zielen, hoe meer vreugd' of binnenkort een late BBQ.

Jaja, dat lieve ezeltje dat tijdens zijn zonnebaden mij zo dichtbij liet komen, dat hij zijn kop in mijn schoot vleide om vergenoegd te knorren. Die is foetsie, Sarko zit duidelijk in een soort van pubertijd, en met heel veel plezier. Verheugd met nog meer hoevigen. Die kun je zo leuk plagen. Dit was het Voor-Ollie-Tijdperk.

Ondeugd, een Pietje Bel, zo hij in volle galop over het bospad rent als we Ollie en Grote Broer gaan halen met de Rode. Zwenkend met die grote kop, de oren olijk overeind en naar achteren gedraaid, probeert zo te zien 'of we hem wel bij kunnen houden' om dan een tandje bij te zetten. We kunnen wel, maar doen dit niet, want Ollie draaft ertussen. En Ollie gaat in de ho-hoeven, zomaar ineens. Om even uit te rusten of om Sarko zijn voorsprong te vergroten.

Valonne blijkt een heel lief hondje dat springerig en energiek haar dagen slijt. En haar nachten. Want dan gaat ze er toch alleen op uit. Lekker struinen door de bossen, banjeren door het gevallen blad, rollen in de restanten van een ree dat door stropers achter  gelaten is, de horentjes afgezaagd om het dier onherkenbaar te maken. Overdag hobbelt Castel nog wel een honderd meter mee, maar voorbij de brievenbus komt ze niet. 's Nachts denkt onze waakhond dat er wild rondloopt en slaat aan. Of ze Valonne naar huis roept mogen we hopen, want anders heeft ze zich getraind in het blaffen naar geritsel alleen al.

Omdat Valonne nog enorm veel bevestiging nodig heeft dat ze lief is en het goed doet, blijkt Castel ontzettend jaloers te worden. Een kat aanroepen en hopen dat Castel er niet tussen springt met haar uiterst lompe gerauwdouw is onmogelijk. Op het irritante af.

Ook het 2 jaar oude teefje (met voorbeeldig gedrag, dus die mocht op een dik kussen onder tafel binnen tussen de katten slapen) van een vriend moet het ontzien. Baas en Jura zijn de dikste maatjes, maar Castel moet er per se tussen met de dwingende snuit. Werk aan de winkel. Hopelijk bakken we er wat van. Met Valonne gaat het heel goed, omdat ze zo graag wil. Struinen mag ze, er is geen betere optie voor haar in de wijde omtrek. Maar kattenmensen als we zijn, blijft het moeilijk honden te trainen.

Het kattengebroed.

Sooty als enige poes zien we iedere dag even. Nauwelijks als er bezoek is, maar ze laat zich stiekem even zien door als een zwarte vlek achter twee stenen te bewegen, de beweging raakt net je ooghoek.

Merlin de moedige spint me in slaap. Als ik de leeslamp uitdoe hoor ik na een paar minuten het kattenluik in de zware deur op de midden-verdieping. Dan pootgeroffel op de trap en het gespin al hoorbaar in het halletje voor mijn kamer. Het wollige beestje met wasberenstaart duwt de kop dan ergens in een holletje van het dekbed om wroetend met de neus, oren in de nek een bedje op te schudden, ronkend, ron-ron. Als ik slaap gaat hij weer weg, muizen vangen.

Dit herhaalt hij 's ochtends als mijn nokia-alarm 2 keer gesnoozed heeft, exact hetzelfde ritueel. 

King of Cats Cros begint steeds koddiger te worden doordat hij snel went aan gasten over de vloer, vreemde voeten onder tafel. Verder blijft het een gecastreerde Casa Nova, naar Sooty toe. Die overgens niks van hem moet hebben.

DQ begint een bijzonder karakter te worden. Beseft zich totaal niet dat hij een kater is. Misschien vindt hij zichzelf mens. Of varken. Geen ezel, dat niet! Is compact, zwaar, dikke vacht, kleine ronde groene ogen die dicht bij de neus staan. Dit geeft hem een grote kop met een klein gezicht. Door de plek van de witte vlekken rond de bek doet schijn bedriegen. Zijn tanden zijn enorm, zijn bek is groot. Eet dus ook veel muis en rat, vogel en hagedis, als dessert een vlinder of dikke krekel. DQ overstelpt me met aandacht als ik uit Brussel terug kom. Niet bij me weg te slaan, alles vindt hij fijn en hij loopt me na. Troostend dier dat goeiig toch iedere nacht stiekem achter het haardscherm in de nog hete as gaat liggen ronken, een poot over de stenen rand van de schouw.

Joppie is 23. Hij is doof, zijn gezichtsvermogen gaat achteruit. Mager als een oude van dage maar nu zo afhankelijk van zijn restjes zintuigen, dat hij niet van zijn vaste waarden komt te staan. Het ritme van zijn verzorgers; M&M. Als hij een mens ontwaard dat zit betekent dit 'schoot' en aandacht. De momenten de mens is in de keuken. Tijdens het koken staat hij onafgebroken zichzelf uit te putten tegen de rand van het aanrecht, daar waar de snijplank ligt. Ruiken, dat kan hij nog goed. Maar geconditioneerd en met een obsessie voor eten ziet hij de snijdende elleboog aan voor een belofte.

Toegegeven, wij weigeren hem niets meer. Met stem corrigeren kan niet meer en alleen van dichtbij ziet hij genoeg om te reageren. Alles waar hij om hengelt, houden we hem voor. Wat kruimels chips vond hij altijd al lekker, nu slaan we hem nooit over. Kaas, ham, pate, stukjes rauw vlees, avocado, koekkruimels, boter of fromage blanc, niets ontzeggen we nog deze kanjer. Ook mag hij op tafel zitten, erbij en niet op schoot. Hij loopt een schoot-estafette heel de dag. Best vermoeiend. Opa, hij ziet er nog goed uit, klimt nog in bomen, weet nog de beste rustigste zonnigste slaapplekjes te vinden en kan ontwapenend spinnen.