Het ziet zwart

"C'est affreux" roept de oude mevrouw Ravelac uit, als ik de paar dode vliegen uit de brede vensterbank veeg. Ze legt me uit dat het dit jaar wel heel erg is, met die laatste vliegen van het jaar. En laat zijn ze ook, met dood gaan na de gebruikelijke invasie einde van het jaar. Dit in de hoop de winter te overleven door een donker niet al te koud plekje te vinden. Ze wijdt het aan de extreem natte zomer, met een extreem natte winter die eraan vooraf ging en natuurlijk omdat ze op een boerderij woont.

Soms toeren M&M wat rond. Komen dan langs of in de buurt van het vakantiehuis van vrienden. Kijken dan altijd even of er niets vreemds te ontwaren valt. Of de lauzes nog op het dak liggen, de poort wel goed dicht zit, geen sporen van een inbraak of andere ongeregeldheden. Je laat je huis natuurlijk goed gesloten en netjes achter voor een hele winter en in geval van nood is het fijn als er mensen in de buurt wonen die een oogje in het zeil houden.

Een week of twee terug kwamen we langs hun huis. Alles ligt er netjes bij. Marc is iets eerder op het terras waar een serre de broodoven met het woonhuis verbindt. Gordijnen houden de zon buiten, maar die zijn nauwelijks zichtbaar. De hoge ramen zien zwart, letterlijk. 

Van de vliegen. Vliegenpoep probeert gaatjes in de ruiten te branden. Wat de gordijnen zelf betreft, die verteren waar je bijstaat door de reuring van het meest bestudeerde insect ter wereld.

Ik heb onze vrienden een keer geholpen in de lente met het schoonmaken van het hele huis. Toen was het een flinke bodem op het blik. Bij het aanzien van die krioelende zwarte verticale zee vindt Marc dat ze april 2015 beter een minikraantje kunnen huren. We mailen ze hoe extreem het dit jaar is. Of ze niet toevallig een zakje huisvuil vergeten zijn. Of dat er een dood vogeltje binnen ligt dat gebruikt is als kraamkamer. 

Maar aan het ritueel van het vertrekken voor een half jaar kan het niet liggen. Niets aan de hand, het is 'normaal'.

Ik wil een dag thuis wat werken, samen zijn, beesten knuffelen. We besluiten pomppoenbrood te bakken van een 'kleintje' dat nog geoogst moet worden. Appelmoes van gekregen appeltjes van een vriendin en de laatste pizza uit de vriezer verorberen. Of ik ook wat vliegenstrips mee wil nemen, want de jaarlijkse invasie is opeens begonnen en het werkt, eet, kookt, zit, loopt, staat zo vervelend.

Oké.

Het is nog koud als ik voor 8 uur in de morgen de ezels een wortel geef en maar 3 kipjes ontwaar. (Kipje 4 lag van de week half opengereten op het stalpad alwaar de varkens de strijd met hondje Valonne verloren om dat 'lekkere hapje'. Valonne is een hongerwolf.)
De 4 vliegenstrips zijn niet uit hun kokertje te trekken, ik kocht maar 1 doosje. Door de kou, de lijm is te hard. Ik trek er 2 stuk, heb geen geduld, want het is ongekend, absurd, affreux desnoods.

De vloer lijkt heel vies, overal zwarte rommeltjes. Oh nee, vliegen.

Het plafond met de witte lappen voor het licht lijkt kapot met honderden gaatjes. Oh nee, dat zijn vliegen.

Ik open het tochtgordijn voor de keuken en een wolk van vliegen zwermt om me heen, neemt snel even plaats op lippen, oren, in haar en op ooglid. Gatver!

Ik zeem de ramen regelmatig tijdens vliegentijden. Dat is normaliter juni en oktober. Ik zeemde ze 10 dagen terug voor de tigste keer. Vandaag kan ik er niet doorheen kijken. 

Wie onverhoopt mocht denken dat vliegen vieze dieren zijn heeft het mis. Ze houden wonden schoon, ruimen op, ideaal. Ook dat ze enkel aangetrokken worden door vocht, etensresten en vuil is onjuist. Ook tocht of rook verjaagt ze niet. Dit probeerde Marc allemaal. Alles tegen elkaar open zetten heeft als resultaat dat de vliegen ergens een tukkie doen en zijn handen gevoelloos worden door de kou. Een kruiwagen met rokend blad in de woonkamer heeft ook geen enkel effect, behalve een hoestende 3D-kunstenaar die tijdens zijn boterham er een stuk of wat maar laat zitten. Anders lijd je honger. Tis net Afrika. Ook de stofzuiger zijn ze te snel af. De warmte van het ding maakt ze allerminst slaperig.

We hebben een schoon huis, dat mag gezegd. De jaarlijkse invasie in juni is ons bekend, dat duurt vaak maar een paar weken. Dat ze in oktober hun vege lijfjes proberen te redden door overal naar binnen te vliegen weten wij ook. Gerustgesteld door de zekerheid dat ze doodgaan en je er weer voor een half jaar vanaf bent.

2014 Het is eind november. Werken achter een PC is een drama. Een film kijken op de bank is tergend. De warme hap is per definitie verrijkt met een X-aantal eiwitrijke zwarte puntjes. Het koken ervan een linke bezigheid. Aardappels schillen met de pleisters bij de hand en maar hopen dat er niet een stuk of wat op je lippen en in je neus kruipen, dat aardappelschilmesje is dan nog steeds erg scherp.

We warmen de strips eerst voor op het randje van de schouw. Vol verlangen trekken we de 2 nog intacte strips uit hun kokertje en hangen ze op. Dan aan de slag met het deeg. Voor de bolletjes de vormen in kunnen ziet het er weer zwart van. Weer gatver!

We bedekken het eten met doeken en laten ze rijzen op de radiatoren. Nadat de strips er 2 uur hangen, 120 minuten, zien de strips zwart. Ze zijn vol.(zie foto) Hebben nieuwe strips nodig. Lijkt op dweilen met de kraan open.

Ik verhuis er per ongeluk 2 naar het appartement 'boven'. ('Boven' is stad en dorp op de plateaus, het hoogteverschil tussen ons stulpje en 'boven' meet tussen de 400 en 600 meter.)

De ene is nu een voetvlieg, het heeft geen vleugeltjes meer. De andere pechvlieg is geplet.

Marc kocht vanochtend 4 doosjes vliegenstrips.

Als vliegen ...