Time-out

Het systeemplafonnetje is wel wat anders dan het dikke eikenhouten plafond thuis. De stilte, anders in de bebouwde kom, maar in essentie hetzelfde. De kerkklokken vertellen hoe laat het is en zo heel af en toe een auto door de nauwe straat.  De roestbruine metalen luiken sluiten het miezerige weer in terwijl wat meesjes de broodkruimels in de vensterbank gevonden hebben. Al die Turkse tortels en merels zouden zich thuis niet zo etaleren in een boom. De lijdensweg richting kattenmaag blijft hen bespaard. Het donkerrode slappe blad hangt treurig onderaan de takken van de kersenboom van de achterburen. Ook boven me is er leven, voetstappen en deuren die dicht gaan, stappen in het trappenhuis. De gedeelde voordeur zit nooit op slot en na een paar dagen is zo ongeveer iedereen in het stadje op de hoogte. Ik word gemonitord, sociale controle, er wordt voor me gezorgd.

Vandaar ook dat ik me, voor nu, goed voel bij deze 'time-out' in het appartement dat Nadines moeder huurt voor de zomers. 's Winters staat het leeg, dus kan ik erin.

Even geen zorgen, geen zorgen voor. (Wat ik heel graag doe, dat leidt zo lekker af van goed voor jezelf zorgen.) En uitrusten. In een prikkelarme omgeving met veel ogen in mijn zeil. Dicht bij huis, haard en beestenboel.

Het is hier absoluut geen tafelgesprek; Hoe het echt met iemand gaat. Op zondag aan de dis genodigd worden in het zo statige huis met een net zo statige oude wijze, laat me de lokale etiquette goed in me opnemen. De dagen lijken zich te vormen door aaneen gesnoerde rituelen.
De pendule slaat 1 uur, alles op z'n gemak op de zondagmiddag. Tijdens de maaltijd, na het loom genoten aperitief, een les praktiserend katholicisme en wat directere grapjes over en weer in twee talen. Dat kan als je al een ruime twee jaar huisvriend bent. 

Ook weten ze waar ik zo ongeveer vandaan kom. Oud potentaat (te weten als burgemeester die ruim 20 jaar stevig in zijn zadel zat), oud hoofd van de school, oud chef van de pompiers, monsieur le docteur, echtgenoot van mijn eerste en tot zover enige Franse vriendin, is niet van gisteren. 

Ze gaf -de vriendschap- niet op afgelopen jaren, zal zich in mij herkennen, op exact hetzelfde punt toen zij rond de 40 was. In Portugal, de eerste jaren gelukkig, maar daarna. Het ging ook mis en er zijn onvermijdelijke overeenkomsten. Daar drijft de vriendschap op en haar 26 jaar oudere al bijna blinde echtgenoot heeft zo zijn levenswijsheid die hij me niet spaart. Subtiel maar in nadrukkelijk Frans geeft hij onverbloemd zijn mening over de stand van mijn zaken.

Vanmiddag zeurt het weer nog flink door na een weekend met noodweer. Ik moet naar huis om mijn mobiel op te laden en te proberen het paswoord te wijzigen van ons orange account. Dan heb ik ook internet in het appartement. Ik knuffel DQ die begint te jubelen (op z'n kats) dat ik er ben. Marc werkt in de nattigheid door aan hekken en houtvoorraad en samen eten we zijn macaroni.
We praten, eventjes. Het is nu goed, niet fijn.
Terug in het appartement komt Nadine even buurten. Ik ben er niet helemaal bij, moet slapen, of rusten, of niksen. Ze lijkt vaak niet te luisteren, het drukke springertje dat ze is, maar toch pikt ze alles op en laat me met rust na twee bakken thee.

Time-out