pms

Ik kon maar niet in slaap komen gisterenavond. De nachten zijn weer koud aan het worden, de ochtenden heerlijk trui-fris en de avondmaaltijden genieten we met een jas aan. De zon voelt overdag aan als zo'n heerlijk herfstzonnetje, warm nazomeren, daar kijk ik best naar uit na de hitte die ons zo vaak naar binnen joeg.
Ik kan niet slapen in gesloten ruimtes en ik slaap nog steeds in het Deluxe comfort bed van 30 jaar oud, of ouder, dat onder het raam staat. Ik lig maar te draaien en naar de uiltjes te luisteren tot ik het zat ben en het boek pak waar ik in bezig was. Ja, was, want ik heb het uitgelezen, een oud boek geschreven in 1953 over de oorlog; 'Reqium voor een vijand'. En dat na een lange mooie film over een scherpschutter, een herder uit de Oeral, die meevecht tegen de duitsers. Zelfde thema, zelfde oorlog, zelfde plaatjes in mijn hoofd.
's Ochtends word ik wakker met een verschrikkelijk stijve nek! Dat is een pijnlijk en lastig begin van de dag. Verder slaap ik door mijn wekker heen en roept Marc me wakker, want we hebben elkaar belooft de telefoonpalen voor het hek te 'rooien' en vast te plaatsen.
Nu ben ik al geen held 's ochtends, zeker niet als ik die nacht ervoor niet in kon slapen, wakker gemaakt moet worden, ongesteldheid aan voel komen en een stijve nek heb. Dus alles valt me zwaar, voelt rot, en toch heb ik best zin om te werken aan een beetje veiligheid na die onzinnige diefstal van een antieke verroeste decoratief geplaatste ploeg. Marc ergert zich een bult aan m'n gekluns, terwijl ik de kettijgzaag hanteer alsof het een verlengstuk van me is. (Nu moet ik zeggen dat tuingereedschap hanteren zelden een straf voor me is.) Maar hij kent me langer dan vandaag en schudt meewarig zijn hoofd als ik wat uit mijn handen laat glippen of weer struikel over een takje terwijl een lange braamsliert zich om mijn pols wikkelt.
(Ik heb de eerste paal nog niet op het pad of m'n lief roept me al voor de tweëede, ik heb nog geen 2 emmers water in de gaten gegoten of er moeten er nog 10, zegt ie. Ik heb de cement-spullen nog niet schoon of ik moet gaan koken, ik heb het één nog niet gedaan, of het volgende moet al aangevangen worden.... soms lijkt manlief net een slavendrijver en zuchtend, juist vandaag zuchtend, ga ik van het één in het ander. Het moet gezegd; ik voel me niet onprettig bij het bezig gehouden worden, maar die zere nek!!!)
Ik haal met één hand de oude gaten van de palen leeg, waar het hek ooit stond. Blaadjes, grond -zo hard als steentjes- wortels en al niet meer, die gaten moeten leeg, opgemeten en volgestort met water ter voorbereiding voor de palen. De oude telefoonpalen zijn erg zwaar, maar samen krijgen we ze toch de helling op en bevestigen ze met een ketting aan de trekhaak. Marc gaat grind 'jatten'. Ja heus, het ligt er sinds ze 2 stukjes van het bospad hebben geasfalteerd. Nu waren we daar al boos over, de manier waarop dat ging. En veel respect voor elkaars eigendommen heeft men hier ook niet, die rotte appels dan, dus van dat hoopje grind zullen ze 6 schepjes niet missen, meer hebben we niet nodig.

Marc maakt cement, ik ga even op de bak zitten van de bron. Even tot mezelf komen in de ochtendzon en Castel doet met me mee. Het valt me soms zwaar om vrouw te zijn, lastig is het, iedere maand, al zijn het maar 2 dagen dat ik hier last van heb, het me in de greep heeft en ik m'n maatje ermee in de weg zit. Ik mezelf niet zozeer, ik geef me eraan over en ben lief voor mezelf. Maar toch wil ik dat veel dingen gewoon doorgang moeten hebben, werk en sociale aangelegenheden, wat niet echt eerlijk is naar mijn lijf en leden...
De palen zetten we samen in het gat, ongezaagd kiepen we de met spijkers beslagen palen a 5,70 meter de gaten in. We zetten ze zo goed als kwaad waterpas, timmeren ze vast aan een hekpaaltje en een mispelboompje en stampen, proppen, duwen en smeren het cement tussen paal en de oude cementen gaten. Nu een weekje uit laten harden. We maken tijdens een sapje en een koekje wat schetsjes voor een hek. Die ijzeren hekken vinden we zo lelijk en manlief heeft al veel ervaring met pure houtverbindingen van gevonden stukken kastanje. We kiezen na het schetsen toch voor een zelfgemaakt houten hek, dat wat meer tijd gaat kosten, dan het terugplaatsen van die afgebladderde saaie ijzeren kolossen.
Nu alleen nog een speurtocht door de bossen voor mooie stammetjes en gekromd hout.

Deze middag maak ik het mezelf niet moeilijk. Ik ga 'custom'-werk doen in Photoshop voor een lieve italiaanse klant die me overvoerd met inspiratie, leerstof en opdrachten, SecondLife natuurlijk, waar anders voor. Marc is solidair, die tekent een ontzettend mooi 3D-bed voor een klant die ook nog moet betalen.

Das mooi; want ik moet morgen weer de maandboodschappen gaan halen. Ik hoop maar dat het pms een beetje minder is, dan ziet de wereld er wat lichter uit en beweeg ik me makkelijker door het leven...... voor even.

Van alles

Het zwembad moet wel toegankelijk blijven en aldus maakt Marc een trapje dat haaks op het te smalle oude gemetselde trapje staat. De oude gevonden eiken parket delen komen weer goed van pas. Nu de entree nog, met een deurtje erin en een dakje om het dicht te houden. Aan de andere lange kant van het zwembad, waar nu hout ligt, komen golfplaten te liggen. Goedkoop en niet zichtbaar, alleen moeten we het hout of verplaatsen of opstoken. Maar alles op zijn tijd.

Nadat ik P heb geholpen zijn huis aan kant te maken voor het weer een maandje vertoeven in Nederland, oogst ik zijn lavendel. Het is iets meer als vorig jaar, maar van lavendel knippen word ik hebberig door de rustgevende geur en het vooruitzicht om daar leuke geurzakjes van te maken, of geurkikkertjes waarvan ik het patroontje vond onderin mijn naaidoosje. Om het te drogen heb ik maar een laken uitgespreid op één van de bedden boven. Is gelijk de wat muffe geur daar weg. Ik laat het liggen tot ik daar klaar ben met verven. Tegen die tijd is het niet meer zo warm en slaap ik in een opgeknapte kamer, ik kijk daar erg naar uit, maar eerst moet ik daar nog veel werk verzetten. Om zin te maken ben ik dus maar met de deur begonnen, ook verven, en die muren gaat makkelijker als zo'n deur.

Manlief wil er vandaag even tussenuit. Het 'rondje Bèz-Bédène' doen. Het ligt 'op' het plateau La Viadène en te verstopt om er zo spontaan naar toe te rijden. De priorij en een paar huizen staan op een hoge smalle bergkam die zo is uitgesleten door een riviertje die weer een stuwmeer voedt. Als daar 's winters 10 mensen wonen zou het me verrassen. Zomers is Bèz-Bédène een trekpleister, een beschermde gemeente, samen met nog 2 plaatsjes, die bol staan van de activiteiten. Achter de priorij ligt de begraafplaats als laatste teken van menselijk leven. De weg loopt wel door, steil naar beneden om daar via een brug over de rivier zijn weg te vervolgen het niemandsland in. In de 11e eeuw is de priorij gestart door ene St. Gausbert en het kerkje is nog steeds indrukwekkend. Het is fris, er staat een lekker windje en zodra we uit de auto stappen kopen we eerst een ijsje bij de enige gelegenheid die daar is. 's Winters is het ook hier uitgestorven stil. Er staan nog Dolmen, maar daarvoor moet je voorbij de graven en de hoge stenen muur die hen aan het zicht onttrekt. Dan via een rotsig onduidelijk paadje je weg zoeken naar de punt van de kam, om daar op gevoel verder naar beneden te klauteren. Vrij diep, dicht bij het riviertje kom je grote stenen tegen, enorme boulders die horizontaal op verticale stenen balanceren. Het is dat er een rotstekeningetje bijstaat dat het dolmen zijn, anders zou je toch denken aan een gewoon natuurlijk fenomeen. Nu staat er overal geschreven dat Dolmen vooral hebben gediend als ceremoniële plekken voor druïden en andere paganisten. Vandaag gaan we niet naar beneden, maar willen we het rondje bovenlangs lopen. Over de historische brug, die idyllisch begroeit is met hedera en waar het water nog helder en rijkelijk onderdoor stroomt, met aan één kant een dicht begroeide ruïne en een ruime schapenweide erachter. Met de ochtendzon op deze brug is het een lust voor het oog, en nog steeds wil ik eens heel vroeg eruit om dit schouwspel vast te leggen.

De route start gelijk na de brug, een verschrikkelijk steile klim die per definitie een aanslag doet op zere knieëen en versleten heupen. het blijft maar stijgen. Het pad is gemaakt van toevallig daar liggende stenen en rotsblokken, omgevallen bomen en boomwortels van de beuken die daar hoog naar de hemel staren en sterk staan verankerd. Hier en daar heeft de mens het pad 'verbeterd' door wat trapjes aan te brengen van stukjes vangrail, boomstammetjes en pennen die deze stukken vasthouden. Ook touwen zijn er tussen bomen gespannen om je aan vast te houden. Naast de touwen valt de bodem weg en we horen steeds steentjes naar beneden rollen. Als het regent glijdt je hier meer dan dat je lopen kunt en nu het zo droog is, is het oppassen geblazen dat je niet naar beneden rolt door het losse gruis. Stoffige benen en schoenen in de kleur van de bosbodem hebben we snel en Castel is niet te houden. Die komt met een soort grote logge opengevreten rollade de helling af. Het is echt een rollade, maar nog zwaar en niet één van de slager. We vragen ons af wat het ding hier doet. Het enige dat ik kan verzinnen is een lekker -met gif gevuld- hapje voor vossen en marters, die de vijanden zijn en blijven van de boeren/kippen-eigenaren. Dus weten we Castel zover te krijgen dat ze het afstaat en rol ik het ding de helling af en leidt Marc de hond af door een stok de andere kant op te gooien. Het is een hele heftige zware maar ontzettend leuke wandeling. Over de 6 kilometer doe je wel 2 uur, maar wat wil je als er nog geen meter vlak terrein in de wandeling zit.

Bijna thuis, op het bospad, rijden we langs het bankje. Marc trapt op de rem en kijkt me aan met de vraag "waar is de ploeg?". Naast het bankje voor de wandelaars hebben we vorig jaar een oude verroeste half verbogen ploeg neergezet, ter decoratie. We stappen uit, kijken rond, kijken in de raveintjes, maar geen ploeg. Gestolen; absurd!!!!!!

Een beetje beduusd door zoiets stoms, zoiets banaals dat iemand de moeite nam met een flinke wagen met aanhanger op dit plekje een ploeg te komen halen. Er stond geen bordje op 'neem maar mee' en het bankje heeft meer waarde dan dat stuk schroot.

Dus we komen even bij thuis en gaan gelijk het bankje halen, dat we neerzetten op het stalpad in een wijde bocht. Dan maar geen rustpunt voor de wandelaars.

Ik kan er niet bij met mijn verstand.....

We zijn een uurtje aan het bewateren met 3 gieters, de hele moestuin, of althans, wat er nog kans van slagen heeft; wat prei, salie, 1 pompoen-plantje, boontjes, kool??? en de meloen van inmiddels wel 7 centimeter. We blijven positief en geloven in de liefde die er in de aarde is gestopt. Een vaas met zonnebloemen bevestigd me binnen dat er buiten veel moois te vinden is.

Deze dag is weer van alles en nog wat.

Zomaar een dag

Deze dag was als alle anderen. Beetje rommelen. Ik ben eindelijk aan de middendeur begonnen. De deur naar het middenhuis die manman vorig jaar helemaal uit oud hout na heeft gemaakt, volgens oud recept. Een dubbele houten deur met ijzeren nageltjes erin en een kattenluik, opgehangen aan nieuwe zware ijzeren scharnieren. Maar het opspattende water dat de in de verf trekt omdat we er geen regengoot hebben, laat de drie lagen verf afbladderen. De onderdeur moet dus netjes bijgewerkt worden. Marc werkt natuurlijk verder aan de overkapping. Een trapje naar beneden en een deurpost. Ik denk mee en Cros en Castel kijken steeds nieuwsgierig toe.
We eten lekker tussen de middag. We rommelen als vanouds en 's avonds ga ik een uurtje zitten dromen op het stenen bankje naast de buxusstruik.
Marc komt er later bijzitten.
Het enige dat merkbaar is, is dat we de dag van 4 jaar geleden terughalen. onze trouwdag, die zonder zenuwen in de stromende regen prachtig verliep!
Het was een mooie dag vandaag met fijn (werk)weer en niets waar we ons zorgen om maakten.
MM, zo wil ik het ieder jaar wel.

Waterwolf

Met dit weer hoef ik maar één stap richting het stalpad te zetten en Castel is me al vooruit richting de rivier.

Waar ze al lang in zwemt als ik flink bezweet beneden kom en me toepiept dat ik takken moet gaan zoeken voor haar om ze uit het water te vissen. Vaak zijn de gegooide takken te min. Dan komt ze aangezwoegt met een boomstam, om die grommend, happend, krabbend en spugend klein te krijgen. Vandaag blijf ik extra lang beneden. Naast waar ze bezig is haar boomstam te vermorzelen als een wolf die honger heeft, ligt een niet zo lang aangespoelde vis van een centimeter of 40. Met een tak draai ik het kadaver om en zie; zongegaarde vis, je zou er zo je tanden in zetten mits al die torretjes en kevers er niet in en uit liepen en ik flink verkouden was geweest. Ik stond uit de wind, maar voor mijn plezier het dier voorbij lopen om aan de andere kant van de rotsen een kijkje te nemen doe ik liever niet. Een filmpje met een luchtje.....

Extreem weer

Het blijft ons verrassen, wij die gewend zijn aan een zeeklimaat, waarbij het weer toch vaak een beetje in gemiddelden blijft hangen met hier en daar een uitschieter en de seizoenen rustig in elkaar overlopen.
Maar hier!!! ......
De kou van een dag of wat geleden, ongeveer 24 uur met lange broeken en een jas aan, sloeg over in benauwende warmte, een muur waar je tegenop loopt als je naar buiten gaat, een hitte die je traag maakt en bij alles dat je doet en denkt het zweet doet uitbreken.
Vanochtend begon het te waaien, de wind die boven in Lo Mur nog lekker was, voelt bij ons aan als een woestijnwind. Ik had me bij zulke winden niets voor kunnen stellen, per vandaag kan ik dat wel. Alsof er een windmachine achterin een sauna is gezet en de deur open staat. Onvoorstelbaar.
Net als een week -15 en een dag na die week in je shirt tussen de middag buiten kunnen eten. Of de stortbuien met onweer als begeleider die je doen schudden en het huis laat beven, met een 10 minuutjes na de opklaring de turkse stoombad-nevelen om je heen.
's Ochtends met heel veel lagen aan buiten gaan werken om jezelf een beetje warm te maken en dan 's middags in je hempje lopen terwijl het zweet in straaltjes over je rug en achter je oren loopt. 's Nachts een flink pak sneeuw en voor je je slee uit het vet gehaald hebt kun je alleen nog maar glijden op de kale rotsen en de korrelige paden.
Landklimaat, dat verrast ons nog altijd en we hebben nog lang niet alle uitingsvormen van het bergweer meegemaakt. Heerlijk, dat dat ons nog steeds kan verrassen.

strip

We moeten beiden lachen om dit stripje in de krant van vandaag....

Het bezoekje aan de markt is deze week iets relaxter omdat ik er om 9 uur al ben en een parkeerplekje bij de supermarkt kan vinden. Eerst die enveloppe laten frankeren met priorité bij het postkantoor. Die tref ik nog gesloten aan, ik zal nog een half uur moeten wachten. Bij het weglopen richting de super kom ik langs de postsorteerruimte waar onze postbode me ziet, naar buiten komt stappen met zijn pittige insteek en me begroet bij naam en vraagt wat ik nodig heb van de franse posterijen. Ik wijs naar de nog gesloten deur en mijn brief. Hij heeft hem al in zijn handen voor ik er ergin heb, loopt naar binnen, komt weer naar buiten en haalt een tarievenboek uit zijn auto. Probeert de kleine lettertjes te lezen en bedenkt dat hij zijn leesbril nodig heeft. Loopt weer naar binnen, legt de grote zware brief op de weegschaal, gaat zijn brilletje halen en heeft er al bijna 82 cent op geplakt als hij zich corrigeert naar 68 centen. Wat een voorrecht de postbode te kennen!! Heerlijk gegeven om nog als mens gezien te worden.
Ook de vrouw die zulke prachtige handtassen met de hand maakt staat er weer en ik wil graag weten of ze een winkeltje heeft om het eens buiten het hoogseizoen te bezoeken. Maar nee, dat heeft ze niet. Ze is een ZZP-er (auto-enterpreneure) en staat zo op alle markten die er zijn in de regio. Of ik haar nummer wil hebben zodat ik altijd kan bellen als ik wil komen kijken bij haar prachtige zelfgemaakte spullen? Ook weer geregeld en een fijn informatief praatje rijker ga ik koffie drinken in de extreme drukte op het kleine terras. De patron heeft het er maar druk mee.
Ik koop een forel van 650! gram die ik thuis schoonmaak, vul met een chalotje, citroen en selderij en in de boter zachtjes gaar bak. Smullen, wat is die vis vers toch ontzettend lekker.
Met de nieuwe nietjes maak ik m'n lief blij die weer verder kan met de overkapping. Het is weer stralend blauw en een, niet warme maar, hete wind maakt het UV-zeil zacht waardoor hij het goed strak spannen kan. castel mag weer heel even op haar straf-plaatsje van 1 vierkante meter. Elke keer dat ze voor het huis poept leggen we de drollen op diezelfde meter, waar ze dan even moet blijven met de instructie 'kaka lá'. Misschien dat ze het een keer gaat snappen, we zijn er wel heel consequent in, maar ze blijft te belazerd om even die paar meter de oprit op te lopen of het stalpad te verkennen, wat ook dicht bij huis is, maar niet zo hinderlijk als tussen goot, chateau en woonhuis.

Kabbelen

En zo kabbelt het leven aan ons voorbij. We sleuren ons letterlijk door de hitte heen, bakken brood en gieteren de moestuin. Na het bakken zei ik tegen Marc dat het zou gaan regenen. En jawel hoor, gisteren was het zover. Op de vroege ochtend begon het eerst wat te spetteren om daarna een flinke bui prijs te geven. Niet dat het water in de grond terecht kon komen, maar het friste even flink op.

In die flinke bui, zonder onweer, ga ik de oude thyleenslang vrijsnoeien met een flink verroeste heggenschaar. Of ik zo nat werd door de regen of het zweet weet ik niet. Maar op een schuine braamhelling zo'n apparaat bedienen kost heel wat kracht en ik wilde de schaar niet nog botter laten worden door stenen door te knippen, in het natte zand te happen of de oude thyleenslang een knipje te geven. (Of mijn benen, dat geeft hele vreemde onderhuidse wonden die je na jaren nog ziet.) Maar één enkel uurtje regen zet geen zoden aan de dijk. Zodra het opknapt ligt de slang vrij voor de nieuwe grotere en ga ik de heggenschaar maar eens onder handen nemen. Na een uurtje is het ding weer schoon, droog en gesmeerd, puntjes bijgeschaafd en netjes stofvrij en droog opgeborgen. Mijn oog viel op de barbie-zaag; mijn kleine Echo kettingzaagje van maar 2,8 kilo. Die heeft m'n lief erg veel gebruikt met de overkapping en door het aangekoekte zaagsel zie je nauwelijks zaag meer. Dus ook die krijgt een grote beurt, kan zo de occasion-verkoop weer in.

Marc maakt ook gebruik van de koelte en de frisse wind en werkt verder aan de kap. Dat gaat er echt heel prof. uitzien. Zo knap om van wat bomen uit het bos en oud UV-zeil zoiets als dit te maken.

Verder leggen we samen de nieuwe waterleiding naar de moestuin. Vijftig meter slang prutsen we aan elkaar, ik hak een geul en maak het vlak tegen de muur aan. Marc bevestigd de slang een terras lager aan de muur voor een beter verloop. Eindelijk meer aanvoer van water. Nu alle geulen nog een keer vervangen door oude dakgoten. De gesplitste bamboe gaat op den duur rotten of scheurt door de droogte. Komende droge tijden dus nog met gietertjes heen en weer, maar al met al zien we hier en daar wel iets van groente verschijnen.

Het brood is erg goed gelukt. We hielden ons hart nog even vast door het wegkauwen van de enige 2 nauwelijks grezen mislukkelingen. Maar op de derde dag na het bakken is er een heus brood met gaten op tafel verschenen met knapperige sojabits er bovenop. Echte luchtige broodgaatjes, waar een kleine bakker in zou kunnen en de smaak van het brood is weer ouderwets lekker. Beleg is nauwelijks nodig en we knappen op van zo'n maaltijd.

Het is haast sleur te noemen, ons leven op het franse platteland, het kabbelt, gaat rustig zijn gangetje met dezelfde zorgen en dezelfde vreugd als waar dan ook. Kat op schoot en in de boom, blije hond die je lief aankijkt als je buiten komt, muisje in de keuken (Inmiddels gesneuveld onder het stangetje van een muizenval en in het bos op natuurlijke wijze ter aarde gesteld) en een zonnetje dat (te) soms plaats moet maken voor een wolk(breukje).

Van God in Frankrijk hebben we nog weinig gezien, wij als mensen in Frankrijk vinden het wel beter zo.

Droogte-effect

Ach goshie, tomaatjes

Verlept
Veel zon, weinig bloem
Roel's BoterBoontjes.....
PompoenPlant
Kool?
Broccoli, echt waar!

Ondanks het heen en weer lopen met gieters tot de teilen en bakken leeg zijn....

brood

Het lijkt de gelijkenis van de vissen en het brood wel; een speciekuip met poolish (voordeeg) waar je steeds wat kilo's van op tafel giet en na een kwartiertje kneden is de hoeveelheid poolish weer aangevuld. De gistpap is natuurlijk aan de gang gezet door het mixen en toevoegen van meel. Het in beweging zetten van het gistproces gaat vliegensvlug in de warme woonkamer. De geur van de heerlijkste meelmixen met zaden en pitten nestelen zich in onze neus. Wat ons de eetlust beneemd, de geur is als een uitgebreide verse broodmaaltijd die goed verzadigd. Ik heb net het boek 'Chocolat' uit, die met succes verfilmd is. Ik denk aan haar beschrijving van de oude bakkerstafel die ze aantreft in de bakkerij die ze huurt om haar chocolaterie in te starten. De onze gaat er ook zo uit zien, ziet er al zo uit. Dit keer geen onpraktisch zeiltje vastgeplakt met tape, maar een met soda schoongeboende tafel, wel zo gemakkelijk. Vies wordt het hier toch wel vandaag.

Net op de helft van het deeg, zijn alle bakplaten al vol.... Dat worden er meer als 50 vandaag.

Kletskoppen en cakes liggen ook in het verschiet.

Tussen de middag gaan de eerste bakplaten de oven in. Ze zijn dit keer verschrikkelijk mooi gerezen. marc maakt gasten-broden die twee keer zo groot zijn als de twee-persoonsbroodjes die ik normaliter kneed. Zodra deze eerste 42! broden in de oven liggen, kneden we de tweëede helft af, versieren deze en ik ruim vast wat op. Maak de tafel een beetje schoon, want de cakes en kletskoppen mogen ook nog. marc snijdt een oud baquette in twee en belegt ze met kaas, ham, gezouten boter en wat olijfolie, deze gaan mee de oven in tijdens de laatste 10 minuutjes van de eerste bakronde.

De verzengende hitte buiten maakt deze bakdag tot een succes, voor ons en de dieren is het zwaar en wij benijden hen voor hun vacht. De broden bakken al wat voor in de rijstent boven de oven.

Ook door de hitte bevangen; Shadow.

Castel begint het waken langzamerhand te begrijpen. Ze blaft net zo lang tot één van ons boven is en rent dan enthousiast voor me uit naar de oprit, waar ik niemand zie, maar toch volgt er een uitgebreide beloning met koekje.

18:34

De kletskoppen zijn weer mislukt. Die moeten we toch gaan oefenen in de combimagnetron waarin we wel een constante temperatuur hebben en in kleine hoeveelheden. Het recept dat we gebruiken komt uit een school - kookboek van de Amsterdamse huishoudschool, gedrukt in 1910. In die tijd wordt er enkel uitleg gegeven over het verschil in koken met een fornuis, een gastoestel of op petroleum en de verschillen. De bakinstructies voor kletskoppen luiden;'in een warmen oven bakken.' Niet hoe warm of hoe lang. Als de kletskoppen niet uitlopen/uitvloeien moet je er met een mes een tik op geven. Zouden ze dan 'klets' zeggen??? De onze zijn zwart en nog steeds dik, niet uitgelopen? Misschien is de samenstelling van roomboter na een hele eeuw wat anders of de suiker meer geraffineerd? We weten het niet, volgende keer beter.Zie je het voor je; Marc heeft het altijd over kletskoppen. bezweet, stoffig en al aardig zwart van het werken bij de oven gaat hij aan de slag met het rollen en kneden van 111 bolletjes kletskoek.... We sjouwen de platen naar beneden, de zoveelste afdaling en klim. Hij gaat drie keer terug om te kijken, stookt de oven nog bij halverwege terwijl de kletskoppenbolletjes even uit de oven mogen, daarna weer erin, om er dan achter te komen dat ze na nog geen 10 minuten zwart en echt oneetbaar zijn. De koekblikken komen na een tochtje naar beneden weer leeg naar boven....

Nu staan de cakes erin. Ik was vergeten dat ik de wegwerp bakblikken na 5 keer gebruikt te hebben, maar eens weg had gegooit. Dus beleg ik zo'n enorm blik met bakpapier en schep met een grote soeplepel die vorm maar vol en wat andere blikken die het de vorige keren ook prima deden. Nu is het ruim een uur wachten en de spanning stijgt al. Dertig eieren, twee kilo boter, twee kilo suiker en twee kilo meel armer mag toch wel wat eetbaars opleveren.

De vriezer heeft het erg zwaar. Het grote spierwitte gevaarte staat wel op standje snelvriezen, maar hij heeft het zwaar. Eerst de hitte van buiten aan te moeten kunnen, wordt hij nu ook nog volgeladen met lauw brood en gaat natuurlijk een aantal keren open. De chaos in huis is beperkt en schoonmaken doe ik morgen.

De meters die we gemaakt hebben, van boven naar beneden zijn uitputtend zwaar en niet alleen omdat het zo warm is.

De dag is na de cakes nog niet ten einde; was afhalen, afwassen (dat wel!) en de hele moestuin bewateren. Nu eerst even een uurtje zitten, uitzweten, mails beantwoorden en een beetje bijkomen van de dag.




Nu is het tijd om onszelf te douchen, grondig, heel grondig. M'n lief ziet zwart, overal. Vegen van de oven, stof op zijn voeten waar je de afdruk van zijn sandalen ziet, plakkerig en al dat geloop op dat smalle steile paadje zorgt voor een laagje huidbedekking. Alles kriebelt en steeds vegen we denkbeeldige beestjes van onze huid. Het is ons weer gelukt; 62 prachtige broden met een voedingswaarde waar je u tegen zegt, cakes voor tussendoor en weer nader tot elkaar. Een mooie dag die ons zoveel positiefs gaf en alle zorgen even naar de achtergrond drukte. Nu is het de kunst, mijn kunst, om dit eens vast te houden. Deze emoties lekker lang uit te smeren, om het nu te leven en te zien hoe gezegend rijk ons leven hier is!

Omhuld met watten

Iedere dag start met een zwaar bewolkte hemel. En iedere dag hopen we op regen.
De aarde is gort droog, het stof op het bospad prikt in je ogen. Op de hellingen, de paden, glijdt je uit op de droge korreltjes grond, de steentjes komen los en als het gaat gieten, spoelen de paden uit tot diepe geulen. Geen hand voor ogen als je achter een auto op het bospad rijdt en de cross-motoren zie je van verre aankomen door de stofwolken die tussen de bomen blijven hangen door gebrek aan wind. 's Middags klaart het op en wordt alles trager. De vogels zeggen niets en spelden kun je nu ook buiten horen vallen. Een krekel hier en daar, maar verder zie je alleen wat vlinders dartelen en krijg je in no time een droge stofmond.
Met de moed der wanhoop geven we 's avonds wat nog groene groenteplanten water tot de teilen leeg zijn en kijken we liever verlangend naar de lucht, dan naar de verlepte kool of de treurig hangende paprika-plantjes zonder paprika's. (Ik heb 1 paprika gezien van wel een centimeter groot.)
Marc scheldt op de zon, die ongenadig terug schijnt. Ik blijf het liefst binnen, maar och, ik groei dicht! Ik help Marc wel met de overkapping. De balk is er strak op geplaatst, heeeel knap met gevonden bomen uit het bos. Het zwembad zelf is een chaos, lagen zaagsel, de oude overkappingspogingen in stukken, verdwaalde uitgehongerde egelbeestjes, een dikke pad met hetzelfde probleem, stukken hout -met spijkers- spijkers en kromme spijkers. Balken en timmerhout dat droog moet blijven en doodleuk de dozen met rommelmarkt spullen. Maar goed voor die rommel dat er geen spat uit de hemel valt.
Ik ga eens extra vroeg naar de markt om het 'over de koppen lopen' te vermijden. Ik flirt wat met de patron van de bistro, waar Marc dan weer om moet lachen. Ik drink er een koffie van-de-zaak en ik lach met de stamgasten. Het blijft leuk, de onderonsjes in een overlopen stadje, het groeiende contact met de mensen hier. Ik trap op de rem en zet de auto met draaiende moter aan de kant om J te begroeten die aan het wandelen is, voor wat extra lichaamsbeweging. Mooie vrouw is dat toch, kunstzinnig, ontwikkeld, ontzettend lief en altijd op en top verzorgd. (lees; flinke laag make-up, weer of geen weer) Maar het bewegen door de ruimte, het de lucht langs je gezicht voelen strijken, het zweten, de moeite die alles kost.
We bewegen ons door watten, de atmosfeer is gemaakt door onzichtbare wattenbollen, katoen, of misschien zelfs van wol, zo isolerend. Wat je niet kent, herken je niet. Kun je niet zien. Wij zien even niet waar de atmosfeer van gemaakt is en alles kost moeite of volgezweette kleding. Lang leve de Herfst!!
Tijdens het watergeven van de pompoenen, met hun blaadjes van net 5 centimeter en geen pompoenen, zie ik een geschrokken addertje wegschieten. Ik ging er natuurlijk weer bijna! op staan. Ik draai me om en kijk treurig naar de slappe zonnenbloemen die Marianne inzaaide. (Waar ik vannacht trouwens een heel lange en vreemde droom over had, een hele heldere, die ik zelfs nu nog uitschrijven kan.) Onderop hebben deze leuke fleurige hoge bloemen niet eens blad meer. De blaadjes die ze wel hebben zijn vergeeld, verdord en hangen slapjes stil aan de stelen. Hier en daar zie ik een zonnenbloempje; klein zijn ze, wel fleurig. Dat bloeit gewoon door, de bekroning op hun seizoen, waar ze het allemaal voor doen. Prachtige kleuren zitten er tussen, ze heten niet voor niets herfst-zonnenbloemen. (Tournesol = zonnenbloem in het frans, is het geen prachtig woord. Draaien met de zon, dat doen ze dan ook iedere dag getrouw)
Mijn oog valt op de grond eronder, geen blad dat mijn blik vertroebeld. En daar, achterop dit super kleine veldje zie ik een 30 centimeter boven de grond een bloempje staan, toch echt een zonnenbloempje, heel klein. Ik pluk hem.... haar. Het bloempke gaat in een klein vaasje tussen onze pc's, het beurt ons op, het is een lief vriendelijk bloemetje dat onze blik steeds trekt voor we naar elkaar kijken vanachter onze beeldschermen. Een blije troost en geen schrale, dat is het landschap al. De populieren vallen al uit en zeker 's middags is er geen plant of boom die er nog fris bijstaat.
Zo slijten we de dagen, hopen voor regen, kijken biddend omhoog en vervloeken af en toe de zon, terwijl die alles juist de groeikracht geeft, de bloemen en ons eten....
Tijdens de picknick zie ik hele kleine beestjes kruipen. Die mogen ook wel eens gezien worden.
RARA wat is dit????
Morgen moeten we alles weer gereed maken voor de broodbakdag op zondag. Boter ontdooien voor de cakes, Poolish maken, het pad naar de broodoven schoonmaaien, bramen wegknippen en de brembossen aan de goede kant. De oven moet schoongeveegd, bakblikken nagekeken... Het is hoog tijd, de vriezer telt er nog maar 2.
Als de watten toch nog even willen blijven tot zondag eind van de middag...

ps
Castel is op dieet, dat wil zeggen; minder eten en meer bewegen. We gaan graag met haar naar de rivier/het meer. Het moet gezegd, vanaf het moment dat we haar hebben leren zwemmen vorig jaar wordt ze een echte waterrat. Ik heb nog nooit, maar dan ook nog nooit een hond gezien die zo hard kan zwemmen. Haar bovenlichaam komt zelfs wat uit het water als ze op dreef is. Ze duikt er zelf in en gaat op eigen initiatief takken en stronken halen. Al liggen die aan de overkant van een vol snelstromend meer! De halve bomen die ze, bijna achteruit zwemmend, uit het water weet te krijgen zijn echt groot en ze valt er op aan alsof het haar ergste vijanden zijn. (Die ze niet heeft en nooit zal krijgen) Ze is echt geweldig als ze dit doet en temeer een reden vaak met haar naar het water te gaan. Kon ze maar vissen..... nu er weer een blinkertje vastzit in de stenenbodem.

on-weer

Wat een dag.... Wakker worden met hoofdpijn en weer last van m'n darmen. Marc die op de nok bezig is om die te draaien en hem precies pas in de groeven op de spanten te laten vallen en ziet dat de hele nokbalk eraf rolt... naar de verkeerde kant waar je niet kunt lopen. Ik skype m'n moeder voor het eerst, het geluid gaat de mist in, dus terwijl we bellen kunnen we elkaar nu ook zien. Helaas geen babbeltje, maar slecht nieuws, allemaal lappenmand daar. Ziekenhuis in en ziekenhuis uit, ik maak me dan zorgen. Namelijk alle dames in onze familie hebben te kampen met de darmen en het is nog een familie-kwaal ook waar je niet blij van kan worden.
Ik ontdek in het 'muizen-keukenkastje' dat Marc vorige week dichtsmeerde met cement weer een nieuw muizengaatje. Meneer of mevrouw muis had net naast de cementplak weer een opening geknaagd. De tegelvloer loopt vermoedelijk door en het diertje zit vast in en onder die kast. Nu had het wat blikwikkels aangevreten en een pak soep, dat is gaan lekken en gaf de kast een kippensoep-aroma. Inclusief alle andere etenswaren die daar in staan tot op de crusli toe. Waarom die muis niet de zak crusli openvrat weet ik niet, ik had het als muis wel geweten.
Samen rommelen we de balk weer op de nok en blijkt dat de uitsparingen die Marc zo zorgvuldig had gemeten en uitgezaagd, niet meer passen en het geheel vele centimeters wijkt. Dus de balk moet weer gedraait en hij mag weer gevaarlijk aan de slag met barbie-kettingzaag.... Maar wijselijk laat hij het eerst bezinken hoe dit zo fout kon gaan en slaapt er een nachtje over.
Het heeft al een tijd niet langdurig geregend, de heftige buien zijn wel even fijn, maar het regenwater spoelt zo de hellingen af zonder bij de wortels van de planten te komen. Het is dan ook steeds bewolkt geweest en als de zon even schijnt is het gelijk weer zo warm. Vandaag verwachten we onweer, maar het weer is wel on, maar geen uitbarsting of verfrissend regentje.
Castel zien we groeien, in de breedte dan wel te verstaan. Ze krijgt teveel te eten en te weinig beweging. Dus willen we er even tussenuit eind van de middag, pakken we een picknick in en gaan met hondlief in de bak erop uit.
Na 5 meter gereden te hebben horen we een gigantisch geknars en gepiep. Bij het rechter voorwiel is er iets niet in de haak. Nou dat weer!
We kruipen onder de auto, kijken ernaar en zien niets, dus die picknick moet even wachten tot we bij de garage zijn geweest. Er blijkt een steentje tussen de remschijven te zitten en met een beitel peutert Yves hem als een tandarts eruit. Toch nog picknicken dus en m'n lief rijdt ons naar een schitterende helling. Kilometers aan bospaden, ongemaaid met bramen links en rechts, bronnetjes, watervalletjes, stilte. Castel mag haar luie zweet eruit rennen. Dat vindt ze heerlijk, dus wat wij in 30 minuten rijden met 10 tot 30 kilometer per uur, legt zij af te poot. Met het schuim op haar bek en dichtzakkende ogen komt ze bij ons uithijgen en legt haar snoepje even opzij voor later. De hond is en blijft een lieve blije hond. Ze is veranderd en geeft ons weinig reden een ander thuis voor haar te zoeken. De sterilisatie komt steeds dichterbij. Zeker ook omdat we de dierenarts ontmoet hebben tijdens het dorpsetentje afgelopen zondag.
Tot het donker wordt eten we, drinken we koffie en rijden over weer zoveel prachtige paden naar huis.
We willen nog wel even wat werken, dus gaan de pc's aan.... Maar de mijne doet niets. Althans niets, wil niet opstarten en blijft hangen. Het schiet Marc in het verkeerde keelgat. Ik sta er machteloos bij, ik weet niet met pc-problemen om te gaan en haal mijn schouders op, om de administartie van 5 maanden maar weer eens uit te zoeken. Pas als Marc al naar bed is, heeft mijn pc zijn controles en reparaties uitgevoerd dankzij het pc-vernuft van Marc. Wat een technische held is het toch!!!
Al met al een vrij heftige dag waarin ik weinig heb kunnen doen.
Heel goed dat we er even tussenuit zijn geweest. Toch kan ik de zorgen niet zomaar naast me neer leggen. Vrienden die langdurig ziek zijn en daardoor ook andere problemen krijgen met werk en relaties. In onze eigen familie lijkt een soort noodlot toe te slaan, onze zorgen hier natuurlijk en met het huis in Nederland. En niets wat je kunt doen.
Ik blijf het een mooie eenvoudige spreuk vinden die ik van een oud-collega kreeg; "Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht" Dank je lieve Wout!

Dromen

Ik verslaap me en net als dat ik te vroeg uit mijn bed moet, is het me verslapen ook niet echt goed voor mijn humeur. Om wakker te worden op een softe manier kruip ik maar achter de pc voor het werk in de virtuele werelden. Het geeft me deze ochtend alleszins voldoening of plezier. Het koken gebeurd ook nog in een lang shirt dat ik vaak gebruik als nachthemd. Ik voel me tegen de middag dus nog steeds wat vies en slaperig. De maaltijd schudt me wakker en ik realiseer me dat ik ook vandaag de zorgen niet zo goed de baas kan. Marc probeert van alles, het enige dat binnen komt is het werkritme dat hij me voorsteld. Met dat als enige houvast ga ik eerst eens lekker douchen, die vrijheid lijkt geweldig, maar soms zou ik een 9 to 5 leven ambieren om dit gevoel te kunnen voorkomen.
Als ik me zo voel, doe ik de badkamerdeur altijd op slot en komt Marc dus altijd op zijn lieve manier zeuren en aan de deur trekken net zo lang tot ik hem open om mij op te beuren en mijn gevoel te doorbreken, de schat! Ik krijg de kans niet me af te drogen en krijg een opkik-kroel waar je u tegen zegt. Ik mopper wel vaak op hem, hij op mij, maar op die cruciale momenten zijn we er voor elkaar, luisteren we naar elkaar, geven we elkaar op de kop en kroelen we net zo lang tot we weer verder kunnen. Met onszelf en met ons maatje. Ik realiseer me op die momenten dat een relatie goud kan zijn, hetgeen waar je toch ook gedeeltelijk voor leeft. -Ook al zegt men dat dat niet verstandig is.-
Na deze opkikker hang ik de was op, was ik af en pak spullen voor een middag aan de rivier. Ik wil, ik moet, ik heb behoefte aan een vluchtmoment, weg van het werk, weg van de zorgen, even vluchten, de zon in die weer eens schijnt. Een stro-matje, een boek, wat drinken en een nederlandse krant van vorige week, een pak koekjes, een handdoek en verder niets... lekker niets. Aan het water laat ik de stilte haar werk doen. Ik struin wat door het ijskoude water. Het meer boven op de berg aan de overkant is weer gevuld, het onderhoud gedaan en het water wordt weer dagelijks gevoed door het meer erboven. Zo koud dat het ook mij de lust tot een duik ontneemt. Wel laat ik mijn lichaam erdoor verkoelen. Een flinke daas heeft het gelijk op me voorzien als ik zwetend mijn kleren uittrek, maar ik laat het insect me naderen om het dan met een handklap dood te slaan, het is hij of ik..... De stilte daar zo beneden, is oorverdovend, geen vogels die zingen op de hete uren van de dag. Enkel de vliegen en libelles die langszweven, de vlinders zijn altijd daar, geruisloos, blauwtjes en koolwitjes, zo stil dartelend rond het kattenkruid.
Het valt me op hoe alles geurt, de altijd muterende munt, het paraplugras dat bloeit, het water zelf en de aarde die geurt als modder en nu een zanderig laagje heeft door de harde wind en plukjes drijvend zand op het stille wateroppervlak, met schaduwen op de bodem vlakbij de oevers. Ik lees de krant, een Trouw die ik graag koop als ik in Nederland ben en waar ik tot op heden niet eens aan toe kwam. Geen belangwekkend nieuws; Wilders die in New york zijn verhaal wil doen en hoopt aanhangers te vinden, 4 koffers... gevuld met waar zovele mensen van gruwen, de toegankelijkheid van Den Haag centrum en de Weekendgids met kunst en achtergronden... Ik pak mijn boek er maar eens bij 'Chocolat'. Zoveel boeiender nu ik het vervolg heb gelezen. ('Rode schoenen')
De zon is heet, echt warm, wat we al twee weken niet meer hebben en me laat beseffen dat de herfst er wel aankomt, maar dat het toch echt nog zomer is. Met de steeds terugkerende herrie van de motorcrossers op het bospad, val ik toch in slaap met het boek op z'n kop naast mijn hoofd, de wind langs mijn rug en als ik een oog open, de grassen en het kattenkruid vlak voor mijn blikveld.
Ik droom, droom onrustig, alsof er muziek is aangezet en er continue geroezemoes om me heen is. De vliegjes die landen op mijn huid houden me in die bekende alpha-toestand. Een enorm grote libelle landt op een slap half verdorde grasspriet en wiegt samen met de wind, laat zich bewegen en warmt zich op voor de komende nacht. Het dier zit zo dichtbij dat ene open oog van mij dat ik het stilletjes kan bewonderen, wat zijn dit toch prachtige insecten.... Tot de droom mijn visie weer overneemt en me laat leven terwijl ik daar op m'n matje wegzweef naar een wereld die ongezien is, echt van mij.
Zodra de zon achter de bomen op de westerlijke berghelling verdwijnt is het plots zo koud, dat ik één oog open. Ik zie wat perzikkruid en kattenkruid, grassen wiegen voor dat ene oog. Het moet al laat zijn, half augustus en de kleuren zijn zo fel, de kou van de wind op mijn huid zo fris dat ik mijn ogen beiden maar open om wakker te worden. Waar ben ik geweest?
Het duurt even voor ik wakker ben en me snel aankleed om te voorkomen dat ik verkil.
Langzaam kleed ik me aan en struin naar boven waar de boterham wacht. Marc had me willen wekken met de enorme bel, maar die wegzakkende zon achter de bergen werkt toch het beste.
Ik blijf een beetje hangen in de droom, mijn gevoel blijft dromerig en toch ben ik wakker genoeg mijn werk te doen waar ik wonderwel weer wat plezier in heb. Het leven hoeft niet zwaar te zijn. Het is maar wat je ervan maakt. En toch prijs ik mezelf heel gelukkig met een maatje zo dichtbij...
En zijn bestaan is alles behalve een droom. Ik houd van hem, heel veel!

De Nok

Helaas heb ik geen tijd om echte Honky-Tonky muziek te vinden die ik mag downloaden. Het had zo leuk gepast achter dit filmpje. Maar ja, druk druk druk met de dagelijkse werkzaamheden.

Het wordt wat

Marc gaat als een speer en het heeft tot op heden enkel brandstof voor de kettingzaag gekost; de zwembad overkapping. Misschien wordt dit ook een kippenhok, een wasdroogruimte, een kas, een opslagruimte voor balken en lauzen en voor timmerhout.... Maar voor het zover is.
Morgen probeer ik een leuke film te bakken van het plaatsen van de top-balk. Nu jaaa, balk? Een dode boom die met knoesten en al het geheel bij elkaar gaat houden.
Verder hebben we bezuinigd door samen naar de het boeren-tuin-centrum te gaan en om dik thyleenslang te vragen. De laatste rol was voor ons, maar we hebben er 2 nodig, 50 meter, om het irrigatiesysteem voor de moestuin in orde te maken. De andere laatste rol is van andere kwaliteit en tweemaal zo duur... Maar de mannen kennen me al zo lang en Marc schuift me met een grap naar voren. Nu was die man al zo vriendelijk en uiteindelijk krijgen we die duurdere rol gewoon voor de helft van de prijs. 50 Meter thyleenslang voor 50 euro!!! Wauw.
's Middags legen we de brievenbus en krijg ik zo'n leuke kaart van mijn ouders, een bedankje voor er zijn die week. Hartverwarmend. En het CD'tje van Celtann, de ierse muziekgroep uit Groningen die helemaal naar Zuid-Holland kwamen om voor hen te spelen en het feest van unplugged muziek te voorzien, zo leuk! (http://www.celtann.com/)

Agnoue aan 't spit

Warm kleden we ons aan. Donkere wolken laten nog geen blauw hemd zien en we vermoeden dat we buiten in een tent zitten.
Net na midi zijn we boven na een ritje terrein-rijden pur sang, altijd leuk. Het dorp zelf is apart, hier en daar een boerderij of een plukje huizen met centraal een veld met aan de weg een mooi kerkje. De meeste huizen zijn fleurig aangekleed met alle soorten bloemen en struiken die nu in bloei staan, in tegenstelling tot de winters, dan is het donker, leeg, kaal en zo stil, dat het uitgestorven lijkt als een eng spookdorp waar niets gebeurd dat het daglicht kan verdragen.
We zijn de eersten die het veld betreden naast een handje mensen die vast wat voorbereiden. Snel zien we een bekende die we een hand geven, ze stelt ons weer voor aan een paar mensen die we nog niet kennen en zij hebben nu eindelijk de gezichten bij het huis waar we wonen dat, blijkt later, nauw verbonden is aan dit dorpje. 's Winters telt het 60 zielen, nu komen er ongeveer 130 eten, echt iedereen en daar horen op de 15e augustus ook de vakantiegangers bij die hier familie hebben wonen of een vakantiehuis. (meer over de viering van 15 augustus in FR http://www.beleven.org/feest/maria_tenhemelopneming)
We lopen het veld rond, waar een paar eeuwenoude linde bomen staan te pronken met hun lieve bolletjes-aan-een-steeltje. In de hoek is een constructie gemaakt van een halve bouwsteiger (verroest), wat dakplaten zonder golven, kruiskoppeling, tandrad en een soort ruitenwissermotortje dat aangedreven wordt door een accu van een draaiende motor. Dan eens door die van een auto en anders neemt een trekker het over. Met draadijzer is er een spit gemaakt waar 2 kleine schapen aan gespietst zijn die langzaam garen. Vakkundig gevuld met uien en paprika en netjes dichtgenaaid op de borst met ijzerdraad, druppen ze hun vocht op grote platen met daarachter een vuurplaats waar halve boomstammen op liggen. Uiteraard is het mannenwerk waar de dames zich niet mee bemoeien. Als ik later zie hoe ze de dieren klein snijden moet ik toch denken aan horror-films waar ze met alle handgereedschappen botten en vlees in kleine stukken snijden. Maar ok, de geur is heerlijk en het ziet er heel lekker uit, dat moet toch gezegd. helaas is het aanzicht niet echt vegetarier-vriendelijk en ook dierenliefhebbers moeten toch even slikken, ik inclusief!
We kletsen wat af tussen de momenten dat we er echt als vreemdelingen wat staan te dralen. We ontmoeten weer zoveel andere mensen die allemaal wel wat over ons huisje weten te vertellen. Het blijkt inderdaad ouder als de deksteen boven de voordeur die in Patois-cijfers zegt dat die steen, en dus het huis, in 1836 is gebouwd.
We ontmoeten weer lieve mensen, maken verder kennis met kennissen, kletsen en lachen wat af, krijgen weer complimenten over ons frans, terwijl ik me dood schaam, want na 1 week Nederland ben ik er helemaal uit en moet ik zo zoeken naar de woorden. Het voorafje is als vanouds paté met sla en brood, en een plak groente-paté met blatte en pruimen. Niet echt lekker, maar het is mijn smaak niet. Het hoofdgerecht is eens niet die aligot met saucisse, maar Agnoue met aligot-truffade-mix. Ook aardappels met kaas maar dan net iets anders bereid. De wijn vloeit rijkelijk en na deze steen-op-de-maag wil ik graag wat gaan doen in plaats van maar zitten in die ontzettend rumoerige tent waar ik steeds flarden van gesprekken probeer te volgen die nog in patois gevoerd worden ook, niet te doen. het lijkt ook niet een kippenhok waar een familie vos op bezoek is en ik forceer me in de afwaskeuken en grijp een theedoek om mee te helpen afdrogen. Honderddertig bordjes??? Zo gebeurd, er zijn meer dames die het geklets ontvlucht zijn. Een boiler is op een steekwagen geplaatst en een aanrechtblad met spoelbakken en kraan zijn hier netjes in verwerkt. Het geheel staat aan de rand van het veld en verlengsnoeren leveren de stroom, ja, zo kan het ook!
De accordeonspelers zorgen voor een musikaal intermezzo in de al rumoerige tent en daarna wordt er een stilte ingelast voor de speeches van de burgemeester, hoofd feestcommité en een hoge ome uit Parijs die er geboren is en ook wel wat te vertellen heeft. Alhoewel Marc en ik hem niet begrijpen doordat hij zo zorgvuldig zijn woorden kiest en steeds een 'ehm...' laat horen terwijl de spelende kinderen ons afleiden. Na de appeltaart (lekkerrrrrrr) lopen we even een rondje voor de rust en kijken naar de jachthonden in hun kennels van 4 bij 4 meter. De boerderijhonden, stuk voor stuk border-collies met witte staart-punt, scharrelen al heel de middag rond de mensen en betreden de tent niet één keer. Ook bedelen ze niet en gaan ze liggen slapen te midden van al die voeten. Ze vragen geen aandacht en worden verder ook niet aangehaald, gewoon hond zijn ze en als er een auto nadert proberen ze natuurlijk een hapje uit de banden te bijten, wat ze nooit lukt.
Eind van de middag zijn we bekaf van het zitten, het geklets in de tent, de muziek en de indrukken en vertrekken we naar huis over dezelfde hobbel-de-bobbel weggetjes... Een heel bijzondere middag gezien we dit dorp alleen maar kenden vanuit een wat negatief daglicht.

Doe-dag

Een dag als vanouds, dat houdt in; wakker worden achter de virtuele werelden, daar al snel genoeg van hebben omdat computers nu eenmaal computers zijn en die virtuele werelden op servers van derden draaien die ook alleen maar draaien omdat er toevallig een stekker aan het snoer in een stopcontact zit. Dan snel in werkkleer om met de auto, brandstof en kettingzaagolie naar Marc te rijden die bij 'de twee eiken' dode jonge kastanjes aan het zagen is. Staanders voor de zwembad overkapping, saampjes roken we een echte gauloise om dan thuis de stammen uit te laden. Ik ga de bloemen en de groenten water geven, met pijn in mijn ogen door de aanblik, maar daar is genoeg over gezegd. Ik help hem daarna met het vasthouden van de constructie-delen en we sjouwen er 1 steeds over en af de ladder-met-plank voor het passen en meten. Kooktijd, eten (lekkerrrr) afwassen en douchen, want ik ga even naar P die 2 matrassen voor ons heeft.
Ik heb ook echt even behoefte aan het babbelen met de beste vriend die we hier hebben. Naast R zie ik hem graag en een dikke knuffel, even andere armen om me heen sterken me. De honden zijn blij samen en Castel mag voor een keertje (exceptionelle) in de keuken, wat ze later thuis dan ook bijna doet, maar Marc is er op tijd bij om haar met 1 blik duidelijk te maken dat 'exceptionelle' ook echt een uitzondering is. Ik realiseer me wel dat ik hier toch mensen mis. Niet echt zomaar mensen, kennissen of af-en-toe vrienden, maar een vriendin door dik en dun, iemand waar ik desnoods midden in de nacht heen kan of kan bellen... In Nederland was die behoefte er niet zo sterk, had ik ook zo'n vriend niet, maar werd dit overgecompenseerd doordat je er nooit alleen bent en op straat, buiten, op de weg altijd wel mensen ziet en je met iedereen kan praten, kan zeggen wat je wilt. Dat ligt hier wat gecompliceerder... Wat niet is, kan nog komen!
Opgefleurd en opgewarmd, want het is echt even heel koud voor zomerse begrippen, ga ik naar huis. We eten, kijken een film met katten op schoot en werken nog eventjes in die andere werelden. Het feit dat er in die programma's nog al eens flinke vertragingen zitten en ik geen wiz-kid ben haalt het bloed onder mijn nagels vandaan, maar door moeten we, door en weer verder.
Het is zoeken naar een balans in het werk. Ook dat zal mettertijd wel komen.

Morgen zijn we expliciet uitgenodigd door het gehucht dat recht boven ons ligt. Niet het kasteeldorpje, maar het enge dorp, het dorp waar je nooit mensen op straat ziet, waar op het zicht alleen boeren wonen waarvan er velen nog steeds inteelt-achtige trekken hebben, alsof ze allen familie van elkaar zijn. Het dorpje waar mensen wonen die een beetje gemeden worden omdat ze ooit zijn vertrokken om te studeren en te werken in een grote stad om na hun pensioen weer naar hun roots terug te keren... Dat pikken ze hier niet van dorpsgenoten. Officieel horen wij, dit huis en haar bewoners, bij dat dorpje. Maar er loopt geen gewone weg naartoe vanaf het bospad, het is een flink eind om of 1,5 uur lopen. Ze hebben Marc vorige week officieel uitgenodigd om te komen eten, een dorpsetentje, alleen voor de harde kern, de inwoners. Het zullen er niet meer dan 70 zijn, misschien meer nu het vakantie is.
We komen er zelden, maar het is wel heel erg goed daar toch heen te gaan. Ze moeten weten wie we zijn, zij hebben daar recht op, te weten wie hun dode kastagnes kapt om te gebruiken, dat ze weten dat we geen verveelde rijke types zijn die hier onze pot komen verteren. (die is al verteerd tot op de bodem ;-) We willen ons graag eens laten zien, ons laten kennen op de goede manier, maar wel een reden hebben om daar eens rond te lopen en de inwoners op een ongedwongen manier te leren kennen. Apart voelt het wel, ook omdat we juist door het andere dorpje zo warm ontvangen zijn en zoveel aan die mensen gehad hebben. Nu komen we daar nauwelijks meer, we huren er geen kantoortje meer en konden niet aanwezig zijn tijdens alle activiteiten. Genieten gaan we toch, maar wel met een extra dikke trui in de voorspelde 14 graden.

Foto's

Ik deed vandaag voornamelijk dingen waar ik plezier in heb. De courgettes op zoetzuur maken was iets om mezelf aan de gang te krijgen en het resultaat is lekker!!!!!!!!
Na het eten ben ik naar R gegaan, voor zomaar even en ik kom er graag met Castel. Hun mooie reebruine honden vind ik ook schatten van beesten en Castel is daar altijd zo happy. Ik zie mooie plaatjes en zo fotografeer ik wat, ook leuk om te doen naast het babbelen en lachen.
Deze joekels van spinnen bewonen iedere ruimte in ons huis. Ze zijn vrij schuw, maar weten wel waar ze ongestoord kunnen leven. Het is nu echt spinnentijd, ze wandelen, jagen, zitten werkelijk overal. Ook de hele kleine ragfijne haast onzichtbare spinnen die je alleen ziet omdat je ze voelt wandelen op je huid. Heel zachtjes, maar toch gekriebel en je veegt ze stuk als je denkt dat het enkel een pluisje is.
De schuur schiet al aardig op, m'n lief is nog niet op een tiende van de klus, maar toch zit de vaart er behoorlijk in, samen met de nieuwe zwembad overkapping.
Een prachtige muur met 'zomaar een fiets'
Zuiver, zo zuiver....
Ooit was ik er panisch voor, nu allergisch zelfs. Maar bang ben ik niet meer. Ze zijn nog steeds irritant, zeker als ze in je glas kruipen of op je bord gaan zitten. Van de wijn blijven ze af, hier tenminste. Het risico een hoornaar in het glas tegen te komen is te groot. De hoornaar eet een wesp binnen een halve minuut op met haar en schild.

Stilte is hard

Na even niet thuis te zijn geweest kom je altijd verfrist weer in je dagelijks leven terug. Met een schone lei starten, of uitgerust en met nieuwe ideëen.
Ik vond Nederland een gemaksland, zeker de randstad kwam zo op mij over. Alles dicht bij, winkels vaak tot wat later in de avond open, benzinestations tot 's avonds laat zelfs. Snel van hier naar daar, snackbar, chinees, afhaal-shoarma, alles zo gepiept. FF iets in de mag. of de oven, afstanden van 5 minuutjes rijden doe je niet te voet.
En men koopt maar, zie ik aan de vulling van de winkelwagentjes. Het gemak waarmee we consumeren en eigenlijk stoot me dat steeds meer tegen de borst. Het is maar hoe je het bekijkt. Ik hoor "Wat hebben we het toch goed". Ik zie "Wat hebben we het toch makkelijk".
Na thuiskomst val ik 'terug' in een wel erg harde realiteit. Ik weet ook dat we ons niet beseffen hoe zwaar we het hebben, dat dit later, als deze periode achter de rug is, terug zullen kijken op de tot nu toe zwaarste periode in ons leven. De zorgen stijgen mijn zijn te boven, ik kan er niet bij en het al helemaal niet veranderen.
Alle moeite die we doen is een druppel op een gloeiiende plaat, die weg is zodra ze de plaat raakt. De moeilijke dingen in mijn leven die ik even los heb kunnen laten, komen met verhoogde vaart weer binnen en stemmen me echt droevig. Misschien meer dan dat. Een rondje moestuin drukt dit gevoel nog verder naar mijn binnenste.
Misschien dat de film 'What the Bleep do we know?' er wat aan kan veranderen. Prachtige inzichten en veel informatie, maar 1,5 uur later word ik er alleen maar triester van dat de werkelijkheid zeker veranderd kan worden, maar ik niet voldoende in mezelf geloof en Marc en ik elkaar niet echt begrijpen op dit punt.
Ik krijg mezelf op geen enkel vlak aan de gang, wat heeft het allemaal voor zin? Ik verdien er geen geld mee, waar ik de groente van kan kopen die niet willen groeien in de moestuin. De virtuele wereld is net zo hard en vol van jaloezie als de echte wereld en ieder gaat voor zich. Wat je geeft, krijg je terug...... Meestal, maar nu even niet.
En nog steeds wil ik mijn slaapkamer verven, zo donker is het verkleurd na 40 jaar stoken en roken. Acacia-wortels blijven het licht zien en maken meterslange uitlopers die het terrein en de moestuin overgroeien in een korte tijd. De kool en tomaten staan er slap bij terwijl het regelmatig flink regent. Het is flink bewolkt en koud nu, en komende week. Het hek moet eens gemaakt met oude telefoonpalen die ergens beneden in het ondoordringbare bos op de helling staan, diep in de grond verankerd.
Potverdrie, ik zie er echt even geen gat meer in, even geen zonnenstraal die mijn hart verlichten kan. Weer zo'n periode waarin weinig lukt -'niks' klinkt weer erg zwaar- en ik echt nergens zin in heb. Ik had kunnen genieten van de drukte op de markt, allemaal blije mensen op vakantie die de kraampjes afstruinen. Maar ik wil graag gewoon even wat boodschappen halen en moet met, aan iedere kant van mijn lichaam, een zware boodschappentas me een weg tussen de menigte banen, nog breder als een moeder met kind of een oude-van-dagen met wandelstok. De tocht naar de andere kant van het stadje is lang als je over de koppen kunt lopen, de auto had geen plaats meer kunnen vinden dichterbij en samen met alle geluiden, luchtjes en blikvangende prullaria is het haast een verzoeking, even een boodschap doen....
Ik ga de courgettes maar eens op zoet-zuur zetten. Eerst ontsteek ik een groots vuur in de schouw, alle zaagrestjes en brandbaar huisafval branden als de beste. De geur en de sfeer doen me goed.
Even niet denken, maar doen!

Kinderen

Even puur voor mezelf.
Ik ken niet veel kinderen, maar de kleintjes die ik ken zijn echt geweldig!! Het zoontje van mijn broer is een heel speciaal ventje, met een snelle zonnenbril, net als pappa! (let op krulletje)
Deze meid van 7 is een zangtalent. De dochter van heel goede vrienden van mijn ouders, zingt een lied in een zaal met heel veel mensen, ik zou het niet durven.

Voor en na

Een overgelukkige vrouwvrouw hier, want die koelkast staat! Heel veel liters meerrrrr inhoud, zowel koel als vries, schoon, geen triplex (te smalle) plankjes meer, waar vocht en vuil intrekt. Eindelijk ruimte voor een goede voorraad eten, dat scheelt wel wat ritjes omhoog naar het dorp. Dat het allemaal (net) past is wel heel bijzonder. Een keukenkastje haal je hier niet 'even' van de muur.... Genieten!!!!!

Plasjes hier en daar

De avond ging erg snel, na de verse Geant-Pizza en een wijntje was het tijd om te douchen en even binnen om me heen te kijken. Aai komt niet meer buiten, althans, ze durft de woonkeuken en de keuken niet meer uit door de terroristische dreiging van altijd aanwezige Joppie-Laden. Ook de opengeslagen koffer met kleding is al volgepiest zodra ik hem beneden in het washok even uit wil zoeken.
De nacht gaat wel snel en stil aan me voorbij. Uitgerust word ik wakker in de welbekende bedoening; Papschaaltje op de grond naast Marc's werkplek, poezen om de lege etensbakjes die me alle 5 smekend aankijken, mail wordt gecheckt en koffie staat klaar.
Het eerste dat me gisterenavond al opviel was de intense stilte. Dat natuurlijke groene zicht zonder snelwegruis. Niets dat dat doorbreekt. Dit is echt thuis, evenals de kronkelweggetjes, de franse huisjes, bruggetjes en bermen.
Ik realiseer me vandaag pas dat het lang geleden is dat ik zo vakantie had, dat ik zelfs geen huishouden hoefde te doen, geen dingen hoefde te regelen en nergens ergin hoefde te hebben.
Gisteravond zag ik een muisje wegschieten in de besteklade. We vonden onderin het kastje met etenswaren de gaatjes, muisrond met het knaagsel er nog in de buurt. Onder dit gemetselde kastje liggen waarschijnlijk geen vloertegels en de vorige eigenaar had al eens 2 gaatjes met cement dichtgesmeerd. We laten de kastjes een nacht leeg en open in de hoop dat de katten hun best doen. Aai had al wat gehoord, want ze zit er al weken voor gesloten deurtjes te zitten. Maar Marc smeert het toch dicht vandaag.
Verder is het tijd voor een grote schoonmaak in verband met Aai haar angst. Ze heeft geplast op mijn stoelkussens -waar ik vanochtend met een schone kamerjas pontifikaal in ga zitten en het pas na 5 minuten doordringt in mijn kamerjas en ik doorheb waar ik in ben gaan zitten- in de koffer met kleding, in 4 aparte hoeken van de kamer en gepoept op 2 plekken. Het huis is doordrongen van die vieze geuren. Alles aan de kant of naar buiten, goed zuigen, wasjes draaien en dweilen met dettol.
Marc maakt een plankenkastje met afgeronde hoeken voor de spullen die nu op de oude koelkast staan en op een plankje daarboven dat weg moet voor de nieuwe koelkast.
Ik hoop dat we het vandaag voor elkaar krijgen de nieuwe te plaatsen. Eind van de middag komt Simon de fiets terug brengen, hij vertrekt morgen naar Australie via een omweggetje om nog een vriend te bezoeken in Parijs. Zo is de avond al weer gevuld.
Met frisse moed poets ik en Marc vindt het rommelen samen weer leuk.
De berg met ander werk is alleen nog maar groter en ik haast me allerminst om m'n tanden erin te zetten. Rustig aan weer opstarten en eerst wat afronden van afgelopen week.

Prettige landing

Ik ben snel en vakkundig gevlogen.
En heel prettig geland en via een toeristische route door m'n lief naar huis gereden met naast de koffer in de bak een knoeperd van een nieuwe koelkast van een A-merk...
Zo fijn thuiskomen is me nog nooit overkomen, verse pizza van de geant in de oven, wijntje erbij en echt ruime aandacht voor elkaar!
Morgen natuurlijk meer, maar nu; naar bed!

grapje uit het vliegtuig door een vlieg die wilde emigreren (of op vakantie ging);
Een vlieg in een vliegtuig vonden we op deze stoelenrij het 'toppunt van luiheid'.

anders

Anders groen en andere regen
Andere stilte en anders eten
Geen sirenes zo midden in de nacht
Of moeder-pauw die op haar kleintje wacht
Anders warm, geen andere zon
Andere mensen, andere gewoonten
Geen gegroet zomaar op straat
Of een handenschudden als je elkaar verlaat
Anders leven, andere taal
Andere drukte, ander werk
Geen spijtoptant die naar hier terug verlangd,
Maar een expat, als toeriste in haar voorland.

Feestje

Daar ging het tenslotte om; het 40-jarig huwelijksfeest van mijn ouders was het excuus naar Nederland te reizen. Dat het een heus weekje echte onvervalste vakantie zou worden in een echt vakantiehuisje waar ik ook mag improviseren had ik nooit gedacht.
De dag begint bewolkt met een goede regenbui, de tafels kunnen we pas later dekken. Ik versier de toegangshekken (wel drie) en de tuintenten. Ik deel hun smaak met wit gedekte lange tafels en boerenbont servies, van alles wat. De muziek van Celtann komen een uurtje vroeger en beginnen gelijk met opwarmen, inspelen. Ma heeft zelfs geen tijd alles af te maken en iedereen is er, zelfs vrienden die getuigen waren toen!
Het eten is heerlijk en het enige kleinkind steelt de show in zijn knalrode overall met natte bibs van in het zwembad annex zandbakje spelen. De zon breekt door en de sfeer is echt helemaal super. Het is echt hun feest, precies zoals ze gehoopt hadden dat het zou worden, inclusief de zon. (Vandaag is het weer flink bewolkt)
Ik neem later nog een 'afzakkertje' in m'n up om vrij vroeg in bed te duiken. Daar blijf ik geplaagt en geprikt worden door diverse muggen. Dat ik me heb volgespoten met Deet-houdend spul mag niets baten. Ze prikken me op mijn oorlellen, mijn oogleden of midden op mijn neus. Van die plekken die je niet vol kunt spuiten met muggenwerend spul.
Maar het feest is geslaagd, ik had het voor geen goud willen missen. Ik zie nu ook weer de hele familie terug (op 2 houthakkers-handen te tellen) en vrienden van hen, die ik ook al jaren ken.
Het reisje is echt de moeite waard geweest.

Toeriste in eigen land 2

Ik slaap niet echt uit vrijdag. Een open dag waarin ik niets gepland heb en alles nog kan veranderen.
Ik krijg een berichtje van een oude vriendin waarmee ik mail sinds ze me vond op internet. Of ik nog zin en tijd had haar te ontmoeten. Ik zeg al sinds ze haar nieuwe huisje heeft dat ik er langs ga zodra ik kan.
Maar deze dag is ook DE oppasdag van mijn ouders op mijn neefje. Ik heb het mannetje nog maar 1 keer gezien en ben wel benieuwd na zo'n lange tijd.
Ik hoor hen vaak over hem, het schijnt zo'n lief, vrolijk en slim kindje te zijn, maar welke oma en opa beweren anders over hun kleinkinders??Zodra hij arriveert met mijn ouders op het land, moet hij eerst wat spelen, acclimatiseren. Zodra hij zeker weet dat ik de Martine ben van de foto ontdooit hij wat en als ik weg ga naar C die in de polder in een gehuchtje woont, vraagt hij enkel nog waar Martine is. Opa en Oma lachen zich een bult. Eerlijk is eerlijk; het is een prachtventje en echt slim, lief en vrolijk. Die zou ik zo in m'n koffer doen en meenemen, zo'n mooi mannetje. Misschien ook wel omdat hij zoveel van de familie-trekken heeft.

Het weerzien met C is heel bijzonder. We hebben elkaar dan niet lang gekend, toen niet eens zo heel veel met elkaar gedeelt, maar wel elkaars kern gezien, onze kracht en gevoeligheid voor de dingen. We eten, babbelen, drinken wat en babbelen nog meer tot tegen middernacht. Weer valt het afscheid me echt zwaar. Ik zou bij zulke lieve vrienden best graag langer blijven, twee dagen, om dan weer verder te gaan....
Zo'n week toeriste zijn is haast te kort!!

Deze zaterdag is de grote dag voor het feest. M'n ouders doen alles!! zelf en dat vergt een strakke planning en nog betere organisatie wat natuurlijk altijd wat onvoorziene omstandigheden heeft zoals; niet geleverde broodjes, zoekgeraakte recepten, een niet helemaal perfect menu-kaartje omdat Word nou eenmaal niet voor iedereen glashelder is en het weer is ook niet zo fantastisch dat je alles van tevoren buiten neer kan zetten. Het levert wat stress op en deze ochtend besluit ik toch mijn onderkomen dat tevens feestzaal wordt, schoon te maken. De generator gaat aan om te kunnen stofzuigen en net voor ik denk bijna klaar te zijn gaat de zuiger uit en stopt de generator ermee; benzine op. Ik bel pa, die niet thuis is, dus ook mobiel. Maar hij heeft in de ondergrondse winkel geen bereik, dat ken ik ergens van. Dus stuur ik hem een berichtje en belt hij me later terug. Er moet dus ook nog even benzine getankt worden voor ze naar huis kunnen met alle boodschappen. Pffff wat een hectiek. Ik ga 's middags een beetje shoppen voor wat extra kleine benodigdheden en houd er eerder mee op dan ik dacht, moe, ik ben het gedraaf zat. Dus ga ik douchen en drink een wijntje met m'n mams.
's Avonds eten we een buffetje Chinees en dat vervangt het haring happen. Service een dikke 9, kwaliteit van eten toch ook een goede 8!
Zometeen de laatste voorbereidende kook-loodjes in het huisje. Ik neem m'n magazine mee en ga hen aanmoedigen. (De pan die ze hadden bedacht voor de soep kan niet bij hen thuis op het inductie-kook-stel, dus moet gewoon op het gasfornuis bereidt worden bij kaarslicht, dat improviseren heb ik van niemand vreemd.)

Toeriste in eigen land

Dat is toch wel raar hoor, je toeriste voelen in je land van herkomst.
Het is wel volop vakantie, omdat ik de wegen ken, de regels ken, de taal en tekens. Ik ken mijn weg en de manier van doen.
Donderdag gingen we uit eten in mijn stadje, mijn Dordrecht, waar ik geboren en getogen ben, op mezelf heb gewoond, waar ik naar school ging, ging stadten en ieder steegje en hoekje weet te vinden.
We hadden heel sjiek een tafeltje gereserveerd in het heropende hotel-restaurant Bellevue, met een franse naam, jawel. Dit historische pand is gekocht door de bekende TV-kok Ad Jansen. (Het zou met 2 s-en kunnen zijn, geen idee. Maar gelijk nog 2 correcties op 2 eerdere posts; HSL heet officieel Betuwelijn en Mechelen moet Meckelenburg zijn.)
Mijn stad(je) Dordrecht
Het eten is subliem, erg goed! Maar de manier waarop we eraan komen is wat dubieus. Ondanks de reservering, denken de 18-minners dat we terras-volk zijn die alleen een biertje willen. De dubbele Leffe voor mijn vader komt tegelijk met de fles witte wijn, het glaasje kraanwater (wat erg onHollands is om te vragen of er zomaar bij te krijgen) en het gevraagde stokbrood. Na een uurtje wachten! wat ons irriteerd als je een lunch reserveerd, ook al is dit in de Brasserie. Na het afruimen van het voorgerecht vraagt het meisje of we misschien een dessert willen gebruiken.... We hebben een compleet menu besteld. We zien ons hoofdgerecht opgediend worden bij een zakelijk stropdassen-gezelschap van duitse afkomst aan een tafel verder. We wachten.... en wachten.... en de zon verdwijnt om plaats te maken voor een koude harde wind en flinke wolken die niets goeds beloven. Hongerig gaan we toch maar binnen zitten en verhuizen onze glazen. Daar komt na een uur en drie kwartier een meisje aan met 2 borden in plaats van drie. Vergissen is menselijk... Dus wacht mijn moeder op haar Heilbot en wij tasten maar vast toe voor het koud is. Mijn eten is al koud!! Niet te geloven voor een 'etablissement' als dit. Dus vraag ik het meisje mijn bord weer mee te nemen. Pa's eten is ook niet al te warm, maar het meisje moet terug geroepen worden om zijn bord ook maar mee te nemen. Voor een gelegenheid als dit vragen we ons af of de service bij de MacD'rek' soms beter is. Pa gaat afkoelen op het toilet. Ik ben het zat. Ik moet zo weg om op tijd om half 4 bij opa te zijn. Ik doe toch mijn beklag bij de manager, netjes hoor, echt heel beleefd, ik stond versteld van mezelf. Nog geen 5 minuutjes later krijgen we een warme maaltijd met een exquize smaak, echt topper de top!!!!
Een extra glas wijn krijgen we erbij, dat smaakt goed na het lange wachten en alle kinderziekte-achtige strubbelingen. De manager maakt het goed door een extra'tje bij de koffie van het huis te serveren, officieel alleen verkrijgbaar in het restaurant. En een 'dubbele zonder ijs' voor m'n vader. Dus een etentje als dit viel deels in het water en deels was het weer een extra beleving. Het eten was zeer zeer goed!Met opa is alles goed. Hij is één van de meest geliefde bewoners in het ruime lichte verzorgingstehuis. Hij heeft extra hersencellen die het gebrek aan fysieke kracht compenseren. Hij herkende me al van verre aan mijn stem en de nooit geuitte liefde mag zich uiten in dikke knuffels en een zoen. Wat houd ik toch van die 82 jarige lieve echte 'schapekop' met zijn nuchterheid en zijn oer-oude grapjes.
Daarna duik ik in het kleine scheurijzer de spits in van Rotterdam en omstreken... Maar geen file en dus razendsnel richting een buitenwijk waar ik zo hartelijk ontvangen wordt door D en haar familie. Wat zijn het toch schatten van mensen. Het emigreren schept een band, zij herkennen de inburgerings-stadia. (immigranten moet je uitleggen wat een magnetron is en hoe deze werkt, wat een boom is en wat voor soort boom, dat je vis kan vangen in rivieren en meer van dit soort voorbeelden. Immigranten komen niet altijd van een andere planeet of diep donker Afrika, hoewel Ruanda wel in Afrika ligt, maar ook daar bestaat 'hoogopgeleid personeel' en docenten op een hogeschool!!)
Het wordt laat, heel laat voor ik weer buiten sta. Het valt me moeilijk weg te gaan, maar m'n bed lonkt.