In die flinke bui, zonder onweer, ga ik de oude thyleenslang vrijsnoeien met een flink verroeste heggenschaar. Of ik zo nat werd door de regen of het zweet weet ik niet. Maar op een schuine braamhelling zo'n apparaat bedienen kost heel wat kracht en ik wilde de schaar niet nog botter laten worden door stenen door te knippen, in het natte zand te happen of de oude thyleenslang een knipje te geven. (Of mijn benen, dat geeft hele vreemde onderhuidse wonden die je na jaren nog ziet.) Maar één enkel uurtje regen zet geen zoden aan de dijk. Zodra het opknapt ligt de slang vrij voor de nieuwe grotere en ga ik de heggenschaar maar eens onder handen nemen. Na een uurtje is het ding weer schoon, droog en gesmeerd, puntjes bijgeschaafd en netjes stofvrij en droog opgeborgen. Mijn oog viel op de barbie-zaag; mijn kleine Echo kettingzaagje van maar 2,8 kilo. Die heeft m'n lief erg veel gebruikt met de overkapping en door het aangekoekte zaagsel zie je nauwelijks zaag meer. Dus ook die krijgt een grote beurt, kan zo de occasion-verkoop weer in.
Het brood is erg goed gelukt. We hielden ons hart nog even vast door het wegkauwen van de enige 2 nauwelijks grezen mislukkelingen. Maar op de derde dag na het bakken is er een heus brood met gaten op tafel verschenen met knapperige sojabits er bovenop. Echte luchtige broodgaatjes, waar een kleine bakker in zou kunnen en de smaak van het brood is weer ouderwets lekker. Beleg is nauwelijks nodig en we knappen op van zo'n maaltijd.
Het is haast sleur te noemen, ons leven op het franse platteland, het kabbelt, gaat rustig zijn gangetje met dezelfde zorgen en dezelfde vreugd als waar dan ook. Kat op schoot en in de boom, blije hond die je lief aankijkt als je buiten komt, muisje in de keuken (Inmiddels gesneuveld onder het stangetje van een muizenval en in het bos op natuurlijke wijze ter aarde gesteld) en een zonnetje dat (te) soms plaats moet maken voor een wolk(breukje).
Van God in Frankrijk hebben we nog weinig gezien, wij als mensen in Frankrijk vinden het wel beter zo.
Klinkt lekker meid, zo'n voortkabbelend plattelandsleven. Hard werken, dat wel.
BeantwoordenVerwijderen