Vandaag de laatste loodjes op het terrein langs de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Na de lange warme rit laden we de spullen uit en zetten de aanhanger vast klaar voor het picknick-bankje en wat oude balken. We drinken eerst even koffie en genieten van het weidse uitzicht over het dal en het dorp. In nog geen minuut al 6 a 7 wandelaars die babbelend en in stilte voorbij wandelen. Wat drijft die mensen?? Van alle plekken op de aardbol lopen mensen van allerlei pluimage deze route met steeds weer andere startpunten. Marc ontmoette de vorige keer 2 taiwanese dames waarvan 1 hem uitnodigde mee te lopen. Hij had het bijna gedaan, maar waarom? De dames liepen deze route om even niet ergens mee bezig te zijn. In die zin; niet werken of een doel hebben. Lopen om te lopen. Ik vraag me al hooiende met een riek af 'waarom'? Wat zoeken deze mensen, wat drijft ze. net zo'n vraag waarom mensen emigreren? Zoeken ze iets. Als ik zoek vind ik niets. Als ik niets zoek vind ik alles dat ik nodig heb. Of ik het van te voren nu al wist dat ik het nodig had of niet. Voor mij is 'bewust zoeken naar' zinloos. En het niet-zoeken geeft me een enorme rust. Gelukkig is Marc wel een zoeker die me laat beseffen dat de 1 het zoeken eigen is en nodig heeft en de ander daar nu niets in vindt. Tevens stuitte ik vandaag ook op een artikel over Hetty Ittersum in een oude Happinez. Hetzelfde thema. Tijdens de ontmoeting met een brits echtpaar, emigranten-in-spe, vergeet ik ze te vragen naar het 'waarom' of wat ze zoeken in dit land. Tijden ons eenvoudige werk in de tuin van een vreemde is er veel tijd tot nadenken. En veel stof ook. Weer ben ik het leven dankbaar dat ik het geluk bezit een leven te hebben waarin tijd en ruimte is om na te denken. Tot besef te komen en het 'NU' tot me door te laten dringen. Het genieten zit in de meest kleine dingen zoals de politie-vogel.
(deze maakte plotseling een sirene-geluid "wieuw-wieuw" en we schoten tijdens de aanmaaklimonade beide in de lach.) Welke vogel het nu eigenlijk was vonden we niet relevant, de lach die hij ons gaf was vele malen meer waard als zijn naam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten