onze nieuwe franse start

Welkom in 2009.
We hebben weer geen bereik op onze mobiele toestellen. Vreemd, want de vorige eigenaar kon bellen wat ie wilde hier.
Dus onze berichtjes komen niet aan en wij ontvangen ook geen sms-jes.
Dat ervaar ik als een sociaal vacuum, niet echt prettig. Maar de hectiek van het leven in Nederland (zonder een momentje stilte en rust) is nog minder prettig. Ik zie er vanaf met mijn zieke lijf om iedereen met de vaste telefoon te bellen. Morgen weer een dag en je haasten is hier een onbekend iets. Dat leeft niet in de mensen en wordt als stads en lomp ervaren.
We hebben een boodschappenlijstje gemaakt voor een dagje 'grote stad'. Van machines tot groente, dus dat wordt een lange dag. We waren nog niet samen in het stadscentrum geweest en het is ruim een uur rijden. Zelfs hier lunchen is een gezoek. De ene kroeg is de andere niet en wij zoeken een niet al te sjieke gelegenheid om even wat te eten.
We hebben 2 uur te overbruggen en kunnen zo het oude centrum bekijken.
Op een kleine stadstuin na, met een paar hele mooie oude bomen, valt er niet veel te zien.
We vinden een kale, maar warme lunchroom, waar we een omelet kunnen krijgen. Ik ben blij met wat middeltjes tegen de keelpijn. De griep wil maar niet overgaan en steeds heb ik er weer wat anders bij. (van rugpijn tot misselijkheid. Die later bleek te komen door de uitlaatgassen van de op Aspen draaiende kettingzagen.)
Alles is erg duur in deze uithoek van Frankrijk. Dus een flinke hoeveelheid euro's armer rijden we weer naar huis 's middags. Wel veel fijne praktische zaken kunnen vinden.
We eten iedere dag tussen de middag warm. Dan hebben we voor de rest van de werkdagen veel energie en kunnen 's avonds met brood, wijn en kaas onderuit zakken en in het vuur kijken.
Geen behoefte aan muziek, internet, telefoon, TV of het spelen met de nieuwe Wii.
Slapen valt niet mee in de kou. De grote slaapkamer is in het benedenhuis en proberen we iets warmer te krijgen met een gaskachel. De ruimte is eigenlijk te groot en het gas te duur om dit te blijven doen.
De schoonheid van het landschap treft ons diep. Dit is het laatste seizoen dat we hier nog niet hebben kunnen beleven en weer is alles nieuw. De stilte heelt alles wat ons leven in Nederland moeilijk maakt. We beseffen dat dit plekje voor ons perfect is om samen verder te gaan.
Ons hart ligt hier en dat was ook het moeilijke aan onze maanden in Nederland. Je wilt hier zijn, werken, leven en liefhebben. De aandacht voor het af te bouwen leven in Nederland verslapte daar met de dag. De onmacht daar te zijn en hier niets te kunnen doen is ronduit verlammend. Alles is afleiding, bijzaak, onbelangrijk. Alle prioriteiten liggen hier op dit prachtige plekje en het enige dat je kunt doen is voortzetten wat er nog is in Nederland. Zodra we hier een stap over de drempel zetten is dat zo'n verademing dat je Nederland accuut vergeet. Wat ons nog echt (fysiek) bindt is het huis dat te koop staat, onze katten die we missen en de eenvoudige internet-toegang waarmee we contact houden met de wereld.
Het ontbreken van internet hier is een vervelende factor. De traagheid van France Telecom (onwelwillend ook), het niet goed spreken van de taal en alle werkzaamheden hier die ook belangrijk zijn voor de dagelijkse beslommeringen belemmeren ons te communiceren met de buitenwereld.
De buren hebben we inmiddels weer mogen begroeten.
Op zondagmiddag, voor de fransen een heilige familiedag, zijn we uitgenodigd om te komen eten. Met een wel heel zere keel, zijn we natuurlijk naar ze toe gegaan. Al zittende in de schouw, was het een eenvoudige gezellige maaltijd waarin we elkaar wel heel goed begrepen. Weer bieden ook zij, net als de burgermeester, aan om ons met internet te helpen.
Onze houtvoorraad slinkt snel en we werken hard aan het verzamelen van reeds dood hout voor volgend jaar en vers hout voor dat jaar erop. Als je enkel op hout stookt kost dat veel bomen. Gelukkig staan er hier wel een paar. 11 hectare moet toch genoeg zijn ons warm te houden 's winters.
Mijn schoonvader, die ik nauwelijks ken, komt voor een aantal dagen bij ons kijken. Het is een heel handige man en bereid om wat te helpen. Een paar geweldige dagen achter de rug. Lekker 'rommelen', goed eten en veel rust. We vinden het erg leuk om bezoek te mogen ontvangen en wat te ondernemen wat past bij onze behoeften. De hond, Miska, is een lief kind dat zich heel de dag laat gelden. Haar leven draaide om stokken, stammen, ballen en knuffels. We missen gelijk een hond zodra ze weer naar huis is. Honden geven een geluid als er bezoek is of valse trek in de schouw. (het huis staat dan blauw van de rook en als je ligt te slapen is het fijn dat er een brandalarm op 4 pootjes rondloopt)
Na een belletje of tig met onze huisoppas (S&G) blijkt dat ze er wel oren naar hebben op ons huis te passen. En niet voor even, maar voor een onbepaalde tijd.
Dat natuurlijk als ze er mogen gaan wonen en ook hun dieren kunnen verhuizen. Dus zaak dat 1 van ons met pa meegaat naar huis om afspraken te maken en weer wat spullen op te halen. Ook de katten, want dan kunnen hun dieren ook mee naar 'ons' huis en hoeven wij niet meer naar nederland.
Vanaf afgelopen donderdagochtend ben ik dus alleen hier. Wat een weldadige rust na een kleine week 2 man en een hond. Mijn keel speelt weer op en mijn oren zitten ook weer dicht. Ik heb slaap in te halen en geniet van de warme slaapkamer boven de woonkeuken. Smiddags lees ik mijn boek en wordt er op de deur geklopt; De burgervader en zijn maat staan op de stoep. Of de gemaakte weg in orde is, of we al vooruitgang hebben geboekt met het verkrijgen van internet, enzo.
Ik word daar toch verlegen van, De burgermeester op bezoek en ik ben alleen.
Ik vertel het ze gelijk, voor mijn eigen veiligheid. Ze vragen beide gelijk of ik niet bang ben in m'n eentje op dit eenzame plekje. Maar hoe kan ik eenzaam zijn als ik omringd word door alles wat me zo dierbaar is; Natuur! Ik wil vragen waar ik bang voor zou moeten zijn, maar ik kan de woorden niet vinden.
Het naamloze bospad is afgelopen week 'gerepareerd'. Dat houdt in dat de kuilen wat zijn opgevuld, de gevallen bomen netjes zijn opgeruimd, nieuwe regenwatergeulen aangelegd zijn om te voorkomen dat de weg wegspoeld. We hebben de 2 werklui in dienst van de gemeente bedankt met een doosje echte hollandse drop. Monsieur Le Mer kwam even inspecteren. Wij zijn er content mee, maar de nieuwe geulen moeten nog wel wat inzakken. Met een 4x4 is het wel te doen, maar met een gewone auto blijft het lastig.
Ik kijk erg uit naar volgende week. Dan is Marc weer terug met onze katten. Eind januari moet ik terug naar Nederland voor werk en dergelijke. Zoveel af te ronden, maar ik wil niet weg.... Die zure appel blijft liggen tot ons huis verkocht is. Gisteravond mijn eerste officiele franse les gehad in het stadje. Leuk om meer immigranten te ontmoeten en te merken dat mijn kennis van de franse taal nog niet eens zo slecht is. (ook met veel dank aan Denise!!)
Het grote nieuws is dus dat we vanaf nu officieel hier wonen. Er zal altijd iemand zijn om voor de katten te zorgen. De stilte vanaf onze kant is even niet anders. We zijn afhankelijk van mail en de vaste telefoon. Verder kunnen we wel sms-jes ontvangen als we regelmatig ons netwerk met de hand instellen. Net van de weg af is dat een ander netwerk als hier thuis en ook dat valt regelmatig weg.
Ik ga me nu haasten om net voor sluitingstijd naar het internet-punt te rijden (30 minuten) om dit bericht op de weblog te plaatsen.
Tot ziens??