les chats sont demenagé

Zondagavond, het is donker, erg donker en het is mistig nat. Ik heb de ' oprit' met windlichtjes verlicht.
Binnen is het warm, schoon en opgeruimd. Marc komt zo thuis met de katten. Na een eerste dikke knuffel hoor ik dat de rit voor de katten net iets te lang was, Joppie was snel na vertrek losgebroken uit zijn mandje en heeft de auto volgepiest een half uur voor aankomst. 2 Andere hebben gepoept in hun mand, dus gauw de beesten aan het nekvel naar binnen.
Ze zijn allemaal bang en verkennen snel de kamer. Boven ploffen ze gelijk op bed en het kleed. Wat een heerlijk idee dat ze hier zijn; we zijn ' verhuist' ....
Het voelt goed te weten dat de burgermeester weet dat we er permanent zijn. In zo'n kleine gemeente als dit, 550 inwoners in totaal, is het prettig. Door hier altijd te zijn kweken we good-will die we nog hard nodig gaan hebben. Aan vakantie-bewoning heeft de gemeente niets, die komen nog niet eens in de plaatselijke kroeg of de ini-mini-supermarkt.
De dag na Marc's aankomst pakken we de auto uit, ook in de blauwe Laro past enorm veel. Kaarsen zijn hier amper te koop en erg duur. net als zoveel andere dagelijkse dingen. Dus met de berg die we kregen zijn we heel blij! Het pakket met vergeten zaken is nog steeds niet terecht cq. bezorgd. Dus de geleende spullen kunnen nu terug, want Marc heeft weer genoeg meegenomen om het verlies te compenseren. Alleen m'n bijbel (NBV) ben ik kwijt. Dat doet wel zeer, maar misschien komt die nog boven water.
Marc sloopt een klein ruitje uit het raamwerk en gaat op zoek naar spullen om een provisorisch kattenluik van te maken. Ik ruim de auto uit en heb erg veel te wassen, kattepies!! We hebben nauwelijks kasten, dus halen we een hele oude beschimmelde kast uit de secadou (drooghokje voor kastanjes) en ik probeer daar nog wat van te maken voor onze kleding. De wolken blijven mysterieus hangen in de kloof en ontnemen ons op varierende wijze het uitzicht. Schitterend, maar wel nat.
Pipo besluit toch even buiten te gaan kijken en rent de weg over het bos in. Oops, Pipo kennende is hij gelijk de weg kwijt. Als een overmoedig dier dat halverwege zijn avontuur er plots weer aan herinnerd wordt dat hij een mietje is. Zijn karakteristieke goed gearticuleerde 'miauw' is goed te horen. Normaal is Pipo buiten niet op te pakken, maar zodra Marc hem bereikt heeft laat ie zich oppakken en naar huis dragen. och gossie!
Nu de verwachtte regen heel de dag uit de hemel komt moeten we ons binnen zien te vermaken. Zoveel te doen, maar alle ruimtes, op de woonkeuken na, zijn net zo koud als buiten en het is pittig werken zo. We moeten met energie heel zuinig omgaan, op de kleintjes letten. Alle deuren tochten, dus een ruimte met een gaskachel verwarmen is zonde van de energie. (lees ' geld' ) In deze nattigheid dood hout gaan zagen is eigenlijk geen doen, maar het droge hout is wel bijna op.
We proberen zo praktisch mogelijk dingen hier op te lossen, maar het oog wil ook wat. Sommige dingen kunnen we niet esthetisch en praktisch improviseren.
De bar helemaal beneden is nog een vieze koude chaos, dus de computers zullen voorlopig in de woonkeuken moeten. Marc bouwt een werkblad en we hangen onze trouwfoto op. Veel te vol nu, maar er is al wat te werken. Het traditionele gootsteentje is ook weer vrij.
De keuken moet ook nog helemaal uitgemest worden. De muizenlijkjes liggen nog her en der en wat moeten we samen met 40 borden en 100 stuks bestek??
Soppen, vegen, uitzoeken, weggooien, inrichten, wassen, hout sjouwen en genieten van deze prachtige plek.
Maar de financiele situatie verstoord het rommelen, improviseren en genieten.... Jammer, maar er moet over gesproken worden. We willen hier nog zoveel, de helft kan niet; er is geen geld. De andere helft moet wachten tot het huis verkocht is. Uiteraard resulteerd praten over geld in ruzie.
Terwijl we dat helemaal niet willen. ik reduceer alles tot wat ik echt in essentie nodig heb. Liefde, warmte, onderdak, kleding en eten.
M'n 2e argument waar ik Marc en mezelf mee gerust wil stellen is dat ik bereid ben te gaan werken, kan werken. Maar ik heb nog geen echt initiatief daartoe genomen. Ook omdat we hier nog zoveel moeten doen, opruimen, ruimte creeeren. Het is dan wel geen klein huis, maar zonder kastruimte en met deze viezigheid en verwaarlozing kost het nog maanden voor we de tijd zouden kunnen hebben om erop uit te gaan, te ontspannen of te gaan werken
Ik moet terug naar Nederland om daar te werken, spullen te halen en dingen te regelen. Mensen te zien en toch ook afscheid te nemen. Ik zie er vreselijk tegenop. Alles wat ik ' moet' doen kost minstens 2 weken. 2 Weken hier weg zijn betekend vervreemding van wat me lief is. Nederland voelt niet als thuis, ondanks dat ik me wel gehecht voel aan zoveel mensen daar. Maar wat is die afstand als er telefoon en internet bestaat. (telefoneren is duur, sms-jes versturen is duur en internet is nog een halszaak!) En ach, wat is nu 1100 kilometer op hetzelfde continent. Relatief nog dichtbij, het is hier Nieuw-Zeeland niet. :-)
Tijdens Marc's afwezigheid heb ik geprobeerd met een hak om plantbedden voor wat groenten te maken. Vlakbij huis onder de overloop van de bron (voor het wateren van de zomer) heb ik 2 plateautjes gemaakt. Het eerste experiment met verschillende stammetjes die ik met een touwtje aan 3 kleine paaltjes heb bevestigd. Te veel tussenruimte. Ik zou rechtere stammetjes moeten hebben...... Bamboe! Het 2e experiment ziet er al veel beter uit. Ik had gehoopt veel stenen te vinden in de grond om daar kleine lage muurtjes van te bouwen. Maar helaas, wat kiezels en daar bouw je geen keerwandje mee.
Ik ben benieuwd hoe snel de grond tussen de stammetjes is weggespoeld.
De keuken is geweldig geworden. netjes en schoon en alle overbodige rommel is eruit waardoor er ruimte is voor voorraad en alle spullen die we dagelijks gebruiken. Hier kan ik voorlopig wel mee leven. Marc meet op waar de wenteltrap naar beneden zou moeten komen.
Het onder- en bovenhuis overlappen elkaar, de trap moet in de wasruimte uitkomen, naast de 'wijnkelder'. Het valt niet mee om inzicht te krijgen over afmetingen en dergelijke. Er komen steeds meer streepjes en tekens op de plavuizen vloer. Daar de paal van de trap, oh nee, dan komt de trap te dicht bij de keuken. De zijkamer in de woonkeuken wordt de toekomstige open keuken. De trap naar boven moet vervangen worden. We prakiseren over glazen deuren voor de schouw waar we dan een cv van kunnen maken, de houtwarmte optimaal kunnen gebruiken en de schouw kunnen handhaven zoals die nu is.
We willen, zover mogelijk, het huis traditioneel laten. Het is zo echt, maar we hebben er geen verstand van, niets is zoals in Nederland.
De katten beginnen te wennen, maar buiten is nog eng, nat en koud. Het kattenluikje doet het redelijk, tis hard doorduwen voor het poezenvolk en ze zijn een doorzichtig luik gewend.
Dit luik is een houten plankje dat op een reepje rubber is geschroeft en 2x zo smal als het vertrouwde deurtje. Aai is de 1e die het helemaal zelfstandig aandurft, maar ze staat buiten in de regen al snel zielig te piepen. Ik slaap 1 nacht voor de schouw, opeens zijn er wel 4 katten om me heen, tevreden spinnend. Zelfs Pipo, het toppunt van schuchterheid, laat zich niet door mijn benen van het matras af duwen. Heerlijke nacht zonder kou of gesnurk.(in de grote slaapkamer is het een graad of 4) Ik voel me meteen een stuk beter. Alleen m'n keel gaat 's avonds op slot. Met moeite kan ik wat water doorslikken.
Een tijdje zon zou wonderen doen, maar het ziet er voorlopig nog niet naar uit. Vandaag weer even ' naar boven' voor boodschappen en een krantje.
Morgen zou ik best graag naar de markt willen, maar 's avonds dan weer naar boven voor de franse les. Oops, en dat zuinig aan doen (diesel is niet gratis helaas) valt nu dus nog helemaal niet mee.
We realiseren ons elke dag op vele momenten hoe geweldig het hier is. We hebben nog een lang traject voor de boeg voor we kunnen ' leven' zoals we wensen.
Maar de basis is er, de natuur, de stilte en de ruimte om ons heen. geen vieze industriele stank, geen verlichting snachts, geen herrie van de wegen in de buurt. Geen overload aan info vanuit krant of televisie of de prikkels van internetverkeer. Geen verplichtingen naar de buitenwereld, geen behoefte aan zaken die we niet echt nodig hebben, dit is al leven zoals het bedoeld is! Daar worden we stil van en kunnen weer op adem komen.............