strijken

Begin december 2005 kende ik Marc net een maand. Ik woonde in een klein flatje en had geen ruimte voor rommel. Wèl voor de strijk-berg. Op twee stoelen half onder tafel, geloof ik. Wat voor kleding ik toen nog had dat een strijkijzer verdiende na de was is me nu een raadsel, maar die berg die lag er en groeide met de week. Ik heb nooit veel gestreken. Als kind had ik een strijktafel op hoogte en een strijkijzertje dat mam dan verwarmde op een sudderplaatje op het gasfornuis, zij die grote bergen met beddengoed, broeken, pa's overhemden, ik de zakdoeken en andere kleine stukken kleding. Samen stonden we daar dan, zoals we ook samen koekjes bakte, stof afnamen en de was ophingen -zodra ik bij de lijnen kon-.
Zodra ik het huis uit was ontbeerde ik een strijkplank. Mijn eerste strijkijzer moet er één geweest zijn van de kringloop. De plank kwam bij overleden grootouders vandaan en stond meer in het gangkastje dan uitgeklapt in de twee kamer flat.
Die tweeede week van december kwam ik uit mijn werk en zag de auto van Marc geparkeerd staan bij de flat. "das leuk!" Dacht ik, "een onverwachte bezoeker zo op een door de weekse dag". (Ja, ik kreeg na de eerste ontmoeting de code -sleutel- van zijn toegangshek, en hij een reservesleutel van mijn huis! Wat een vertrouwen in het zo prille begin.)
Toen ik binnenkwam lag Marc prinsheerlijk op de bank naast een strijkplank vol keurig gestreken en gevouwen goed!! Dat is nog eens klasse, Marc mag blijven....
Acht maanden daarna zijn we getrouwd en heb ik, zeggen en schrijven, misschien 5 keer gestreken. Ook Marc streek niet, meer.
Nu bofte ik al wel, want ondanks dat hij twee bedrijven had, vond ik géén overhemden in zijn kast, zakdoeken streek hij zelf ook niet en geen nette broeken waar een vouw in geperst hoort. Dus het strijken was een ondergeschoven huishoudkindje. Met recht mag ik er een hekel aan hebben, dus de stokoude antieke strijkplank heb ik niet verhuisd.
Hier lopen we in oude 2e hands kleer dat wel kreuken mag. Ik heb één bloes en één broek die het ijzer verlangen, maar ik draag ze niet of hang ze zo te drogen dat het zo de kast in kan. Toch kocht ik begin vorig jaar een nieuwe plank bij de super. Zo'n lekkere brede met een rekje eronder, een soort antenne erop om het snoer in vast te klemmen -de functie is me nog ontgaan- en een extra beveiligd -zelfs volwassen gespierde mannen krijgen er amper de stekker in, belachelijk- stopcontact om meer snoerlengte over te houden voor waarschijnlijk die linnen beddenlakens van 2.5 bij 3.5 meter!
Eén keer per jaar strijk ik lakens, wel twee, voor op de stand tafels van de kerstmarkten. Dus ook gisteravond trek ik vanachter wat kamerschermen en een matras de plank weg en onderzoek of het ijzer wel spinnenvrij is. Het strijkijzer is van Marc, een net stoomgeval waar water in moet. Ontkalken is niet nodig, het ding is amper gebruikt en hier zit nul komma nul kalk in het water.
Als je het koud hebt, zoals wij vaak, kun je gaan strijken met stoom. Eindelijk een binnen-activiteit gevonden waarvan ik het warm krijg, ik ga het goed onthouden!
(Die kou, daar wen je aan. Het is gemiddeld zo'n 16 graden in huis en wij kleden ons erop. Net als vroeger denk ik.)
Ja, Tien heeft een ontzettende hekel aan strijken. Waarom weet ik niet, A ik krijg het er lekker warm van, B ik heb fijne strijkspullen in huis, C ik moest niet vroeger als kind en wilde zelf hetzelfde doen als mama, D er is zat strijkgoed te 'verzinnen' en E ik heb er de tijd voor. En toch hè, is het een unicum als je mij ziet strijken.
Volgend jaar een echte foto van strijkende Tien... ?