De laatste dagen van deze maand gaf ik mezelf de deadline om een winter-scene af te ronden die volledig verkocht kan worden op de digitale marktplaats van SpotON, een serieuze virtuele wereld die het normale niet schuwt. Ik heb het hele team van dit grid nodig om de laatste details in orde te krijgen. Ik puzzel een paar uur op een nette display en nog eens een uurtje of twee op een representatief filmpje. Voor zo'n compleet ingerichte sim (land is daar opgebouwd uit eenheden van 256x256 meter en heet een sim) betaal je al snel 80 euro of meer, dus dat moet er spik en span bijliggen.
Die deadline is niet voor niets, ik heb nog wel meer te doen wat op een andere manier voor extra euro's moet zorgen. Het is alles bij elkaar een soort kermis, met virtueel en in de schuur glitters, effecten, lichtjes, vormpjes, materialen, kleuren en dit alles inclusief een soort van rumoer in de vorm van de publiciteit zoeken om dat dure artikel 1 keer te verkopen (het liefst meer) en die kleinere kleurige stukjes aan de fransman te brengen door mijn handelsmerk -de lach van Tien- vaak te laten zien op dagen dat men samenkomt op de markt en in de dorpskern.
Grote kans dat ik tijdens kerstmis tabak heb van de kermis.....-en van kerstmis-.
Marc heeft er weer een beetje zin in, die daken bedoel ik. We leggen twee platen op de noordkant van het schuurdak. Geen lauzes op 30 vierkante meter, niemand die het ziet, duurzaam en de tijd die 'over' is kan aan het woonhuis dak besteed worden. Het blijft hier namelijk droog tot dat dat af is.
Achter de schuur, op die bewuste noord-kant, hebben we een goot gestort, emmertje voor emmertje, in de hoop dat het meeste regenwater niet door de rotsen en de droog gestapelde stenen muur de schuur in loopt. Nu ligt daar de rest van een enorm zeil opgepropt waar ook water in blijft hangen en herfstblad. Maar de ruimte is te nauw om daar te lopen of je voet om te draaien. Rechtop staan kan niet; de rotswand duwt je voorover tegen het dak aan. Om daar dus blad te ruimen, wat echt moet, of platen en lauzes te leggen is geen sinecure.
(Dat klinkt raar, maar uit onze drie jaar FR-praktijk ging deze vlag vaker wel op dan niet. Geen droog hout meer, en tijdens een wandeling spotten we dode bomen aan het bospad waar we bij kunnen, terwijl we die helling al zo vaak bekeken hebben in de overtuiging dat dat stuk bos schoon is van dood hout. Drie weken regen, geen hout meer in de schuur, precies op die dag is het droog en kunnen we heel de dag zagen. En zo lossen zich de problemen op nog voor ze echt relevant zijn. M&M durven het nog niet te geloven, maar zo gaat dat nu al drie jaar lang; gemaakte zorgen bestaan niet op het moment dat ze relevant zijn.)
Sint heeft ons ook wéér verrast. Hij gaf het niet op daar waar het asfalt op het bospad ophoudt. Had zeker stiekem een 4x4 voor zichzelf gekocht. Echt hollands lekkers, leuk leesvoer, een foto van een stukje landschap dat me heel dierbaar is met de waarschuwing-met-knipoog dat we 'onze tanden niet mogen vergeten te poetsen' geschreven op de achterkant. Die prijkt op de schouw. Een spelletje dat ons uit de yatzhee-sleur haalt en super de luxe pure hagelslag van De R.
Terwijl Marc op het schuurdak bezig is, rommel ik vast wat aan de rieten mandjes, ik bekleed ze met plastic voor vol gezogen oase. Morgen is het tijd om takken en mos, maretak en hulst te knippen, rozenbottels en de pluizen van de bosrank, elzepropjes en klimopbesjes, berkentakjes en alles dat in mijn fantasie verder gebruikt kan worden.
Dan is de fabriek in de schuur echt geopend, zorgt mijn schat een keer of wat voor eten en kan ik me twee weken verliezen in het verzorgen van mooie decoraties met stijl met hier en daar de franse kitscherigheid, want dat verkoopt nu eenmaal goed.
De nachten zijn koud, boven op de plateaus vriest het licht, maar de dagen zijn gewoon warm te noemen en een lekker shirt is genoeg om buiten te rommelen.
Toen ik van de week even wat moest regelen voor de kerstmarkt in de stad kreeg ik eind van die middag op de terugweg een groot kado; de ondergaande zon op het hoogste punt in de omgeving. Kilometers ver lag de kleurige hemel daar al bijna in te dommelen. Van licht blauw naar alle tinten geel en oranje om vervolgens over te vloeien naar roze-paarse tinten in donker blauw. Onbeschrijfelijk. Dat missen we hier wel een beetje; geen ver uitzicht over de bergen, zonsondergang, die is bij ons rond 5 uur al verdwenen. Dus als we hem zien is het een kado, prachtig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten