Op de wolken

Exact drie jaar geleden kwamen we aan na een zeer vermoeiende rit in een verkeerd en zwaar geladen auto voor een korte vakantie. Dat we nooit meer terug zouden gaan naar Nederland, samen, wisten we nog niet.
Nu, diezelfde avond maar dan 3 jaar verder bomen we over familie en patronen, over jeugd en ouderdom, over leven en laten leven. Het komt steeds weer naar voren, tijdens het verblijf van gasten en zonder extra gezelschap, dat wij niet meer terug kunnen. Dat heeft niets te maken met de benauwende geldkwestie, meer met deze plek, het huis en hoe we hier mee vergroeid zijn.
Ons comfort is niet die van anderen, dat je 's winters vaak in de schouw bij een beginnend vuurtje en koude vingers je koffie moet drinken om daarna uit nood naar buiten moet gaan om je daar warm te werken klinkt niet comfortabel. Dat wij kunnen werken wanneer we willen misschien wel. Maar voor het eerst is de ketel gevuld met goed droog eikenhout en nemen we afstand van de schouw, want er ligt één flink eikenblok in. Heet! Volgend jaar winter hebben we hier een flinke stapel van en kunnen we iets makkelijker ontspannen in een warm huis. De vrijheid, de rust, de frisse schone berglucht, de natuur -binnen & buiten-, het ongeveinsde van de lokale bevolking -hoe 'achter' dan ook- het gebrek aan afleiding -TV en teveel mensen-, en het harde creatieve werken is louterend en ervaren wij als een hoge mate van comfort, kwaliteit van leven.

Dat bomen gaat niet verder dan half elf, dan is alles voor even uitgesproken en duikt Tante haar bed in. Wij kletsen nog 10 minuten na, dus om elf uur is het huis donker en stil met alleen nog een sintelend vuurtje in de schouw.
Rond nieuwe maan is er geen maan en het valt me op hoe beangstigend het zou kunnen zijn dat je met je ogen wijd open net zo 'niks' ziet als met je ogen dicht geknepen. Terwijl me dit nu juist gerust stelt val ik vlot in slaap, terwijl ik normaal nog een uurtje wakker lig.
Wakker worden terwijl de wolken nog onder het huis drijven dat het lijkt of wij zachtjes, heel zachtjes wiegen op de zachte wollen deken, gebeurd niet vaak. Snel wat foto's, want 5 minuutjes daarna wonen we weer 'in de wolken' om over een uurtje of wat ons te kunnen laven in winterse ook warme zonneschijn.