Gisteren gaan we naar S&A, Marc heeft belooft tegen betaling van boerenkoolstamp met worst wat hout klein te hakken. Ik wil er ook wel even uit en bijpraten met S, de andere enige echte schapenkop in deze regio. -Nee, dit is geen scheldwoord maar net zoiets als erwtenpellers, kruikenzeikers of peenbuikers.- Natuurlijk komen we pas in het donker thuis en zien we het kerstpakket in het kippenhok over het hoofd. De kerstman was in dit geval Phillippe de postbode die tevergeefs een bericht achterliet op de mobiel met lege batterij. De man heeft er een hekel aan die 7 km 'om' te rijden om pakketten af te leveren als ze te groot zijn voor de brievenbus. Dikke pech dat er precies vandaag niemand thuis was. Normaal belt hij, dan rijden we hem tegemoet.
Dus dat was een leuke kerstactie, wederom van mijn ouders met een heus oudejaarslot, een krant -ja S, ik heb een dikke krant hier, een echte met van dat niet-zo-witte dunne papier waar je zwarte vingertoppen van krijgt.-, echte kerstpakket-smullerijen en wat eenvoudig vuurwerk om de laatste zwijnen te verjagen om ze te behoeden voor het kerstdiner, waar de jagers de laatste weken voor 2012 erg hun best voor doen.
Ik ga een kannetje wijn halen op de markt, maar eerst naar het gemeentehuis om een lijst los te peuteren met de eigenaren van alle percelen in de gorges. Dit word me geweigerd om de één of andere reden, maar het registratie-systeem mag ik wel inzien, met de nummers en hun eigenaren. De nieuwe secretaresse kent Eucalypta en haar zachtmoedige kabouter niet, maar begrijpt goed waarom ik deze informatie wil hebben. Tot dat 'het maatje' van de burgemeester binnen komt en me lachend de hand schudt. Die ruikt het al, want wij komen er alleen in geval van een probleem. Zodra ik zeg waar het over gaat, over wie en de locatie en vindplaats van de boom uitteken, schieten zijn ogen ten hemel, begint te lachen en kijkt me meewarig aan begeleidt met een opmerking in de richting van "is het weer zover?".
Hij doet even verslag aan de secretaresse en we kijken gedrieën naar het beeldscherm met nummertjes. Zodra de muis over de omringende percelen van de eik-op-z'n-kop glijdt zien we twee namen, maar die van Eucalypta of haar echtgenoot staan er niet tussen. Nou is mijn verontwaardiging pas echt een feit, wat kletst dat mens nou? Of berust haar tirade op een vergissing?
Ik krijg een lesje hout-sprokkelen, goed!! En rijd door de miezer door naar de markt. De bureau-kalenders van de bank gaan als broodjes en ik vraag er ook maar 1 als ik de cheques inlever. Die cheques in Frankrijk is een omslachtig iets waar nog veel gebruik van wordt gemaakt. Het is een hele administratieve rompslomp, maar a la, het is geld. Ook al lijkt dat niet zo, ik moet erg aan bonnetjes en monopoly denken.
Na het betalen van de wijn wil de koopman met alpinopet en spleetje tussen de tanden in een krachtige kin mijn naam weten en woonplaats. Waarom? Voor de tombola. Ja heus, vandaag krijgen de klanten een tombola-ticket, maar om nou nog een uur op de markt rond te dwalen om heel misschien (ik win nooit wat) een pot kastanjes mee naar huis te krijgen, daar heb ik geen trek in. Begeleid door accordeon-gejengel via de stads luidsprekers loop ik naar de auto terwijl ik her en der handen schud en wangen kus. De Parijzenaars zijn ook weer gearriveerd en stouwen hun mandjes -In Parijs gebruiken ze gewone stevige merk-boodschappentassen- vol peperdure delicatessen. Dit tot vreugde van de marktkooplui en onder toeziend oog van de babbelende locals in overalls en oude winterjassen die in 1970 modern waren. Ik voel me voor even weer een toerist die zich vergist heeft in het seizoen.
's Middags moet ik echt op gaan schieten. Het huis is een vieze bende, voornamelijk door Pipo met zijn open kop die ook begint af te vallen. Het dier is onaantastbaar, laat zich echt niet meer benaderen voor een kop-inspectie. Soms kan ik hem onverwacht 'grijpen' om hem even te knuffelen. Ik moet daarna wel onder de douche en mijn kleding wassen, want aandacht is een reden om zijn koppie te schudden. Je begrijpt; het is meer dan vies. Toch is hij zo'n lieve poezenschat, dat we hem nog niet willen missen. Zuigen, stoffen, dweilen en opruimen, want morgen haal ik mijn tante op in Clermont Ferrand en komen er maandboodschappen bij. De wasmachine aan en stofzuigen kunnen de stoppen niet aan, oops, vergissing. Dan maar even wachten met de was totdat er gezogen is. Er zijn hier van die dingen die dus niet wennen.
Tijdens deze huishoudsessie's vlucht Marc vaak naar buiten. Hij heeft geluk, het is droog en warm buiten. Een klein zonnetje verrast ons en ik gooi de luiken open om te zien wat ik doe. Ik zet het Requiem van Mozart hard, want als Lief van huis is, kan ik mijn klassieke gang even gaan, heerlijk! Ik kan zo ook m'n ei kwijt. Een erfenis van mijn vader die precies hetzelfde doet als hij wat te verwerken of te overdenken heeft; het huishouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten