Verbaasd

De stand van zaken na 4 dagen decoraties maken ligt op 34 en een half.
Van alles en nog wat, een bonte verzameling. Gek genoeg misschien niet eens genoeg, want ik heb veel geleerd van vorig jaar. Ook dat de best grote hoeveelheid voorraad snel slinkt en ik het nog steeds zo leuk vind, dat ik rekening moet houden met nieuwe voorraad inslaan ruim van te voren. (De bestelde waar bij dat postorderbedrijf is natuurlijk helemaal niet geleverd. Misschien na kerst, achterlijk zoiets. We zijn niet onvindbaar! -Soms lijkt het er toch op-)
Er is even een nieuw evenwicht; Marc kookt, wast af, doet boenen en stofzuigen, de was en dit alles vanaf 2 december toen de productie van start ging.
Het is vies nat buiten en de kippen en Castel lopen er verzopen bij.
Marc heeft alle muziek ooit op een pc gezet, maar die staat in de bar en gebruiken we niet. Nu al die gigabytes aan muziekdata op mijn pc staan horen we weer alle deuntjes en dansnummers, de gouden ouwe en mijn lievelings cd's die we al jaren niet gehoord hebben, deze muziek staat nu hele dagen lekker aan en geloof me; dat is als nog een keer thuiskomen.
Verder zijn we op stoom met het pc-werk. Ik even wat minder en het werk stapelt er zich lekker op. Maar ook daar zijn de mensen erg lief en is er aandacht voor elkaar. Ze werken daar veel met skype en zo zit je dus een avond wat te vergaderen alsof je aan de telefoon zit. Dat noem ik serieus genomen worden in ons werk, en dat voelt voor M&M wel eens fijn aan. Dat virtueel niet zo virtueel is en dat het veelal mensen zoals mensen zijn, komt beter over dan het nep-gepimpte bling-bling Secondlife dat er bleekjes tegenover ligt, al is die wereld nog zo'n toonzetter, groots en gesmeerd geavanceerd.
Ik kreeg vanavond allemaal kadootjes in diverse vormen, en voel me een kind de avond voor Sinterklaas.
Maar toch kan ik twee dingen niet loslaten. Hele dagen.
Ik werk nu aan de grote guirlande voor het dorpswinkeltje. De moeder van mijn generatiegenote die haar zoon verloor door het ongeval met het jachtgeweer, bestelt hem, maar V. is de eigenaar van het winkeltje. Na het vernemen van nog een drama dat zich afspeelt in het leven van V. krijg ik het weer eens te pakken. Mijn inlevingsvermogen gaat zich te buiten tijdens het in stilte werken aan de decoraties in de koude schuur met een natte in en uit lopende Castel, Cros of Aai -voor haar verandering ontvoer ik haar naar de schuur- met het geluid van de lichtbak boven mijn hoofd en getok van de haan die zijn kipjes roept. Wat heb ik dan een onbeschrijfelijk geluk, geluk dat ver voorbij gaat aan geluksmomenten.
Daarnaast doet mij verdriet dat Carol Lynn, vriendin voor jaren en jaren in Secondlife overleden is. Bitsy heette ze als Avatar. We wisten erg veel van elkaar. Ook zij heeft een verschrikkelijk eenzaam leven achter de rug, ze heeft het ook zelf beëindigd, ze was nog jong. Ik koop al haar spullen die ze heeft, zodat we samen haar werk voort kunnen zetten. Zodat ze nog een tijdje voort leeft in onze herinnering. Ik weet dat ze dat wilde. We wisten dat wat zij wil, uiteindelijk ook gebeuren zou. Maar ook haar verhaal dat wij mochten horen afgelopen jaren is in en in triest. Alle gesprekken en hoe ze was is een aandeel in hoe mijn hart zich mee kan laten slepen door de keerzijde van geluk.
'On top' zie ik op facebook een 'gedeeld' filmpje voorbij komen van een jongen die zijn verhaal doet, geschreven op witte kaartjes met dikke zwarte stift. (Voor wie het echt wil zien; http://www.facebook.com/profile.php?id=100002973643418)
Het leed heeft me even goed te pakken, de extremen maken me slapeloos, sprakeloos, sereen ook en verwonderen, beangstigen en willen vechten om hun plaats. Dat dat niet hoeft krijg ik mijn binnenste wel duidelijk, maar grijpen kan ik het niet. Verbaasd ben ik, dat ik dit ervaren kan en er geen woorden voor heb.