grenzenloos

Zou het helpen?? Een diepgaand onderzoek naar de oorzaak van die klapband?
Zou het een troost zijn, de boom omzagen waartegen 4 jonge mensen de dood vonden?
Zou het de nabestaande steunen sectie te verrichten op een lichaam dat op onverklaarbare manier levenloos werd aangetroffen?
Maakt het wat uit als de jongens iets teveel gedronken hadden? Of juist niets, maar dan wel een pilletje achter de kiezen? Maakt het voor de familie van het Nederlandse gezin iets uit of de baas van het logistiek bedrijf waarvoor de nu zwaargewonde chauffeur werkte, zijn vrachtwagens wel echt liet keuren? Zou het verdriet van de man, wiens vrouw's stoffelijk overschot na 4 weken uiteindelijk werd gevonden, anders zijn, lichter of makkelijker te verdragen als hij precies weet hoe ze de dood vond?
Zou Nederland anders meeleven en rouwen dan Frankrijk? Of Duitsland?
Wat er op de A6 bij Macon gebeurde, ging langs ons heen, wij kregen geen AD of Le Figaro op de mat van het weekend. En toch kan ik het al 2 dagen niet loslaten. Het gegeven van leed dat ons allemaal treft.

We gingen thee drinken bij P&W, gewoon even op de thee. Daarvoor komen we door Saint Amans, een flink dorp aan de overkant van de rivier. Ik ken er de dame van de Press & Tabac, de jonge man die me van een patatje voorziet, even snel, tussen de middag. Ik ken de dochter van de café-eigenaar die m'n WII kocht tijdens de rommelmarkt en de schoonheidsspecialiste. Mijn tandarts heeft er praktijk en D&J wonen daar. R zie ik daar morgen weer voor het maaien van hun weiland en een bakje koffie met bijkletspraat. We komen door het dorp heen als we boodscghappen gaan halen, bezoeken er het feest ieder jaar, het is de route naar P&W, naar Rodez. Een voor ons onmisbaar plaatsje, saai en verder niet noemenswaardig te noemen.
We werden weer omgeleid, het centrum is weer afgezet en er staan honderden auto's geparkeerd in de bermen, alle straten staan vol en op iedere hoek gendarmerie.
Bij één van de laatste afslagen van de flinke omleiding moeten we even stoppen voor een gestopte ambulance die wat zegt tegen de voorste gendarme. Marc vraagt me te vragen wat er aan de hand is. Een feest lijkt ons, maar zo door de week buiten het seizoen?? De gendarme heeft felle ogen, maar staat daar met een ingetogenheid haar werk te doen en komt op ons aflopen om ons de juiste weg te wijzen. Ik vraag haar wat er aan de hand is, 'une enterrement des trois garcons' is haar antwoord.
Drie jongens worden vandaag begraven, in één dorp.
Onze ontsteltenis is groot, drie!!!
Later bij P&W horen we meer; zaterdag op zondagnacht is een auto met een vaart van 100 km per uur tegen een boom gereden. Eén van hen heeft het overleeft en is inmiddels uit zijn coma ontwaakt. De drie vrienden waren op slag dood na een avond stappen. Drie jonge mensen uit één dorp, de vierde zwaargewond, ter nauwernood heeft hij dit ongeval overleeft. Vier gezinnen ontwricht, vier gezinnen die een onderdeel vormen van een hechte gemeenschap met banden in de weidse omgeving. Niet alleen een dorp in rouw, maar een groot deel van de regio. Honderden auto's, duizenden mensen.
Het stille ydillische franse plattelandsleven wordt zo'n drama niet bespaard.
Bij P&W krijgen we het AD van zaterdag, met op de voorpagina een 'preview' over het ongeluk. Feitelijk zeggen twee zinnetjes op die voorpagina alles, maar het AD heeft nog 2 hele pagina's nodig om uit de doeken te doen wat er is voorgevallen op de A6 bij Macon.

We rijden vandaag weer door het dorp, de hekken staan er nog. Vlak voor het dorp in de laatste scherpe bocht waarop je op het stuk weg ervoor prima tot 120 per uur op kunt trekken, is een boom geveld. Verse velling, dat staat vast. Het schiet door ons heen dat het deze boom geweest had kunnen zijn. Had, want geen sporen verder, van iets dat op een drama lijkt, ongeschonden gras eronder, geen bloemen of andere achterblijfselen van iets dat zo diep ingrijpt op een samenleving.
En weer, wij hebben geen TV, kijken geen nieuws op internet en gaan alleen maar op de thee. Door al die auto's in de bermen, de kerkklokken een uur later, de sfeer rond het dorp en dat ene woord van de gendarme -'enterrement'- zegt ons zoveel meer en doet ons zoveel meer dan 2 hele pagina's in een krant, zoveel meer voelen we door het gebrek aan details. Aangeslagen door juist de minieme details die we krijgen en die ene wetenschap dat er drie jonge mensen dood zijn, uit het leven weggerukt in een flits van ... Flits van een mankement aan de wagen? Vermoeidheid van de chauffeur? Klapband? Drugs en of drank? Een grapje van de jongens op de achterbank of een das die midden in de nacht overstak, die nu nog dood naast de weg net in het weiland op zijn rug ligt in de warme nazomerzon? Een verknipt persoon die zijn medicatie niet op tijd slikte en ging dwalen, in een psychose besloot dat die vrouw daar bij die bushalte er niet hoorde? Een toeval van een gestresste vrachtwagenchauffeur die gedwongen wordt teveel uren te maken?

Zou het wat schelen, zou het troosten en steunen om het via alle media te zien, te horen, een week lang? Zouden we het beter voelen, het begrijpen, het kunnen bevatten?

Ik leef mee. Kan het niet loslaten. Gisteren niet, vandaag niet. En morgen waarschijnlijk ook nog niet.
Drie jongens begraven, een compleet gezin, een ontheemde zwaargewonde vrachtwagen chauffeur, een zwaargewonde jongen die zijn maatjes kwijt is en dit misschien nog niet eens weet. Een man die zijn vrouw moet missen en het zich niet eens beseffen kan.
Ik hoef geen TV en ik wil al helemaal niet iedere dag via het internet het nieuws van twee landen die me raken en voeden, mijn wortels vormen en mijn achtergrond zijn, volgen met alle details van dien. Al die kleine bijkomstigheden die er voor de nabestaanden eigenlijk niet toe doen.
Nee het nieuws vindt mij wel, precies op het juiste moment. Precies als ik een Pais & Vree gevoel heb, dat zoetsappige waarin alles mooi en aardig is. Het nieuws heeft ons gevonden door honderden geparkeerde auto's met in gedachte een wrak om een boom gekruld. Al waren de jongens zwaar beneveld, al was de chauffeur van de vrachtwagen zeer nalatig of onoplettend, het maakt het voor mij niet makkelijker te verwerken, het maakt het voor de familie van het gezin, de vier families hier en de hele regio er niet makkelijker op, niet draaglijker...
We leven mee, ook hier!

Leed is grenzenloos, zoals de liefde.....